Czołem, Panie Majorze!

 To zdjęcie Majora „Łupaszki” jest inne niż wszystkie, które znamy.

 Mundur, jak wiadomo, dodaje szyku i dostojeństwa. Nasunięta na czoło, przyozdobiona srebrnym orzełkiem rogatywka, efektownie akcentuje modelowy wizerunek Bohatera.

 Istnieje powiedzenie, że „prawdziwy żołnierz mundur nosi w sobie”. Patrząc na twarz Zygmunta Szendzielarza nie mam żadnych wątpliwości, że słuszny jest to pogląd. Człowiek ten, pozbawiony munduru, dystynkcji i broni, nadal zdaje się komenderować swoją postawą.

Nie jest typem „brata- łaty”. O nie! Nic z tych rzeczy. To urodzony dowódca. Twardy, odpowiedzialny, odważny i bezpośredni. Nieskory do kompromisów i uległości. Ktoś o niezłomnej postawie i silnej woli.

 W jego oczach lśnią „szklanki”. Tak umownie określa się charakterystyczny błysk w oczach. Taki blask zobaczyć można tylko u szaleńców albo u wielkich bohaterów.

 Szaleńcem nie był. Wprost przeciwnie. Wsławił się wyjątkową bystrością umysłu w prowadzeniu działań partyzanckich, co owocowało stosunkowo niewielkimi stratami własnymi w porównaniu z efektywnością dokonań. Potrafił doskonale przewidywać zagrożenia i wyczuwał intencje wrogów. Niełatwo było zaskoczyć go i sprowokować. Był logicznym teoretykiem i doskonałym, doświadczonym żołnierzem.

 Cenił życie swoich podkomendnych i szanował ich godność. Traktował partyzantów z ojcowską troską i braterskim oddaniem.

 Niech żyje Polska! Niech żyje ŁUPASZKO! – wykrzyknęła „Inka” przed plutonem egzekucyjnym. Dziewczyna żołnierz –sanitariuszka z oddziału Zygmunta Szendzielarza, osobę swojego dowódcy plasowała na drugim po Ojczyźnie miejscu. Doskonale wiedziała, że dopóki żyje on, dokąd ludzie podobni do niego istnieć będą, tak długo jest nadzieja dla Polski.

 Tereny ogarnięte zamieszaniem były areną działań bandyckich grup rabunkowych i siedliskim rozlicznych patologii. Chaos wynikły z wojennego zamieszania i powyzwoleńczej samowoli powodował wiele konfliktów i wynaturzeń. Wszędzie tam, gdzie pojawiał się oddział Majora Łupaszki, życie mieszkańców nabierało cech praworządności , a w okolicy zapanowywał porządek.

 Major Szendzielarz z dużą odpowiedzialnością wykonywał powierzone mu zadanie rozsądzania mnożących się konfliktów społecznych. Sowieckie władze i ich polscy namiestnicy nie przewidywali miejsca w Nowym Ładzie dla ludzi takich jak Zygmunt Szendzielarz.

 Bano się ich kunsztu, waleczności, prawości charakteru i nienawidzono za niezłomną postawę i lojalność względem władz RP. Ginęli w kazamatach ubeckich mordowni, skazywani wyrokami sądów wojskowych.

 Majora Szendzielarza zamordowano w więzieniu na warszawskim Mokotowie rankiem 8 lutego 1951 roku. Dzisiaj mijają 63 lata od jego śmierci.

 Gdyby nie zwrot w polityce mocarstwowych decydentów, Major Łupaszko niewątpliwie doczekałby innego losu niż ten, który go dosięgnął. Czy przeżyłby? Nie wiadomo.

 Jednego można być pewnym. Zasługi tego człowieka nie zapadłyby w niepamięci rodaków tak samo głęboko, jak głęboko ukryto jego ciało, w anonimowym grobie na przycmentarnym ugorze.

 Z wielką ulgą, a nawet radością, przyjęłam informację, że odnaleziono szczątki Majora Łupaszki.

 Jesienią, na Powązkach odbędzie się uroczysty pogrzeb Zygmunta Szendzielarza i innych zidentyfikowanych już partyzantów. Podobnych jemu Bohaterów

 –  Żołnierzy Niezłomnych, zwanych Wyklętymi.

Część ich pamięci!

fot: Niezłomni.pl