LUDZIE Z WAZELINY

Mamy prawo do błędu, mylimy się i jest to zrozumiałe; kto z nas nie popełnił w życiu pomyłki, ten kłamie. Albo jest bufonem.

Nie znam człowieka uczciwego do dechy. Jeżeli tacy ludzie są, to albo na cmentarzu, albo w snach o normalnym świecie, o świecie naiwnym, bo szczęśliwym, kolorowym, bez wojen i zawistnej ferajny z betonu.

Nie znam człowieka, któremu można przyznać dożywotnią rację. Balzak napisał kąśliwie: "najgorszą z wad jest nie mieć żadnej". Historia zawiera wiele tego zdania przykładów.

Starczy przeczytać Żywoty Świętych: zanim święty został godnym tego miana i ZANIM wyniesiono go na ołtarze, i zaczęto stawiać go za wzór do naśladowania, był zwykłym grzesznikiem, był podobny do nas, miał felerne zalety, na przykład był pijaczyną, złodziejaszkiem, bądź zarozumiałym durniem. Dopiero, gdy nastąpił w nim zbawienny moment duchowego przełomu, olśnienie, objawienie może, dopiero od tej chwili zaczyna w naszej pamięci być Świętym.

*

Teoretycznie, każdy z nas może być CZŁOWIEKIEM Z KRYSZTAŁU. W praktyce jednak okazuje się, że bycie CZŁOWIEKIEM nie należy do zadań łatwych i wiedzą o tym ludzie nazywani LUDŹMI Z WAZELINY.