Z prochu powstałeś, w proch się obrócisz?

Ukraińskie kości nie spoczywają w mogiłach. Tysiące ciał zmarłych Ukraińców trafiają w ręce handlarzy, traktujących je jak towar, na którym można dobrze zarobić.

Wczoraj, „jedynka” pokazała film dokumentalny o tym haniebnym procederze.

Zaślepieni , oszołomieni błyskawicznym rozwojem transplantologii, z niedowierzaniem spoglądamy na cudowne wręcz efekty działania chirurgii pourazowej.

Zachwycamy się rewelacyjnymi implantami, dzięki którym ludzie odzyskują utracone w wypadkach członki ciała, a zdeformowane w wyniku chorób i uszkodzeń twarze, przywracane są do pierwotnego wyglądu.

Niewielu z nas zdaje sobie sprawę, jakim kosztem powstają te cudowne „części zamienne”, bo pozyskiwanie narządów kojarzy się zwykle z przeszczepem jakiegoś organu z ciała ofiary wypadku, który za zgodą rodziny denata, trafia do oczekującego w długiej kolejce schorowanego pacjenta.

Rozwijający się „przemysł transplantologiczny” potrzebuje coraz to więcej „surowca” z którego tworzy swoje cudowne „części zamienne”.

Rozwinięte, świadome społeczeństwa, dosyć sceptycznie podchodzą do szeroko propagowanej ideologii przekazywania swoich zwłok do celów transplantologicznych. Jak wspomniano filmie, tylko 24% społeczeństwa amerykańskiego wyraża zgodę na „zagospodarowanie” swoich organów po śmierci.

Jednocześnie jednak, społeczeństwa te chętnie korzystają z tego, co oferuje nowoczesna medycyna, nie wnikając zanadto w zawiłości natury formalnej.

Najbardziej szokujące jest to, że również popularna chirurgia plastyczna, jak wykazano w filmie, chętnie sięga po różnego rodzaju preparaty pochodzące ze zwłok.

Korekta nosa, zaprezentowana na filmie, polegała na usunięciu oryginalnej części kostnej tego organu i zastąpieniu jej fragmentem pochodzącym z goleni jakiegoś ukraińskiego nieboszczyka.

Pośród „zaangażowanych” , czy to mimo woli, czy świadomie, stosunek do sprawy jest rozmaity. Od oburzenia i bezsilnego żalu osób bliskich, po cyniczne wypowiedzi „producentów” i obojętne reakcje „trupich rzeźników”, patologami zwanych.

I tylko… troska Kaźmierzowej matki, o „naszych kościach”, by się „nie szukały po świecie”...

Jakby nie z tego świata te słowa. Nie z naszej „cywilizacji”.