straszne skutki zderzenia wizji

Nie wiem gdzie i kiedy doszło do zderzenia którego liczne niewinne ofiary jęczą tu teraz żałośnie lub złorzeczą, a sprawcy, jak to zwykle w konspiracji, pozostają na tyle niezidentyfikowani, by każdy poszkodowany mógł wybrać sobie odpowiadającego jego potrzebom winowajcę.

Nie mam pojęcia CO się właściwie zderzyło, bo moja wizja w kolizji nie uczestniczyła : nie mam takowej i mieć nie zamierzam, gdyż tę, którą chyba niegdyś miałem, wybił mi z głowy pluton egzekucyjny działający na "Niepoprawnych" pod przykryciem równie energicznie jak wybitny, ambitny, bardzo dobitny i bitny bloger "Dixi", zajmujący się dla odmiany odkrywaniem, albo koryfeusz "Tańczący z widłami" i ferajną, z którą nie tylko ja nie tańczę.

Nie potrafię cierpiącym udzielić pomocy i nie mam też na to ochoty po paru latach nieskutecznych (jak widać) prób podejmowanych bezinteresownie, ale nie "bezkosztowo"; że na wyrazy współczucia zasługuję nie mniej, niż rozmaici inni bywalcy, wolę się od nich powstrzymać.

Mam nadzieję że słuszny gniew, który był istotnym spoiwem
budowanej tu wspólnoty ludzi dobrej woli a złym posłużył do wzniecenia kolejnego pożaru, przetrwa obecny kataklizm.

Ci, którzy gdzieś się przecie znowu odnajdą, powinni się ze swoim świętym ogniem obchodzić już ostrożniej, i żeby ochronić swe życie oraz wspólne mienie przed podpalaczami i piromanami, odebrać dzieciom i osobom niepełnosprawnym zapałki i zapalniczki, których nie należało rozdawać i tutaj.

Dostawały się i tym najpłomienniejszym, poprzebieranym za strażaków, którzy znów zaczynają nawoływać do skakania za nimi w ogień chociaż powinni spłonąć ze wstydu, i takim, którym do szczęścia wystarczą fajerwerki, i tym, co lubią sobie pogrillować a czasem dać komuś popalić.

Teraz trzeba czekać, by - kiedy ostygnie pogorzelisko -
móc zacząć grzebać w zgliszczach w poszukiwaniu słynnego gwiaździstego dyjamentu, który powinien się znajdować na dnie popiołu.

Ja tam jednak grzebać nie zamierzam bo szkoda mi czasu, a zresztą jeśli bym w ogóle coś znalazł, to najwyżej jakieś zardzewiałe widły i pęknięty kastet, czyli niepotrzebny złom żelazny.

Mój prawnuk jeszcze nie umie się śmiać głucho i drwiąco,
ale dwa dzielące nas pokolenia - owszem.

Wy też możecie.

Właśnie wyczerpały mi się baterie w aparatach słuchowych.

A od wizji mam, proszę was, telewizję.

:)