"Żałoba po tęczy" czyli objaw umysłowej aberracji

W reakcji na hałas wokół spalonej tęczy, wydało mi się najpierw, że nie byłoby od rzeczy, gdyby środowiska niezależne, konserwatywne także pomyślały o rozmaitych happeningach, performance'ach, czy instalacjach. Mogła być postawiona tęcza, no to, symetrycznie, nie powinno być nic nadzwyczajengo w happeningu pod nazwą "spalenie tęczy". Skoro można topić Marzannę, czemu nie można uprawiać "palenia tęczy". Opracować projekt, wziąć dotację z urzędu, zrealizować. W Poznaniu odbył się happening pod nazwą "marsz podległości", trzeba takie pomysły kontynuować.

Ale po chwili zdałem sobie sprawę z faktu, że pełna symetria jest tu jednak nie całkiem możliwa. Problem tkwi w tym, że środowiska lew-lib charakteryzuje specyficzny typ umysłowości, wtórność i reaktywność. Ten typ umysłowości opiera się na urazach, resentymentach i kompleksach wobec kultury. Dla skompensowania takiego urazu czy kompleksu, umysł lew-lib musi go jakoś odreagować, czyniąc coś negatywnego pod adresem ludzi akceptujących symbole kultury. Stąd biorą się wyczyny motywowane czystą, chciałoby się powiedzieć, małpią złośliwością, z przeproszeniem małp, jak hasanie owego człowieka-motyla w czasie prcesji Bożego Ciała. Lewicowy umysł sądzi,że odzyska utraconą równowagę, jesli komuś zaszkodzi, tak jak prymitywny wojownik sądził,że jesli zje serce pokonanego przeciwnika, to zyska moc. To jest objaw mentalnego i kulturowego regresu.

Środowiska konserwatywne składają się, na szczęście, z ludzi pozbawionych tak pokrętnych osobowości, a co za tym idzie tego typu inicjatywy są rzadkośćią. Umysł konserwatywny nie może więc popadać w takie stany ogłupienia jak umysły lew-lib, które najpierw obśmiewały oznaki żałoby po ofiarach katastrofy smoleńskiej, a teraz przeżywają orgazmy żałoby po spalonej tęczy. Czyż to nie jest objaw umysłowej katastrofy ?