To Ciało temu winne!

  Z pozycji doświadczonej matki, wolno mi spojrzeć na problem przemocy w szkole, w sposób konkretny i rzeczowy.

 Na przestrzeni ostatniego dwudziestolecia, w szkolnictwie polskim zmieniło się bardzo wiele. Wielokrotnie reformowany system edukacji przeistoczył podstawowy jej trzon w dwa odrębne byty, tworząc szkołę sześcioklasową i gimnazjum.

  Gimnazjum, zakończone „małą maturą”, stało się czymś w rodzaju szkoły średniej, zamykającej proces  ogólnej edukacji podstawowej. Dalsza nauka miała być kontynuowana głównie przez ambitnych i uzdolnionych uczniów. Według założeń, pozostała młodzież, powinna była kierować swe kroki w stronę nauczania zawodowego.

 Szybko okazało się, że wraz z likwidowanymi zakładami przemysłowymi zniknęły przyzakładowe zawodówki, a liczba pozostałych malała z roku na rok.

 Budziło to zrozumiałą frustrację wśród młodzieży gimnazjalnej, a ich rodziców wpędzało w niepokój.

  Przeciwnicy gimnazjów, od razu zapowiedzieli problemy wychowawcze wśród  nastolatków zgrupowanych w sposób niemal przypadkowy, w wyniku rejonizacyjnego przydziału do placówek.

 Forma taka niosła uzasadnione obawy, bo nigdy dotąd szkoły średnie nie przyjmowały uczniów w ramach rejonizacji, a jedynie poprzez rekrutację do poszczególnych jej rodzajów.

 Na efekty nie trzeba było długo czekać i jak spodziewane grzyby po deszczu, tak i tu wyrastały, i piętrzyły się problemy z utrzymaniem uczniów w jako takich ryzach.

 Najbardziej dramatyczne sytuacje związane z przemocą, terrorem względem nauczycieli  i samobójstwami wśród uczniów, doprowadziły do bardzo radykalnych czynów prawnych, eliminując zagrożenia. Metoda zdecydowanych działań kadry szkolnej  przyniosła spodziewane rezultaty.

  Czarna legenda gimnazjum żyła jednak i przerażała.

Kilka lat temu, ze zgrozą oczekiwałam tego, co nieuniknione:

   Na łamach Dziennikarstwa Obywatelskiego pojawiło się ostatnio kilka artykułów na temat szkoły i panujących w niej stosunków międzyludzkich. Teksty niestety nie napawają optymizmem, a raczej potęgują niepokój o dalsze losy szkół publicznych. Uzasadniona to troska, bo dotyczy naszych dzieci, ich dalszej kariery szkolnej  i ogólnej kondycji psychicznej.

 O ile efekty przyswajania wiedzy są zazwyczaj uzależnione od konkretnych predyspozycji naszych milusińskich, to sprawy natury psychologicznej wymykają się spod wpływu zarówno dziecka jak i jego rodziców. Szkoła niesie pod tym względem różnorodne wyzwania, bo i niejednolita jest społeczność w tych instytucjach.

 Kiedy dziecko przekracza próg szkoły podstawowej, to zazwyczaj wnosi do niej swoją wykształconą w warunkach domowych osobowość. Z dnia na dzień zaczynają się zarysowywać różnice i dobrze, jeśli przechodzi to bezproblemowo, a wychowawca umiejętnie niweluje ewentualne kontrasty.

  Czas jednak płynie i dzieci rosną,  stają się uczniami coraz to starszych klas, a różnice wynikające z domowego wychowania  zaczynają  ciążyć na kontaktach pomiędzy nimi.

 Zapanowanie nad scysjami na tym tle, wymaga już niemałej sztuki, a taką dysponują jedynie znakomici pedagodzy. Niestety, tych jest w naszych szkołach  spory deficyt.

 Nauczyciele często skupiają się na utrzymaniu poprawnych relacji pomiędzy sobą , a uczniami, bo zepsucie ich,  zagroziłoby  ewentualną utratą popularności,  a nawet  mogłoby sprowokować co bardziej agresywnych małolatów do intryg i dokuczliwych ekscesów.  Czasem bezpieczniej  jest więc „przymknąć oko” i  nie zauważać eskalacji konfliktów pomiędzy młodzieżą.

 Dzieciaki korzystają z tej darmowej „demokracji”, a skutki tego oglądamy coraz częściej w newsach telewizyjnych.

  Pobito,  wyśmiewano, skopano, okradziono, szykanowano, doprowadzono do samobójstwa, z a m o r d o w a n o . Ofiarą - uczeń, sprawcą – uczniowie, często nawet tej samej klasy.

  My rodzice, wychowując swoje dziecko w poczuciu wartości, które według naszego światopoglądu i ukształtowanych w nas zasad wyniesionych z własnych domów, uważamy za słuszne , i według norm społecznych -  za właściwe, czujemy się bezradni  wobec  panoszących się nowomodnych trendów do wyznaczania coraz to dalej przesuwanych granic kompromisu pomiędzy dobrem a złem.

  Budzi się w nas podświadoma potrzeba izolowania naszych starannie wychowanych, zadbanych, grzecznych, ułożonych, schludnych, życzliwych, otwartych, prawdomównych, szlachetnych i pełnych empatii dzieci. W przeciwnym razie nie mamy prawa nauczać ich tych wartości, bo w zetknięciu z otoczeniem, na które nie mamy wpływu, stają się obiektem  „nieprzystającym”, a przez to innym i dziwacznym, a to już jest wystarczający powód do niepokoju o ich stan emocjonalny  i  konsekwencje z tego wynikające.

 Z trwogą myślę o gimnazjum , które wkrótce czeka moją najmłodszą córkę . Jej starsze siostry poradziły sobie  i  zachowały tożsamość, ale ta najmłodsza jest najwrażliwsza z nich. Przetrzyma próbę?

 Dzisiaj już wiem, że moje obawy były bezpodstawne. Właśnie w gimnazjum moje dziecko odzyskało spokój wewnętrzny i komfort, o którym nie śniło w szkole podstawowej.

 Okazało się, że nauczyciele potrafią zapanować nad  niesforną grupą nie tylko na swoich lekcjach, ale są w stanie przywołać do porządku uczniów wszędzie indziej. Także poza szkołą.

I nie w tym rzecz, że zmieniło się otoczenie, bo tu, gros uczniów przywędrowało z poprzedniej szkoły, na czele z najbardziej rozhasanymi jednostkami. Trafili oni jednak na całkiem inny odbiór swoich zachowań i energiczne przeciwdziałanie, które w ciągu niedługiego czasu przeobraziło agresorów w całkiem znośnych kolegów. Mało tego, oni sami zyskali na tym wyraźnie, odsłaniając pozytywne strony swojej osobowości, co radykalnie zmieniło ich pozycję w grupie i zaowocowało sukcesami w nauce.

 Podstawówka, która wyhodowała te jednostki, charakteryzowała się swoistym stosunkiem kadry nauczycielskiej do obowiązków. Brak zaangażowania wychowawców i nauczycieli w życie szkoły był wyraźnie odczuwalny. Kontakt z rodzicami był zminimalizowany i ograniczony do określonych przepisami szkolnymi relacji. Dwoje zatrudnionych w niej pedagogów miało zapewnić gronu nauczycielskiemu święty spokój i odebrać odpowiedzialność za występki uczniów.

 O tym, jak skuteczni bywają pedagodzy szkolni w podstawówkach, dzisiaj już powszechnie wiadomo.

]]>http://wiadomosci.onet.pl/kraj/przemoc-w-szkolach-co-czwarty-uczen-podstawowki-pobity/pfe56]]>

 Widziałam bezradność i brak kompetencji. Obserwowałam nieudane próby przeciwdziałania agresji.

Etaty, przydzielane jedynie na podstawie dyplomu, bez weryfikacji rzeczywistych umiejętności, są karygodnym błędem dyrektorów szkół.

Dyplom dyplomowi nierówny, a uczeń od ucznia różny.

Dopóki Ciało Pedagogiczne nie utożsami się ze społecznością uczniowską, dotąd  szkoła będzie areną wydarzeń przyprawiających o dreszcze.

Ważne, żeby działać  stanowczo i bezzwłocznie, bo lada chwila szkoły podstawowe zapełnią się przedszkolakami, które  nie tylko obronić się nie umieją, ale i o pomoc wołać nie potrafią.