Historia alternatywna? To już było.

Pozwolę sobie zauważyć, że Pan sam sobie przeczy, mówiąc, że już przerabialismy dyskusję o historii alternatywnej. Bo to co wypisywali przytoczeni przez Pana apologeci PRL-u, to nie byla historia alternatywna, tylko obowiązująca, poprawna politycznie wykladnia historii w tych czasach. Nie było to więc gdybanie, tylko świadome fałszerstwo. Dyskusja więc dotyczyla czego innego.

Zgadzam, śie z Panem, że można patrzeć na historie alternatywną tak jak Pan, czyli "co by bylo, gdyby..". Moim zdaniem głównym zadaniem historii alternatywnej jest szukanie prawdy historycznej przez odkrywanie nieznanych dotąd, czy ukrywanych faktów, niewygodnych dla oficjalnej, poprawnej politycznie ich wykładni. Taką role widzę w książce Zychowicza, bo oczywiście czasu nie cofniemy i zmienimy sojuszy.

Ale wykazanie, że zawarte sojusze były tragiczne, szkodliwe dla Narodu to co innego niż gdybanie, prawda?

Pozdrawiam   (dla ścisłości daję 10 za podjęcie tematu, każdy ma prawo do wlasnego zdania)

cui bono

Też nie czytałam, i raczej nie przeczytam, chociaż wiele dobrych książek zaliczyłam dzięki informacjom o nich na NP.
Natomiast ten szum, który owocuje zainteresowaniem, emocjami, dyskusjami etc.., jakoś nieodparcie kojarzy mi się z paroma mądrymi blogerami z netu. Gdy już zaczynamy się utożsamiać z ich oglądem świata i ocenami, kiedy tęsknimy gdy na moment znikną z orbity - fundują taki tekst, że krew się burzy, zaczynamy weryfikować naszą o nich opinię, zastanawiamy nad powodem tej twórczości. A tymczasem efekt jest taki, że wzburzone morze owocuje setkami komentarzy, popularnością i takim odzewem, że żaden inny sensowny tekst tego nie przebije.
Może się mylę, ale tak myślę.
A z Twoja opinią zgadzam się, bo jest jedyną właściwą.
10pkt.

Jestem zdania, że w tej kwestii akurat historyk ma najwięcej do powiedzenia :)
A o ile się orientuję, historycy nie traktują poważnie historii alternatywnej.
Sama zresztą również byłabym za tym, aby jednak wyraźnie rozgraniczać historię alternatywną od kontrfaktycznej, bo o ile ta pierwsza jest po prostu gatunkiem literackim powiązanym z s-f, czyli praktycznie zwykłym bajaniem, o tyle druga może być traktowana jako swego rodzaju eksperyment logiczny, prowadzący nie tyle do kreowania zupełnie nowej historii, co pozwalający artykułować pewne wnioski natury ogólniejszej. Może bowiem dawać odpowiedź na pytanie, jakie czynniki wydają się mieć znaczenie priorytetowe na zachodzenie pewnych zjawisk nawet w oddalonych od siebie miejscach.
Można zatem uznać ją za swego rodzaju metodę analityczno-syntetyczną.

W jakimś sensie masz więc rację, że PRL-owska interpretacja dziejów była czymś w rodzaju historii alternatywnej. Natomiast metoda kontrfaktyczna całkiem realnie pozwala na badanie pewnych procesów dziejowych i ich prawidłowości.

Nie nadążam za postępem, i nie zamierzam próbować, więc sobie głośno zachichotałem, czytając o "badaniach kontrfaktycznych", ale gdy przypomniały mi się dwa raporty dwóch komisji, w tym jednej międzypaństwowej, natychmiast spoważniałem.

Pozwalam sobie z należytą powagą oraz właściwym mi zacofaniem przypomnieć pogląd Kisiela, wyrażony w felietonie sprzed ponad pół wieku, w którym ówczesny niepoprawny utrzymywał, że nie powieści historyczne, ale "kryminały" stanowić mogą (będą ?) rzetelne źródło wiedzy o realiach epoki.

Odróżnienie prawdy naukowej od prawdy cywilizacyjnej nie jest łatwe, jeśli się nie jest Feliksem Konecznym, ale, jak pisał tenże : "w sztuce stanowi atoli prawda tylko jeden ze środków artystycznych, a więc bierze się jej odpowiednią dozę i w odpowiedniem nastawieniu".

Kłopoty z Historią biorą się zapewne stąd, że i ona ma swą własną opiekuńczą Muzę, a służba dwu Muzom, choć doraźnie bywa opłacalna, wiąże się ze straszliwym ryzykiem.

Zwłaszcza że rolę Apollina powierzono ostatnio, zdaje się, panu Rostowskiemu.

A nie, jedną rzecz dodam.

Pozornie ciekawym i inspirującym argumentem jest ten o przesunięciu okupacji o parę lat i w związku z tym mniejszej ilości ofiar po naszej stronie.
Super, nie ?
Tyle istnień ludzkich można by uratować.

Ale czy aby ?

Pierwsze durne założenie to takie, że reakcja ZSRS na sojusz Ribbentrop-Beck była by żadna. To znaczy historia 1939 - 1941 potoczyłaby się tak samo. Stalin siedziałby z rękami pod dupą i czekał aż sprzymierzone siły faszystowskie na niego napadną.

Drugie założenie jest jeszcze głupsze - Stalin w stosunku do nas zachowałby się również tak samo jak w prawdziwej historii. To znaczy zrobił by to co zrobił w stosunku do Polski, z którą formalnie w stanie wojny czy jakiegoś ostrego konfliktu nie był, i wcale nie postąpiłby inaczej. Nie potraktowałby Polski jako formalnego wroga.

Można oczywiście bardzo łatwo powiedzieć ilu Polaków nie zginęłoby z rąk Niemców. Nie można jednak przypuszczać jak ten bilans wyrównałby Soso.
A coś mi mówi, że ten bilans wyszedłby bardzo na plusie.

Pakt Ribbentrop-Beck byłby wstępem do "ostatecznego rozwiązania kwestii polskiej".
Raz na zawsze.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Jeszcze Polska nie zginęła / Isten, aldd meg a magyart

były, są i z pewnością będą, ale czy wiemy, ile historii jest w historii uznawanej za faktyczną? Przecież na upartego niemal wszystko można podważyć...

Pozdrawiam

______________________________________________

Jeszcze Polska nie zginęła / Isten, áldd meg a magyart