"Gdzie sens, gdzie logika" czyli historia jednego pierda

5 kwietnia 1989. Podpisano porozumienie Okrągłego Stołu
Zakończenie obrad Okrągłego Stołu odbyło się w Warszawie w Pałacu Namiestnikowskim (siedzibie URM) przy Krakowskim Przedmieściu, w tej samej sali, w której odbyła się inauguracja. Na uroczystość zaproszono 77 osób z trzech stolików z Januszem Reykowskim i Władysławem Baką, 23 przewodniczących podstolików oraz 57 uczestników stołu głównego - w sumie 169 osób.Posiedzenie plenarne rozpoczęto o godz. 17.10, bowiem spóźniła się delegacja OPZZ z Alfredem Miodowiczem. Po Czesławie Kiszczaku przemawiał Lech Wałęsa, jako trzeci chciał wystąpić Alfred Miodowicz na co nie zgodziła się "Solidarność". Zarządzono przerwę w obradach, która trwała kilka godzin. Prestiżowy spór mógł doprowadzić do zerwania obrad, w końcu Wałęsa ustąpił. Po kilku przemówieniach, Czesław Kiszczak i Lech Wałęsa podpisali komunikat, w którym deklarowali, że uczestnicy posiedzenia "akceptują ustalenia przyjęte w toku obrad zespołów i podzespołów roboczych oraz wyrażają wolę solidarnego działania na rzecz wprowadzenia ich w życie". Zdecydowano także o powołaniu Komisji Porozumiewawczej, do której zadań "należeć będzie ocena realizacji ustaleń «okrągłego stołu», wspólne poszukiwanie rozwiązań w innych sprawach, które strony uznają za istotne, oraz pełnienie funkcji mediacyjnej w sytuacjach konfliktowych". Uczestnicy obrad uznali misję «okrągłego stołu» za zakończoną.
We wstępie do przyjętego porozumienia napisano m.in. "(...) jeśli mamy wszyscy razem pozbywać się balastu lat minionych, wchodzić na drogę daleko idących przeobrażeń, trzeba to robić rozważnie. Nie wolno przez rozwiązania fałszywe lub pozorne zatrzasnąć drzwi przed historyczna szansą, jaka stanęła dziś przed nami dzięki przemyśleniom, poświęceniom i woli milionów Polaków i dzięki korzystnemu dla Polski rozwojowi sytuacji międzynarodowej".
Uzgodniono między innymi, legalizację NSZZ "Solidarność", wprowadzenie pluralizmu politycznego, wolności słowa oraz niezawisłości sądów. Został także ustalony termin częściowo wolnych wyborów do Sejmu, w których opozycji zagwarantowano 35 procent mandatów oraz wolnych wyborów do Senatu.
Po części oficjalnej Czesław Kiszczak zaprosił wszystkich na poczęstunek.

KTO BYŁ KIM PRZY OKRĄGŁYM STOLE
Polska znajduje się w stanie ciężkiego kryzysu, ogarniającego wszystkie dziedziny działalności państwa. Praźródłem naszych nieszczęść był „okrągły stół”, popełnione tam oszustwo oraz ludzie, którzy zadecydowali o jego ustaleniach. Przedstawiamy listę czołowych osobistości „okrągłego stołu”, opartą na podstawie książki: „Okrągły stół. Kto jest kim?”, wydanej z inicjatywy komitetu organizacyjnego ds okrągłego stołu przy Lechu Wałęsie oraz na ogólnie dostępnych lub innych, później wyszłych na jaw, informacjach.

Wyliczmy czołowe osobistości, kierując się rolą, jaką odegrały w Magdalence lub też w okresie, który po niej nastąpił. Pominiemy natomiast te osoby, które żadnej znaczącej roli nie odegrały, o których później „słuch zaginął”, będące nic nie znaczącym elementem dekoracyjnym.

Przy nazwisku podajemy: narodowość, stanowisko lub stanowiska, funkcje, członkostwo partii dawne i obecne oraz inne dane dotyczące działalności. Lista nie zawiera pełnych danych o działalności po 1980 roku. KIK oznacza Klub Inteligencji Katolickiej, KO oznacza Komitet Obywatelski.

1. Jacek AMBROZIAK, Żyd, dyrektor urzędu Rady Ministrów u Mazowieckiego, radca prawny w „Tygodniku Solidarność”.

2. Stefan AMSTERDAMSKI, Żyd, były członek PZPR, prof. filozofii UW, w roku 1968 usunięty z uczelni.

3. Artur BALAZS, Żyd, właściciel ogromnego latyfundium rolnego nabytego za bardzo małą kwotę na Wolinie. AWS, PO, ostatnio utworzył SKL-Ruch Nowej Polski, będący kolejnym wcieleniem żydokomunistycznej UW, niedawny minister rolnictwa.

4. Ryszard BENDER, Żyd, profesor Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, w latach 1981-83 wiceprezes Polskiego Związku Katolicko-Społecznego, przybudówki PRON, KIK, PRL-owski poseł kilku kadencji, sędzia Trybunału Stanu z ramienia Ligi Polskich Rodzin, głosi się katolikiem.

5. Stefan BRATKOWSKI, Żyd, były członek ZMS i PZPR, honorowy prezes SDP, KO.

6. Ryszard BUGAJ, , ZMS, uczestnik wydarzeń marcowych, KOR, KO.

7. Zbigniew BUJAK, Żyd, w stanie wojennym aresztowany w piwnicy Żyda Mieczysława Rakowskiego ostatniego I-go sekretarza KC PZPR, KO.

8. Andrzej CELIŃSKI, Żyd, aktywny uczestnik wydarzeń marcowych, KOR, KO, naprzód AWS teraz w SLD, niedawny minister kultury.

9. Jerzy CIEMNIEWSKI, Żyd, b. poseł z ramienia UW, zażarty przeciwnik lustracji.

10. Marek EDELMAN, Żyd, żona i dzieci w Izraelu. Głosiciel tezy o antysemityzmie Polaków i o prześladowaniu Żydów w przedwojennej Polsce równym hitlerowskiemu. KO, UW.Nie zyje

11. Lech FALANDYSZ, Żyd, doradca Wałęsy, twórca tzw. „falandyzacji prawa”.zmarl

12. Dariusz FIKUS, Żyd, były agent SB, KOR, sekretarz generalny SDP, zmarły redaktor naczelny „Rzeczpospolitej”.

13. Władysław FINDEISEN, Żyd, agent SB, były przewodniczący Rady Prymasowskiej przy Glempie, KO, zmarł.

14. Władysław FRASYNIUK, Żyd, KO, byly szef UW.

15. Bronisław GEREMEK, recte Borys Lewartow, syn rabina z Nalewek, Żyd, uratowany przez Polaków, członek i były sekretarz PZPR na Uniwersytecie Warszawskim, b. poseł UW, b. minister spraw zagranicznych, przewodniczący zespołu reform politycznych przy Lechu Wałęsie, KO, autor słynnej wypowiedzi, iż „nienawidzi Polaków”.Nie zyje

16. Mieczysław GIL, Polak, organizator strajku w Nowej Hucie, KO, były poseł.

17. Andrzej GLAPIŃSKI, Żyd, głoszący się katolikiem, były minister u Olszewskiego, były poseł PC.

18. Aleksander HALL, Żyd, KO, były członek Prymasowskiej Rady Społecznej, UW, były poseł UW, były minister kultury, głosi się katolikiem, konserwatystą i politykiem prawicy.

19. Maciej IŁOWIECKI, Żyd, dziennikarz „Polityki”, wiceprezes SDP, tropiciel antysemityzmu.

20. Gabriel JANOWSKI,, uczestnik marca 1968, KO, były poseł i minister w rządzie Suchockiej, były poseł Ligi Polskich Rodzin.
.21. Jaroslaw Kaczynski - prezes PIS

22. Lech KACZYŃSKI, - zabity w Smolensku

23. Krzysztof KOZŁOWSKI, Żyd, wieloletni członek redakcji „Tygodnika Powszechnego”, KO, UW, były minister spraw wewnętrznych u Mazowieckiego, zezwolił Michnikowi i jego „komisji” na dostęp do tajnych akt SB, w których buszowała 2 miesiące.

24. Stefan KOZŁOWSKI, Żyd, brat poprzedzającego, KO.

25. Marcin KRÓL, Żyd, KO, UW, niegdyś w redakcji „Tygodnika Powszechnego”.

26. Władysław KUNICKI-GOLDFINGER, Żyd, KO, zmarł.

27. Zofia KURATOWSKA, Żydówka, mąż Grzegorz Jaszuński, Żyd, propagandzista PZPR, KO, UW, wicemarszałek senatu, ambasador w RPA, zmarła.

28. Jacek KUROŃ, Żyd, zwany towarzysz TERMOS, były członek PZPR, twórca czerwonego harcerstwa, współtwórca KOR-u, KO, UW, b. poseł, autor wypowiedzi iż „jest szczęśliwy, że Lwów należy do Ukrainy”, znany z wysypiania się w sejmie, zmarl

29. Bogdan LIS, Polak, były członek PZPR, KO.

30. Jan LITYŃSKI, Żyd, KOR, KO, uczestnik wydarzeń marcowych, były poseł UW.

31. Helena ŁUCZYWO, Żydówka, cała rodzina w KPP lub w PZPR, uczestniczka wydarzeń marcowych.

32. Tadeusz MAZOWIECKI, Żyd, autor łajdackiego ataku prasowego na bpa Kaczmarka, współpracownik „Tygodnika Powszechnego”, poseł PRL, UW, poseł przewodniczący i premier UW, KO, twórca grubej kreski, zażarty przeciwnik lustracji,zmarl

33. Jacek MERKEL, Polak (?), KO.

34. Adam MICHNIK, Żyd, dawne nazwisko Aron Szechter, ojciec skazany przed wojną na 10 lat więzienia za szpiegostwo na rzecz ZSRR, brat Stefan sądowy morderca z czasów PRL. Członek PZPR, KOR, KO, obecnie naczelny redaktor „Gazety Wyborczej”.

35. Andrzej MILCZANOWSKI, KOR, KO, UW, były minister spraw wewnętrznych u Mazowieckiego, zażarty przeciwnik lustracji.

36. Jan OLSZEWSKI, pracownik ministerstwa sprawiedliwości w czasach stalinowskich, członek redakcji „Po Prostu”, gdzie pisywał artykuły o polskim antysemityzmie, członek Klubu Krzywego Koła, KOR, były poseł i premier PRL-bis, szef i twórca licznych partii głoszących się prawicowymi, np. ROP,

37. Janusz ONYSZKIEWICZ, Żyd, KO, UW, były poseł i minister obrony.

38. Edmund OSMAŃCZYK, Polak, dziennikarz i członek oraz działacz przedwojennego Związku Polaków w Niemczech, KO, zmarł.

39. Janusz PAŁUBICKI, Żyd, KO, UW, minister ds służb specjalnych u Buzka, zażarty przeciwnik lustracji.

40. Walerian PAŃKO, Polak, szef NIK-u, prowadził śledztwo w sprawie FOZZ, zginął w niewyjaśnionym wypadku samochodowym.

41. Aleksander PASZYŃSKI, Żyd, absolwent komunistycznej Akademii Nauk Politycznych, były członek PZPR, dziennikarz „Polityki”, KO, UW.

42. Leszek PIOTROWSKI, Polak, były minister sprawiedliwości u Buzka.

43. Anna RADZIWIŁŁ, Żydówka, były wiceminister oświaty w rządzie Mazowieckiego, twórca krytykowanych programów szkolnych.

44. Ryszard REIFF, Polak, były szef PAX-u, KO.

45. Jan Maria ROKITA, KO, UW, AWS, SKL, Platforma Obywatelska.

46. Zbigniew ROMASZEWSKI, KOR, KO, UW, zmarl

47. Henryk SAMSONOWICZ (?), były członek ZMP i PZPR, minister nauki w rządzie Mazowieckiego.

48. Grażyna STANISZEWSKA, Żydówka, były poseł UW.

49. Andrzej STELMACHOWSKI, KIK, były minister nauki, obecnie prezes Wspólnoty Polskiej.
50. Stanisław STOMMA, Żyd, wieloletni członek redakcji „Tygodnika Powszechnego”, wieloletni poseł na sejm PRL-bis, gdzie w ciągu 3 kadencji zgłaszał wnioski o udzielenie peerelowskiemu wymiarowi sprawiedliwości wotum zaufania.

51. Adam STRZEMBOSZ, Żyd, długoletni sędzia PRL, profesor prawa KUL, autor poprawki do kodeksu karnego znoszącej karę konfiskaty mienia wielkich przestępców gospodarczych, były prezes Sądu Najwyższego.

52. Klemens SZANIAWSKI, Żyd, były pracownik KC PZPR, były agent SB, KO, przewodniczący Komitetu Porozumiewawczego Stowarzyszeń Twórczych i Naukowych, zmarł.

53. Jan Józef SZCZEPAŃSKI, Polak, były prezes ZLP, KO, zdeklarowany sojusznik UW.

54. Józef ŚLlSZ, Polak, rolnik, współtwórca Solidarności RI, KO, zmarł.

55. Jacek TAYLOR, Polak, prawnik, były doradca i obrońca Wałęsy, obecnie adwokat,

56. Witold TRZECIAKOWSKI, , KO, członek Prymasowskiej Rady Społecznej.

57. Jerzy TUROWICZ, Żyd, wieloletni redaktor naczelny „Tygodnika Powszechnego”, KO, UW, jeden z głównych sprawców usunięcia Klasztoru Karmelitanek z Oświęcimia, zażarty przeciwnik kardynała Wyszyńskiego, przeciw któremu spiskował na II Soborze Watykańskim. Zmarł.

58. Lech WAŁĘSA, Twórca polityki lewej nogi. Będąc prezydentem ukradł w UOP-ie akta „Bolka”.

59 Andrzej WIELOWIEJSKI, Polak, zażarty filosemita, doradca Wałęsy, UW, KO, redaktor „Więzi”.

60. Jacek WOŹNIAKOWSKI, Polak, profesor KUL, redaktor naczelny „Znaku”, od 1945 roku współpracujący z „Tygodnikiem Powszechnym”, KO, działacz KIK-ów, zażarty filosemita.

61. Henryk WUJEC, Żyd, uczestnik wydarzeń marcowych, KIK, sekretarz KO, UW.

62. Jerzy ZDRADA, Żyd, b. poseł UW, wiceminister edukacji w rządzie Buzka.

63. Tadeusz ZIELIŃSKI, Żyd, KO, były rzecznik praw obywatelskich. Zmarł.

64. Andrzej ZOLL, Żyd, były przewodniczący Trybunału Konstytucyjnego, UW, obecnie rzecznik praw obywatelskich.

Analiza listy osobistości prawej strony okrągłego stołu daje obraz bardzo przygnębiający. Było tam ok. 53 Żydów i ok. 11 Polaków, co oznacza że Żydzi kontrolowali sytuację i zadecydowali o treści układu. Poszło im to tym łatwiej, że kolaborowali z nimi tacy Polacy jak Wałęsa, Woźniakowski i Wielowiejski, całkowicie podporządkowani ich interesom. Żydzi kontrolowali też Kluby Inteligencji Katolickiej, oraz Komitet Obywatelski przy Lechu Wałęsie.
O takim składzie okrągłego stołu zadecydował sekretarz episkopatu Polski arcybiskup Bronisław Dąbrowski, Żyd. Dlatego właśnie nie było tam przedstawicieli prawdziwej opozycji prawicowej akowskiego podziemia niepodległościowego zesłańców i emigracji z Zachodu.
Żydzi wygrali okrągły stół i zaczęli rządzić Polską na spółkę z postkomuną. Zaczęła się w żydowski sposób rozumiana transformacja, której rezultatem jest dzisiejszy kryzys, wysprzedaż prawie całego majątku narodowego w obce ręce, ataki na Polskę i Polaków i wielka próba pozbawienia nas niepodległości przez zawleczenie nas do Unii Europejskiej.
Historia i współczesność dowodzi, że tzw.Okrągły Stół był zdradą polskiej racji stanu. Świadczy o tym wywłaszczenie narodowe, zamazywanie polskiej tożsamości narodowej, ograniczanie suwerenności państwa, bieda, bezrobocie, bezhołowie i angażowanie się w międzynarodowe awantury militarne

Poprawność polityczna sama w sobie jest antytezą równości i wolności wypowiedzi i to bez względu, jaka opcja jest równolegle uważana za poprawną, czy też „mainstreamową”. W znacznej mierze sama idea poprawności politycznej jest też sprzeczna z pluralizmem, czyli jednym z fundamentów demokracji liberalnej.

Poprawność polityczna ma wiele obliczy, poczynając od zwykłej hipokryzji niepozwalającej o czymś publicznie mówić lub nakazującej milczeć na tematy najbardziej graniczne po najbardziej szkodliwy rodzaj poprawności – okupującej media. To przeciwko tej odmianie poprawności należy najgłośniej protestować, w zasadzie nie ma, bowiem niczego gorszego, co bardziej skutecznie psułoby nasze życie publiczne.

Poprawność polityczna w mediach w praktyce sprowadza się do cenzury, jest cenzurą i polega na cenzurze. Gdzie oprócz słusznych koncepcji tłumienia niepotrzebnych emocji, bo to jest generalna cecha wszelkich mediów głównego nurtu – dochodzi do systemowego wykluczania tych myśli, idei i faktów, które są sprzeczne z systemem i mogą mu zagrozić. Nie ma, bowiem nic groźniejszego niż milczenie publiczne lub przekłamanie publiczne o faktach, o których ludzie nie mają pełnej informacji.

Bez poprawności publicznej, czyli cenzury nie da się sterować społeczeństwem. W tym znaczeniu poprawność polityczna w mediach jest podstawą dla utrzymania spójności systemu rządzącego. To poprawność polityczna jest narzędziem umożliwiającym decydowanie o tym, co ma być pokazane, w jakim świetle, czy ma być przemilczane a może nawet wyśmiane lub zelżone. Kłamstwo podane do publicznej wiadomości jest skutecznie powielane – działa marketing wirusowy ze wzmocnieniem poprzez główne kanały nadawania medialnej papki, wspierany w indywidualnych percepcjach jednostek wcześniej skumulowanymi starannie skonstruowanymi kłamstwami.

Niestety poprawność polityczna ma też pewną zaletę wynikającą z istoty jej natury, mianowicie jakby jej nie było to prędzej czy później zostałaby wymyślona i implementowana do każdego systemu, który opiera się na masowym komunikowaniu. Każda władza prędzej czy później musi sięgnąć po cenzurę, to najprostszy a zarazem najskuteczniejszy sposób na niwelowanie zjawisk społecznych w zarodku, zanim zdążą przekształcić się zjawiska polityczne. W tym znaczeniu poprawność polityczna służy do eliminowania konkurencji politycznej, zdecydowanie upraszczając wszystkie zachowania. Przecież coś, co przed chwilą wyeliminowaliśmy już nam nie zagraża, a jest to tym skuteczniejsze, ponieważ eliminuje się przez cały system, w jego imieniu i na jego rzecz. Innymi słowy – poprawność polityczna napędza system, stanowi pierwszą linię obrony władzy przez wszelkiego typu nowinkami lansowanymi przez tych, którzy chcieliby wzruszyć systemowy układ.

W poprawności politycznej uderza jej wyrafinowana, skrajnie perfidna hipokryzja i zakłamanie. Proszę sobie wyobrazić, że zamykacie państwo jedno oko, zatykacie jedno ucho i liczy się tylko to, co już znacie i co wam nie zagraża. Czy na tym ma polegać demokracja? Odmawiamy prawa do istnienia wszystkim, którzy myślą inaczej?

W tym znaczeniu właśnie poprawność polityczną należy zwalczać, trzeba być przeciwko cenzurze, zwłaszcza tej napastliwej w przypadkach, w których mainstream działając na polecenie lub dla przypodobania się władzy atakuje tych, którzy odważyli się myśleć inaczej. Nikt przecież nie nakazuje systemowi lansować poglądów jednostek czy też środowisk niszowych, jednakże żeby je od razu publicznie zwalczać na masową skalę z całą mocą najlepszych wzorców faszystowskiej propagandy? Niestety do tego prowadzi bierne przyzwalanie na funkcjonowanie mechanizmów poprawności w mediach.

Jednakże nie ma tak, żeby w życiu społecznym działanie mechanizmów poprawnościowych było totalnie jednoznaczne, są sfery, w których rzeczywiście poprawność polityczna może mieć istotne znaczenie dla sprawności funkcjonowania systemu społecznego. Nie chodzi tutaj o nie mącenie ludziom w głowach. Liczy się przede wszystkim filtrowanie informacji o te ze sfery kryminalnej i obyczajowej, których rozpowszechnianie mogłoby stanowić w jakiejś mierze afirmację nieakceptowanych i sprzecznych s prawem zachowań. Jednakże poza tymi wyjątkami, głównie w sferze obyczajowej (np. filtr przeciwko pornografii, propagowaniu narkotyków itp.,) poprawność polityczna będąca antytezą równości i wolności wypowiedzi to nieuprawniona, ale zawoalowana i chroniona w centrum systemu cenzura.