o troistości

Z rosnącym podziwem przyglądam się ewolucjom (nie mylić z ewolucją) Bronisława Komorowskiego, najważniejszego i z całą pewnością najpopularniejszego dziś obywatela RP. Zacząłem nawet podejrzewać, że istnieje kilka egzemplarzy (dawniej zwanych sobowtórami - teraz częściej mówi się o "klonach") tego męża stanu, który niczym Figaro albo Arlekin pojawia się w różnych miejscach i znika, wszelako podobne tajemnice są niedostępne zwykłym ludziom a dziennikarze wolą odkrywać inne, zwłaszcza własnoręcznie* wymyślone.
Tajemnica którą sobie wymyśliłem zastępczo sam jest niezbyt oryginalna; ponad miliard ludzi styka się z jej, excusez le mot, archetypem, zawartym w dogmacie wiary chrześcijańskiej. Zetknąłem się z nim i ja, ponosząc po raz pierwszy w życiu tzw. "niepowodzenie szkolne", gdy na pytanie księdza katechety : "Ilu jest Bogów?" udzieliłem odpowiedzi, po której w oczach księdza zgasł dobrotliwy uśmiech, a mój wstyd trwa już siedemdziesiąty rok.
Nie mając szans ustalić, ilu jest Komorowskich, mogę się się jednakowoż zastanawiać, ile jest w tym - załóżmy - jednym Bronisławie Komorowskim urzędującego marszałka, ile p. o. prezydenta, a ile kandydata na prezydenta R.P.
Obserwując rozmaite przypadki jego objawień (się) ludowi a także wsłuchując się w dobre nowiny, jakie głosi, miewam trudności z dystynkcją - co marszałkowe, co prezydenckie, co zaś jest kandydackie; dostrzegam tylko dystyngowaną, niepodzielną choć troistą, całość.
Jeszcze gorzej robi się z moją głową, kiedy usiłuję dociec jaki też jest system wartości tego znakomitego obywatela, w którego rękach znalazła się władza ustawodawcza i władza wykonawcza - a także władza sądzenia. Co sądzi, to głosi.
Trynitarna tajemnica wyborów etycznych człowieka, który brać musi pod uwagę dobro swego kraju, dobro swojej partii i dobro Bronisława Komorowskiego, doprawdy nie daje się objąć zmaltretowanym rozumem emeryta - wątpliwości mnożą się, jak ostatnio komary, a wiara z dnia na dzień słabnie.
- Co będzie po wyborach, wolę nie myśleć.

----
* zwrot potoczny, nie pozbawiony jednak głębszego sensu od czasu upowszechnienia laptopa : użytkownik dowiaduje się co myśli dopiero po przeczytaniu tego co napisał, a i to nie zawsze - niekiedy bywa mu potrzebna pomoc z zewnątrz. Obok dziennikarzy własnoręcznym wymyślaniem zajmują się również z potrzeby serca lub z chęci zysku blogerzy.