Nie gniewaj się, Waldek

W S24 ~Bękart napisał: „Karawana. jest jednak boleścią czytelniczą. Nie napisał jej Waldemar Łysiak, ale sprawna sekretarka, wyposażona w roczniki gazet i żarówiasty mazak. Cytatów jest tyle, że czytelnik zapomina już, co właściwie jest przedmiotem danego rozdziału. Tworzy się jakaś pseudoerudycyjna magma, całe ciągi gazetowego błotka, wybrane przez Łysiaka w dodatku tak, by jeszcze epatować małością, wzajemną zawiścią i ignorancją.”

W punkt. Czasami nie za bardzo wiadomo, o czym rozdział ma być, a czasem, gdy już wiadomo nawet, to i tak wcale o tym nie jest. Czytamy ciągi cytatów, zaskakująco małej zresztą grupy autorów. Źródeł mocno nadużywanych. Rozumiem uwielbienie dla Hemara, ale tu dochodzi do niego przedawkowanie – wiersze/fraszki tego autora cytowane są w książce ok. 20 razy. Trochę to pójście na łatwiznę, czasem zupełnie niewytłumaczalne. Momentami miałem wrażenie, że na każdej stronie natrafiam na cytaty z tych samych osób. Czasem trafione, jak najbardziej, ale chcę czytać książkę Łysiaka, nie zaś zbiór wierszy Hemara, fraszek Sztaudyngera czy myśli Dávili. Żuławski zjechał polski Salon, a lepiej obszedł się z Łysiakiem? Znajdziemy go w prawie każdym rozdziale. Jakie są zasługi („salonowej”, jak podkreśla Łysiak) pani Patrycji Pustkowiak, o której, gdyby nie ta książka, bym nie wiedział i nie czułbym się uboższy, mogę się tylko domyślać. Dla przeciwwagi, gdy pojawia się znany cytat z Waligórskiego, erudyta Łysiak określa go mianem „rymowanych kpin internautów”. Inny problem to schemat, w którym najpierw trafiamy na 100 dowodów na to, że autor x jest grafomanem i beztalenciem, po czym, do zilustrowania tezy o ogólnym upadku literatury, wykorzystany jest cytat tego samego x, jako autorytetu tym razem. To może nie tak źle z tą literaturą?

O niej zresztą nie dowiemy się zbyt wiele, choć niby książka o niej. Owszem, możemy dowiedzieć się, że jakiś mało znany y nie lubi jakiegoś mało znanego z, z wzajemnością, i że to nic nowego, bo i przed wiekami jakiś a nie lubił jakiegoś b. Czasem to nawet zabawne, fakt. Jednak tak naprawdę czytelnik książek i felietonów Łysiaka nie znajdzie tu nic nowego. Najciekawiej wypadają w mim odczuciu rozdziały o Noblu, Jasienicy i Kapuścińskim.

Najciekawsze są ostatnie rozdziały książki, w których obrywa się autorom prawicowym. Najwięcej uwagi Łysiak poświęca Wildsteinowi, który ma rację, ale nie umie – wg Łysiaka, a raczej według z upodobaniem cytowanego przez niego Horubały, pisać literacko. Wszystkim zresztą piszącym publicystom obrywa się za to, że mieszają literaturę z publicystyką. I całkiem sporo z tym racji (przypomnijcie sobie „Żywinę”, czy fragmenty „Ciała obcego”, w którym bohater mówił felietonami Ziemkiewicza z pierwszej „Viagra mać!”), tylko – kto to mówi. Ostatnie pozycje beletrystyczne Łysiaka cierpiały na dokładnie tą samą chorobę. Ziemkiewicz zresztą jest bohaterem ostatniego rozdziału. Oczywiście główną sprawą, opisaną w tej części książki jest kwestia przemilczania roli Łysiaka przez RAZ-a.

Ano właśnie. Tradycyjnie najwięcej z książki dowiadujemy się o autorze. Nawet rozdział o literaturze kobiecej jest pretekstem do ukazania, jak to w pewnym roku kobiety nie zdominowały w 100% rankingów sprzedaży książek, bo oprócz nich był jeszcze Łysiak. Jednak kwintesencją jest strona 67 (i kawałek następnej), gdzie Łysiak epatuje nas zachwytami różnych recenzentów nad twórczością własną. Uroczo brzmią przy tym powtarzane co jakiś czas zapewnienia, że nie przejmuje się on pochwałami ani krytyką, bo jedynym miarodajnym sędzia dla pisarza jest Czas.

Powraca pytanie, co właściwie dzieje się z Łysiakiem? „4” było o wiele słabsze od „Lidera”, a „Mitologia świata bez klamek” nie umywała się do „Salonu”. „Satynowego magika” nie miałem okazji przeczytać. „Karawana literatury” jest jednak najsłabszą rzeczą Waldemara Łysiaka. Czy coś powstrzyma tendencję spadkową? Samouwielbienie pisarza nie daje mi na to zbyt wielkiej nadziei.

Waldemar Łysiak, Karawana literatury, Nobilis, 2012

http://jadbekarta.salon24.pl/503801,o-mediach-na-prawicy-entuzjazm-i-zal-rozstan-dom-i-twierdza