Czy to transformacja czy planowa destrukcja ?

Przysłuchuję się, czytam uważnie rozmaite analizy sytuacji w Polsce, jakich dostarczają Barbara Fedyszak-Radziejowska, Andrzej Zybertowicz czy Jadwiga Staniszkis. Zadziwiające i wielce wymowne jest milczenie pozostałych socjologów czasem ograniczających się wyłącznie do prostackich filipik politycznych. Przy nich przeciętny dziennikarz "Rzeczpospolitej" czy "Uważam rze" okazuje się szczytem profesjonalisty. Albo się boją wyrazić własne zdanie, albo, jeszcze gorzej, własnego zdania nie mają, albo też biorą udział w tworzeniu projektów inżynierii społecznej wykorzystywanych do zarządzania naszymi emocjami. Stąd może to milczenie, bo jak zdradzać sekrety władzy kiedy się dla niej pracuje.

Ciekawy może być kontekst międzynarodowy w tej kwestii, ale polscy dziennikarze nie są mocni w tym temacie. Bardzo zastanawiająca przecież jest swoboda i nonszalancja z jaką środowiska rządzące , jeśli uwzględnić zobowiązania wynikające z członkowstwa w UE i z przynajmniej teoretycznie obowiązujących mechanizmów konstytucyjnych, pozwalają sobie lekceważyć te formalne uwarunkowania i ograniczenia. Bez aprobaty ze strony sił zewnętrznych nie odważyliby się, znając ich odwagę,na takie poczynania. Może to świadczyć o powiązanich polityczno-mafijnych na poziomie ponadpaństwowym dające politykom Platformy wolną rękę w doborze środków w polityce wewnętrznej. W swoich krajach promotorzy takich działań nie ośmieliliby się posuwać tak daleko, ale w "dzikim" kraju jak chlapnął nieostrożnie Drzewiecki, to jest dopuszczalne, szczególnie, że podoba to się lokalnym barbarzyńcom. Ciekaw jestem, czy mają w tym udział fachowcy z Rosji, bo na poziomie zupełnie nieformalnym na pewno.

To, że takie działania prowadzone są głównie na terenie Polski /Węgry na przyklad przegapiono?/, jest logiczne i historycznie uzasadnione, bo to polski opór przyczynił się w dużej mierze do rozmontowania systemu komunistycznego. Nie powinno więc dziwić, iż globalni macherzy chcą prewencyjnie zneutralizować Polaków by historia się nie powtórzyła.

Jednak nie przeceniałbym siły tych ośrodków dyspozycyjnych, gdyż widać wyraźnie z kryzysu, że nie reprezentują one pozytywnej mocy sprawczej, a jedynie negatywną, tak jak diabeł i tak jak on skuteczne są tylko do czasu. Destrukcja to to, co im wychodzi najlepiej a to może mieć już korzenie metafizyczne. A ta destrukcja zdradza wyraźny wzór i zatacza coraz szersze kręgi tak jakby kostki domina zostały trącone i wszystko zaczęło się sypać. Celowo czy przypadkowo ?

Na początku mogło się wydawać, że to tylko takie niezbędne i bolesne ,racjonalne posunięcia w ramach transformacji ustrojowej i przekształceń gospodarczych. Ale dezindustrializacja Polski okazała się zbyt kompletna, by można było uznać to za proces przypadkowy. Równolegle pojawiła się sieć hipermarketów i nastąpiły przejęcia polskich banków. Następnie zaczęła zanikać infrastruktura transportowa PKP, PKS, pocztowa, czyli infranstruktura publiczna. Daliśmy się naiwnie wziąć na lep rzekomo kapitalistycznego indywidualizmu i zastąpiliśmy transport publiczny kosztownym transportem zindywidualizowanym. A to miało swoje konsekwencje ogolnopaństwowe. W międzyczasie benzyna poszybowała do 6 zł za litr i transport zindywidualizowany okazał swoją nieopłacalność. Następnie fascynowaliśmy się telefonią komórkową, dzięki czemu mamy złudzenie dostępu do czegokolwiek ale tak naprawdę to oni mają dostęp do nas 24h. Większość banków sprzedano co pozwoliło na przejsćie na karty płatnicze, pociągające zmiany mentalne i obyczajowe związane z rozluźnieniem świadomej kontroli nad własnymi zachowaniami konsumenckimi. W komunikacji medialnej doszło do niekorzystnych zmian minimalizujących rolę komunikacji społecznej wypieranej przez medialną komercjalizację.

Następny krąg destrukcji to likwidacja pegeerów i wyludnianie się wsi wskutek zaniku dostępnej infranstruktury - zamykanie szkół,sklepów, ograniczanie upraw rolnych. Za nimi pójdą małe miasteczka, ktore jak dotąd pracowały na rzecz okolicznych wsi, więc teraz okażą się zbędne. Ludność zostaje wyssana najpierw do ośrodków miejskich w kraju lub bezpośrednio do centralnej metropolii.

Tak oto tworzy się nowy układ - już nie postkomunistyczny, ale jak najbardziej typowo kolonialny - z Warszawą jako peryferyjną filią odbierającą zlecenia z metropolii, rozdzielającą zadania do podwykonawców w Krakowie, Gdańsku czy Wrocławiu i egzekującą długi.