Nie na Ojcze Nasz, ale wyjdę na czas czytania orędzia

 Kości naszych bohaterów pomordowanych w więzieniu mokotowskim, kości które tak jak te katyńskie miały być nigdy nie odnalezione i miały być zapomniane – kości te są fundamentem powojennego porządku w którym żyjemy aż do teraz. Tak jak zaprzeczano Katyniowi, tak przez dwadzieścia lat nie udawało się dokonać tych ekshumacji. I jeśli w ciągu tych dwudziestu trzech lat od 1989 roku w skali narodowej nie dokonano rozliczenia z czasami powojennego porządku, jeśli mordercy nie zostali ukarani, współpracownicy reżimu dobrze się mają, a „czerwone dynastie”, wywodzące się z lumpenproletariatu dalej rządzą – jeśli więc Naród nie dokonał rozliczenia, ani chociażby jakiejś formy ekspiacji za zdradę sprawy narodowej przez tak licznych jego członków (chociażby poprzez przynależność do partii komunistycznej, nie mówiąc o bezpiece) – to trudno się dziwić teraz, że pojawiają się nawoływania do kontestacji orędzia podpisanego nie tak dawno przez najwyższych dostojników kościelnych obu Kościołów. Bo w istocie jest ono odczytywane nie jako dokument religijny lecz jako dokument polityczny.