Czy Polska przetrwa?

Czy przetrwa patriotyzm?
Każdego z nas nurtuje to pytanie, bo wobec nasilonej kampanii względem jego przejawów, można się już niepokoić.
Wobec szerzącej się promocji homoseksualizmu, multikultury i wszechwładnej tolerancji dla wszystkiego co niepolskie, doszło do pewnego rodzaju paradoksu.
Polega on na tym, że odwraca się wzrok w stronę systemu z którego z takim trudem udało nam się wyjść. Ustroju znienawidzonego i przebrzydłego. Fałszywie obłudnego i nienawistnego. Podległego i zależnego od radzieckiej woli i łaski. Spoglądamy w stronę Peerelu!
I co tam widzimy? Harcerzy śpiewających: Wszystko co nasze Polsce oddamy, w niej tylko życie więc idziem żyć…

Jako dwunastoletnia zastępowa, otrzymałam srebrną Odznakę Opiekuna Miejsc Pamięci Narodowej i to nie za sowieckie mogiły, ale za dbałość o upamiętnienie miejsca kaźni Polaków.

Widzimy żołnierzy, licznych, rozzieleniających swoimi mundurami ulice nawet podczas białej zimy.Byli zawsze tam, gdzie było najtrudniej, najniebezpieczniej.

Mój brat – komandos, odznaczony za wykazanie się odwagą i rozsądnym działaniem wobec zagrażającej jemu i kolegom sytuacji podczas poligonu.

Zobaczymy tam policjanta w czapce z orłem, za strącenie której, za profanację godła na niej, przysługiwała kara aresztu.

Trzy lata dostał znany mi cwaniaczek – chuligan za strącenie policyjnej czapki na ziemię. Policzono mu recydywę za wcześniejsze wybryki i trafił za kratki.

Jak się to ma do „orła, który może”? Do czekoladowej jego karykatury, która cudem ocalała przed publicznym pożarciem jej przez wyznawców różowej wizji Polski.

Czy można sobie wyobrazić, żeby w latach siedemdziesiątych, zamiast biało-czerwoną, pomachiwać różową chorągiewką podczas święta państwowego?

Ktoś powie: wtedy machaliśmy czerwoną, bo byliśmy zniewoleni.
Tak, to prawda, ale teraz jesteśmy wolni, więc dlaczego, skąd w naszych dłoniach te różowe szmaty przyozdobione pokracznym dziwadłem?

Sporo jest tych przykładów. Zbyt dużo, żeby sprawy pozostawić własnemu losowi, bo czeka nas zapaść. Serce Polski przestanie bić.

Jednak, by Polska umarła, musi zginąć ostatni z tych, którzy uczą się dzisiaj słów działających jak zaklęcie, jak motto na życie, jak proroctwo…
Jeszcze Polska nie zginęła, kiedy my żyjemy!

Kokosowi, który mnie swoim tekstem zainspirował, poświęcam