Arłukowicz musi zostać. Liczy się dobro pacjentów

Ostra infekcja dróg oddechowych - to z jej powodu, w przeddzień głosowania wniosku opozycji o wotum nieufności dla ministra zdrowia, premier Donald Tusk trafił do szpitala. Niebywałe zrządzenie losu. Niedomagający premier za sprawą tej przykrej przypadłości może teraz na własnym organizmie przekonać się jak naprawdę wygląda sytuacja w krytykowanej z wielu stron służbie zdrowia, przeszło rok będącej już pod kierownictwem Bartosza Arłukowicza. Zakładając oczywiście, że Tusk - tak jak zdecydowana większość Polaków, których nie stać niestety na prywatną opiekę medyczną - przebywa w placówce publicznej.

Infekcja, choć ostra, nie powstrzyma premiera przed udziałem w jutrzejszym posiedzeniu Sejmu, na którym zaważą się losy Arłukowicza - według wielu opinii najgorszego z ministrów obecnego rządu. Czym wytłumaczyć tak dużą determinację Donalda Tuska? Pracoholizm i obowiązkowość? Opozycja podsuwa trochę inne wyjaśnienie. Minister ma podobno tak złą reputację i tak słabą pozycję nawet we własnej partii, że jego przyszłość na stanowisku szefa resortu wcale nie jest tak jednoznaczna jak mogło by się wydawać. Obecność Donalda Tuska ma zatem zadziałać mobilizująco i profilaktycznie na posłów koalicji.

Premier podobno ma tylko siedzieć, słuchać i wymownie milczeć, by nie narażać niepotrzebnie swych cennych strun głosowych. Nie będzie zatem bronił swego podwładnego z mównicy sejmowej. Frontalne ataki ze strony politycznych oponentów, były minister do spraw wykluczonych będzie zatem musiał odeprzeć sam. Nie będzie miał łatwego zadania. Oczywiście nie w posłach PiS tkwi problem, a w coraz bardziej zniecierpliwionym elektoracie. Społeczeństwu, wśród którego pacjenci stanowią duży odsetek, może być ciężko zrozumieć niektóre argumenty Arłukowicza - np. uznanie za swój osobisty sukces tego, że w tym roku w służbie zdrowia nie mamy jeszcze kompletnej katastrofy.

Tefałenowski "agent" może być jednak spokojny o swój los. Jest kilka powodów, dla których po prostu musi pozostać w rządzie. Nie można dopuścić przecież by opozycja przegłosowała koalicję - mógłby to być precedens, początek końca obecnego rządu. To pierwszy, istotny powód. Były poseł SLD nie powinien obawiać się dymisji również dlatego, że tak naprawdę nie ma dla niego żadnej alternatywy - brakuje bowiem chętnych do zajęcia tak odpowiedzialnego stanowiska. Resort zdrowia, delikatnie mówiąc - nie rokuje. Nie da się tam budować kapitału politycznego, a i gromadzenie tradycyjnego nie jest już takie łatwe, jak za czasów, kiedy to Beata Sawicka snuła agentowi CBA opowieści o kręceniu lodów.

I w końcu najważniejsza kwestia. Wbrew czarnowidztwu i narzekaniom pesymistów i nieudaczników, Bartosz Arłukowicz jest po prostu dobrym ministrem zdrowia. Pacjenci w szpitalach, przychodniach, klienci aptek, co dzień mogą przekonywać się o zbawiennych skutkach wdrażanych przez niego reform. Wyraźnie widać, że wszystko idzie ku lepszemu. Premier Tusk, po jednodniowym pobycie w szpitalu niewątpliwie dojdzie do tych samych wniosków co większość Polaków, którzy z aprobatą, a wręcz entuzjazmem recenzują działalność ministra Arłukowicza. W końcu to przecież dobro pacjentów liczy się najbardziej...