Zamknięci w bąblach

Jeden ze wspólczesnych problemów związanych z myśleniem bierze się stąd, że ludzie, znękani chaosem wywołanym przez demoliberalizm i rozmaitymi nań reakcjami zamykają się w swoich osobistych bąblach i niechętnie poza nie się wychylają. Nie trzeba ich zamykać w klatkach, sami się w swoich bąblach zamkną i na dodatek, uznają to za normalność.

Pierwszą ofiarą zamknięcia się w bąblach padła w Polsce polityka, której rozumienie sprowadza się do walki antypisu z PISem. A ponieważ polityka, wbrew popularnym mniemaniom, jest dziedziną bardzo szeroką, obejmującą wiele aspektów ludzkiego życia, niechęć do debaty przenosi się na wszelkie możliwe zagadnienia i uniemżliwia rozwiązywanie wielu kwestii. Fora na których odbywają się debaty pokazywane na żywo są bardzo ograniczone, bo Polacy nie są przyzwyczajeni do normalnej dyskusji, wymagającej przestrzegania wymogów odpowiedniego trybu rozumowania. Obserwując takie debaty staram się śledzić tok rozumowania poszczególnych dyskutantów i muszę z zażenowaniem stwierdzić, że poglądy niektorych i ich tryb rozumowania nie trzymają się kupy. 

Ktoś wyraża określoną opinię, pogląd czy koncepcję, ale zapytany dlaczego akurat tak uważa, nie potrafi udzielić logicznej odpowiedzi i zaprezentować taki tok rozumowania, w którym przejdzie od początkowych założeń, poprzez fazy pośredie, do wniosku jaki z tych założeń ostatecznie wynika. Tak się dzieje szczególnie wtedy, gdy rozważane są kwestie rodzinne w konfrontacji z postulatami związków partnerskich. Mało kto jest w stanie logicznie wykazać, że postulaty środowisk homoseksualnych są absurdalne z punktu widzenia logiki. Zwolennicy tych postulatów są tak zafiksowani na swoim tu i teraz, że zamykają się w swoich bąblach, odporni na jakąkolwiek rzeczową argumentację. 

W żaden sposób nie dociera do nich zasada, że państwo, jako instytucja publiczna, polityczna, nie ma prawa wtrącać się w sprawy prywatne, a taką sprawą są kwestie intymne związane z seksualnością. Jedyny wyjątek gdy państwu wolno interesować się sprawami prywatnymi dotyczy małżeństwa i rodziny, bo są to także instytucje kluczowe, od których zależy demograficzny byt państwa, więc w interesie państwa jest je chronić i wspierać. Ale ludzie obarczeni traumami i neurozami mają logikę zablokowaną emocjami, więc ich rozumowanie przestaje być rozumowaniem a staje się wykrzykiwaniem hasła z postulatem zaspokojenia zachcianek. 

Jednak środowiska lew-lib świadome są faktu, że nie wszystkie państwa będą ochoczo spełniały ich postulaty i znalazły chytry sposób na obejście demokratycznych wymogów, jakimi kierują się państwa. Ustanowiły sobie ciała pozaparlamentarne, takie jak Trybunał Sprawiedliwości, który będzie próbował obejść demokratyczne ograniczenia i narzucał swoją ideologię lew-lib z pominięciem mandatu demokratycznego. Teraz wiemy skąd się bierze przekonanie naszej lokalnej nadzwyczajnej kasty o swej wyjątkowości. 

Tymczasem właściwe rozumowanie wymagałoby sięgnięcia do wiedzy z zakresu teorii ewolucji, teorii gier i neuronauk, które wskazują na biologiczne źródła tych zjawisk i wypracowanych przez tysiąclecia opartych na nich norm. Wtedy okazałoby się, że priorytetem jest przetrwanie wspólnoty, a nie fanaberie znerwicowanych, zaburzonych biologicznie jednostek. Okazałoby się wtedy też, za teorią gier, że postulaty lewicy to pomysły gapowiczów, free ridersów, pasozytujących na organizmie społeczeństwa. 

Okazałoby się na końcu takiej dyskusji że zachcianki jednostek przedstawiane jako postulaty lewicy są źródłem nie tylko nowoczesnych zabobonów, lecz także nieuzasadnionych ingerencji państwa demoliberalnego prowadzących prostą ścieżką do totalitaryzmu.