Co z nich wyrośnie?

 Nasze dzieci – największy skarb i nadzieja na przyszłość. Troska o ich los, spędza sen z powiek niejednemu rodzicowi.

 Zanim zaplanujemy sobie potomka, długo zastanawiamy się nad tym, czy aby podołamy wyzwaniom, które postawi przed nami życie. Przeważa optymizm i wiara we własne i bliskich siły.

 Święcie przeświadczeni o dobrej woli państwa, które według zapisów konstytucji, jest zobowiązane do pełnienia opiekuńczej, względem małoletnich obywateli, roli, przystępujemy do kształtowania osobowości młodego członka narodowej wspólnoty.

 Przynajmniej tak nam się wydaje.

 Przychodzi bowiem czas, kiedy maluch opuszcza domowe pielesze, by codziennie, na długie godziny, trafiać pod inne niż rodzicielskie skrzydła, a tam dzieląc los rówieśników, poddany zostaje wszelkiej formie kształtowania psychiki, a nawet indoktrynacji.

 Teraz wszystko jest już w rękach opiekunów i to od ich predyspozycji, światopoglądu, kultury i dobrej woli wreszcie zależy, jaką drogą rozwoju podąży malec.

 Dzieci są niczym plastelina, którą wprawne dłonie formują i kształtują i chociaż ostateczny wizerunek powstanie dopiero wtedy, gdy umocni się, okrzepnie i stwardnieje, to jednak pierwotne formy długo utrzymują nadany kształt.

 Z dużym niepokojem obserwuję nasilające się trendy „unowocześniania”, promocji różnych form zachowań, które nie tylko z polską tradycją nie mają nic wspólnego, ale i kulturowo odbiegają daleko od uznanych u nas norm i zasad.

 Ruch, a w zasadzie ideologia, która zwie się tajemniczo „Gender” wkracza coraz śmielej do naszej rzeczywistości.

 Wsparta siłą środowisk homoseksualnych, wywalcza sobie prawa do propagowania zachowań, które w żaden sposób nie powinny dotyczyć najmłodszych.

 O tym, jak giętka i plastyczna jest osobowość dziecka, niech zaświadczy autentyczna historia, którą opowiem. Zdarzyło się to w jednym z przedszkoli. Podczas rysowania na dowolny temat, kiedy dzieci zwyczajowo przelewały na kartkę swoje wyobrażenia rozmaitych „słodkości”, jeden z chłopców z zapałem kreślił specyficzny symbol swastyki . - A co ty rysujesz? - Zapytała wychowawczyni, zorientowana doskonale, co przedstawia praca. -A… to taki znak. Mój tata nosi go na koszulce. To znak siły.

 Kobieta przerwała zajęcia i opowiedziała dzieciom o 1 września 1939 roku, kiedy niemieckie samoloty oznakowane takim „krzyżem”, jak ten z rysunku chłopca, zrzucały bomby na Polskę.

 Przypomniała nasze własne narodowe symbole.

 Po krótkim „wykładzie” dzieci wróciły do rysowania przerwanych prac.

 Tylko jeden mały chłopiec zaczął od początku…