Małe witraże rozpostartych wiatrem okien

Sztuka (u)dawania

dobra matka porządna kobieta

dla sąsiadów miła uśmiechnięta

zawsze

dba o dom i o to aby jej tajemnic

nikt nie odgadł

nie poznał się na sztuce latania

między czasem na gary i prasowanie

potrafiła

urwać się na godzinę na płatny seans

i szybko wrócić na miejsce tortur

psychicznego znęcania

i ubolewania nad własnym losem

chlipania nad rozlanym mlekiem

Studium nienawiści

kto policzy to, co wydarzyć się nigdy nie powinno

kto odważy się pierwszy powiedzieć prawdę, że na zachodzie zmieniło się wszystko

tylko tutaj wciąż nie wolno nam ruszać spraw,

które ocierają się o zdradę i spisek.

weranda, winniczki, ogarek i szczypta ciszy

siedzę w rogu werandy tam trudno mnie dostrzec

na stoliku pierwszy tom À la recherche du temps perdu*

nie czytam patrzę na niespokojny płomień

czekam

aż wejdzie w siebie chwiejnym krokiem

przykucnie i zapadnie się w siebie resztka światła

rozlany wosk i dymiący ogarek będą dowodem

kiedy ciemność nastanie zupełna

usłyszę coś co z dotykiem kojarzyć się może

szeroko otworzę wyobraźnię a w półkrzyku

nieme usta zamrą nikt nie ujrzy grymasu twarzy

tutaj nikogo nie ma z kim mógłbym współdzielić

fotel tylko ślimaki w nocnym oplocie

na liściach sałaty czekają na poranne zebranie

_______________________________________

*Marcel Proust W poszukiwaniu straconego czasu

tropiciel znikających śladów

nie miał w zwyczaju odpowiadać na pytania

po mistrzowsku zjeżdżał z tematu na temat

fabułę życia potrafił przerobić na nieme kino

białe ścieżki plątał w nozdrzach drażniąc zmysły

twarz przywarta do mokrej szyby po nowym

odlocie – nie mówił skąd brał na kolejny bilet

nie miał w zwyczaju odpowiadać na pytania

po mistrzowsku przeżywał swoją samotność