List do leminga.

Drogi Lemingu,

Cieszę się, że tu trafiłeś, ale nie myśl, proszę, że Cię powitam z otwartymi rękami. Wiem, że tu bywasz, bo słyszałeś w biurze, że bywanie tutaj robi się trendy. Jeśli już jesteś, w porządku, nikt Cię nie wygania, ale zanim siądziemy, żeby pogadać - obiecaj mi, że już nigdy w windzie nie będziesz mnie przezywał od „zatwardziałych oportunistów”. To znaczy, mów co chcesz, ale skoro wszystko sprawdzasz w googlach, bądź łaskaw sprawdzić, czy na pewno oportunista to ten, co stawia opór. No i nie musisz mi ciągle przypominać, że jesteś MBA. Świat jest mały, nie chcę Cię urazić, ale od dawna wiem, kto Ci napisał pracę dyplomową i nawet wiem za ile. Spokojnie, Lemingu, nie musisz się aż tak czerwienić, choć na Twoim miejscu też bym był wkurzony, gdybym nagle odkrył, że ten Twój szef, no wiesz, ten co Ci ciągle targety podnosi i deadlinami gnębi, korzystał z tego samego źródła, ale wyszło mu taniej.

 Wiesz, Lemingu, kiedyś lubiłem Twojego ojca. Miałem mu za złe, że się zapisał do partii, ale mi imponował, gdy stał na mrozie i zachwalał te chińskie podróbki Louis Vuittona porozkładane w jego pierwszych „szczękach”. Miał taką śmieszną bluzę z napisem „I love NY” i żółte nauszniki. Wiesz, on Was naprawdę kocha. Kiedy kupowałem torebkę dla żony, mówił mi, że jak się odkuje, Tobie i Twojej siostrze zafunduje studia, żebyście nie musieli – jak on - wstawać o trzeciej i wypychać kieszenie hurtownikom.

A potem … nawet dziś nie jestem pewien, czy powinienem Ci o tym mówić, bo wiesz, tu u nas tak się przyjęło, że „czcij ojca swego i matkę swoją” to nie slogan z tych waszych spotów, ale najprawdziwsza prawda. Tak, Lemingu, bywają prawdziwe prawdy. Jak by nie było, mam prośbę: nie dopytuj dlaczego moja żona nie chciała nosić tej super torebki, nawet do kościoła. Jesteś dorosły, pogadaj z tatą, niech Ci opowie o liście Wildsteina i aferze rublowej. On Ci to lepiej wytłumaczy ...

To jednak powinieneś pamiętać: byłeś przed maturą kiedy Tusk, wasz idol, obraził także Twoją mamę i ubrał ją w moherowy beret. Coś Ci powiem, Lemingu. Nie musisz mnie lubić, ale ktoś wreszcie musi Cię oświecić – gdyby nie ona, zeświniłbyś się do reszty. Rozumiem, byłeś młody i głupi. „Kopiuj, wklej” to wygodna metoda, ale ile można, do cholery?! Kim chcesz matkę zastąpić? Bredniami Olejnik, Środy czy Pochanke? Nie widzisz, co się dzieje? To nie moja sprawa, ale idź do mamy i spytaj ją jak żyć. I nie śmiej się, synku, gdy znowu Ci powie, że jeśli Boga postawisz na pierwszym miejscu, to wszystko się ułoży.

Wiesz co, Lemingu? Fajnie to już było. Sam widzisz, że te Twoje autorytety bledną z godziny na godzinę i zmieniają się w clowny. Naprawdę chcesz być taki jak Kutz, Pszoniak, Wajda, czy Olbrychski? Wiem, że poezji nie czytasz i nie mów mi, że tylko dlatego, bo tablet Ci się zepsuł. Nigdy lotny nie byłeś, ale to zrozumiesz: jest taki poeta, który o was mówi – z nimi nie warto, jebał ich pies!

Ja się z nim zgadzam. Bez łaski – nie chcesz, nie musisz. Sami damy radę. Wiesz, co mnie jednak skłania by pisać ten list? Wiem, że kupiłeś flagę. Pamiętasz, co mi wtedy mowiłeś w piwnicy? Bez kitu, Lemingu, Euro już za nami. Gadaj, co chcesz – ja ciągle chcę wierzyć, że będą z Ciebie ludzie.

Co Ty na to? I wypluj tę gumę, bo wyglądasz jak – nie przymierzając – Borusewicz.

Pozdrawiam,

Wujek Mohair.