Pańskie oko konia tuczy

Kiedy obok mnie przejeżdżał tramwaj z tablicą Nur fur Deutsche, poczułam się dziwnie. I jeszcze ci gestapowcy po drugiej stronie ulicy…

Byłam dzisiaj na planie filmu Miasto 44.
Poszłam tam, niby spacerowiczka z pieskiem na smyczy, ale i z aparatem w torebce. Stalową mam blisko siebie. Codziennie tamtędy przechodzę i nie usiedziałabym spokojnie w domu, wiedząc, że obok tworzy się właśnie historia.
Ktoś powie - jaka „historia”? - film kręcą i tyle. Nie, moi drodzy. Tam rozpoczęto kolejną fazę kształtowania wizerunku naszego społeczeństwa. Modelować ją teraz mają na wzór ukraińskich rezunów z Wołynia, bo jak przeczytałam w wywiadzie z reżyserem - Janem Komasą, opublikowanym w http://warszawa.gazeta.pl/warszawa/1,34889,13882539,Miasto_44___bedzie_nowy_film_o_Powstaniu_Warszawskim.htmlGazecie.pl, sąsiedzi będą się tam nawzajem zarzynać. Tak. Wyraźnie to powiedziano, a co, ma być mocno i nowocześnie, tak jak pokazał to Tarantino w Bękartach Wojny.
Wyobraziłam sobie te krwawe swastyki na czołach u ofiar owych Bękartów i… znowu Ukraińcy mi się na myśl nasunęli. Kiedyś, dawno temu, widziałam film w TVP, w którym „tryzuby” wycinano na czołach polskich ludowych żołnierzy. UPA tak znaczyła swoje ofiary.

Poszłam tam, coby trzymać rękę na pulsie, bo wiadomo, od jakich scen zaczną? A nuż trzeba będzie bronić narodowej godności i niczym Rejtan, własnym ciałem zastąpić drogę?
Ten żartobliwy ton nie wynika z wesołości, niestety. Nauczona doświadczeniem, czyli zapoznaniem się z „paradokumentalniefabularnym” filmem Pokłosie, nie dowierzam już nikomu.
Skoro już na wstępie zapowiedziano produkcję jako formę przełomową dla tego rodzaju tematyki, to obawy wydają się zupełnie uzasadnione.

Musiałam zobaczyć statystów na ulicy. Tych, którzy grali przechodniów. Przyglądałam się ludziom wnikliwie jak nigdy dotąd. Szukałam haka. Czyli: Polaków zdeformowanych, brzydkich, odpychających, rażąco niechlujnych, ale na szczęście, nie znalazłam takich. I tu plus dla charakteryzatorów.

W Pokłosiu razi brzydota ludzi. Poza nielicznymi bohaterami pozytywnymi, cała reszta odrzuca swoją powierzchownością. Widz nie może mieć wątpliwości, co do oceny tych postaci. Jednoznacznej i kategorycznej. Obrzydliwi sprawcy odrażających czynów. Czarne na białym. Prosty przekaz.
Tak zupełnie na marginesie dodam, że niedawno, Polka z Jedwabnego wygrała w angielskim konkursie, czy to piękności, czy innym Top Model. Onet o tym pisał. http://teleshow.pl/gid,15469684,img,15470076,kat,1024837,title,Top-Model-Polka-z-Jedwabnego-w-brytyjskiej-edycji-programu-Kim-jest-Polka-w-finale-Top-Model,galeria.html

Tak więc, pilnujmy planu filmowego, na ile nam się to uda, zanim kolejny paszkwil o Polakach pójdzie w szeroki świat. My już nie możemy sobie pozwolić na niedopowiedzenia i popremierowe polemiki publicystów. My już nie mamy na to czasu. Inni też nie zasypiają gruszek w popiele. Trwa wojna o przeszłość. Swoista batalia, gdzie łupem staje się prawo do narzucania ogółowi wygodnych dla siebie faktów historycznych, mających silny wpływ na politykę współczesną.

Nie wszyscy w Polsce i poza nią, cieszą się rosnącą na świecie popularnością Powstańców Warszawskich, Armii Krajowej i Żołnierzy Wyklętych. Powstają filmy, piosenki, grupy rekonstrukcyjne, jak ta w Hiszpanii, na przykład http://shelby.tv/video/youtube/0IXXHqHHwVc/asociaci-n-hist-rico-cultural-poland-first-to-fight.

Potężnieje legenda naszych narodowych Bohaterów i przysparza sympatii narodowi polskiemu, co szkodzi interesom wrogów naszej demokracji i niepodległości.