"Pierwszy w Wolnej Polsce film o Powstaniu Warszawskim!"

  Wybrałam się dzisiaj do kina. Sierpniowe niebo - 63 dni chwały – film o Powstaniu Warszawskim był tym obrazem, który przemógł moją, ostatnio dosyć ciężką, niechęć do multipleksów.

 Przez około trzy kwadranse walczyłam z wrzaskliwymi reklamami zagłuszając je chrupaniem orzechów.

 Nie przeszkadzało to nikomu, bo pusto było w tym kinie i głucho, niczym w peerelu na radzieckim seansie. Hen wysoko, ze dwa rzędy widzów i parę osób poniżej.

 Kiedy rozpoczął się film, znieruchomiałam z w skupieniu i uwadze. Nie czytałam żadnych recenzji ani komentarzy na temat tego obrazu, bo chciałam zachować niczym niezmącony, bezstronny stosunek do tego, co zobaczę.

 Cóż mogę powiedzieć?

 Zacznę tak: interesuje mnie wszystko, co dotyczy Powstania, bo wszelkie obrazy z nim związane są dla mnie na wagę złota.

 Jednakowo zachłannie oglądam zarówno filmy dokumentalne jak i fabularne. Tu miałam i jedno, i drugie. Przeplatanka zdjęciowa była sprawnie zestawiona i chwilami człowiek tracił orientację, co jest autentycznym ujęciem, a co filmową fikcją.

 Pomysł fabuły był dobry. Może gdyby rozwinąć go jeszcze, skupić się bardziej na tym, co przewijało się przez cały film, to i o Oscara by się otarło?

 Film popłynął bowiem utrwalonym już, jak się okazuje, korytem niczym wartki strumień.

 Mistyka, magia, może nawet kabała, przewijały się przez kadry i wyraźnie nadawały ton i sens filmowi.

 Oto Żyd mądry, filozof uznany, ukryty przed wszystkimi w piwnicznej kryjówce na płonącej Woli, zapisuje na marginesach swojego przedwojennego, drukowanego dzieła informacje, które tajemniczym splotem okoliczności, po wielu latach rozwiążą zagadkę.

  Żydowskie rytmy przewijające się nader często, przydają scenom mistycyzmu.

 Jest więc w filmie wszystko, na co w ostatnim czasie jest zapotrzebowanie. Kręgi pragnące ukazać historię II wojny światowej w nowej odsłonie, powinny być usatysfakcjonowane.

 Jest więc mędrzec – Żyd i jego denuncjator – Polak. Jest dobry, inteligentny Niemiec, który łatwo nawiązuje porozumienie z żydowskim filozofem.

 W tle są i inni – znacznie gorsi - widać RONĘ i jej okrucieństwo.

 Są też bezradni, prości Polacy – ludność cywilna i oszołomione zrywem powstańczym wyrostki - warszawska młodzież. Ginąca jak muchy.

 Współczesność, która przenika się z historią, jest reprezentowana przez rozmaite grupy. Wyróżniają się młodzi ludzie, którzy swoim patriotyzmem próbują zarazić obojętne raczej otoczenie. Wbrew wszystkiemu, film kończy się pozytywną sceną.

 Bardzo wzruszającą i wymowną.

Udało mi się poznać opinie na temat filmu u dwóch mocno dojrzałych widzów.

 Nie byli zachwyceni – „za dużo rapu, ale to może lepiej dla młodzieży? Dobrze, że tak dużo było zdjęć dokumentalnych. Dobrze, że w ogóle nakręcili film o Powstaniu!”.

  To moje odczucia. Jak z nich wynika, zawiodłam się nieco i rozczarowałam.

 Może zbyt dużo wymagam? Może niepotrzebnie irytuje mnie żydowski wątek? Może czepiam się byle czego?