Pewnego pięknego dnia siedziałem sobie jak zwykle przy komputerze na Salonie24 gdy za oknem zagrzmiało, łupnęło całkiem blisko, światło zgasło, internet się skończył. Na dwa tygodnie.
Nie, nie będę opisywać moich przygód z Błękitną Linią i zgłaszaniem usterki, która, jak się okazało była koincydencją dwóch zdarzeń - spalenia się routera (pewnie ten bliski piorun) i zwalenia się drzewa na linię...

Na Onecie w wiadomościach były czarnobiałe zdjęcia ludzi w mundurach, w rogatywkach, automaty ukośnie przewieszone na szyi. Patrzyli w obiektyw, lub gdzieś poza niego, może na tych, którzy przyglądali się jak tamci pozują do tego ostatniego zdjęcia na tle sosen jak słupy, bez koron, obciętych krawędzią zdjęcia.

Pisałem szybko, tekst ekspertyzy musiał być skończony do wieczora. Jak zwykle...

 Kości naszych bohaterów pomordowanych w więzieniu mokotowskim, kości które tak jak te katyńskie miały być nigdy nie odnalezione i miały być zapomniane – kości te są fundamentem powojennego porządku w którym żyjemy aż do teraz. Tak jak zaprzeczano Katyniowi, tak przez dwadzieścia lat nie udawało się dokonać tych ekshumacji. I jeśli w ciągu tych dwudziestu trzech lat od 1989 roku w skali narodowej...

 Tylko osiem lat wystarczyło, żeby to co było nie do pomyślenia stało się oczywistością, a zachowania skandaliczne stały się normą.