Zdrowy rozsądek

Droga naszej szpagatowej suwerenności, czy jak niektórzy mówią niepodległości, kończy się w tym miejscu, w którym nikt z nas nie chce być. Możemy powiedzieć, że po 35 latach wracamy tak, skąd przyszliśmy. I to jest zasadnicza konstatacja dziejów III RP.

Początek III RP nie miał miejsca w średniowieczu, w wiekach średnich, czy w Polsce międzywojennej, lecz w PRL. To tam cała niezależnie myśląca część polskiego społeczeństwa została albo zneutralizowana, albo zakuta w kajdany, a klucz schowano w Moskwie. Potem to się wszystko „uspołeczniło” i teraz ciągniemy je za sobą głosząc jakieś ideały wolności, prawa międzynarodowego, prawa człowieka lub narodów itd. nie zdając sobie sprawy, że kłódkę, która trzyma łańcuchy, można było po prostu rozbić młotkiem. W 1989 r. zbyt mało okazało się zdecydowanych, a zbyt dużo nie wiedziało o co chodzi.

Dziś o Koalicji Obywatelskiej nie będę wspominał, bo nie ma o czym pisać. Jej siła nie tkwi w kraju, lecz w Berlinie. I to należy do tajemnicy poliszynela. Natomiast PiS, który posiada jeszcze zdolności naprawcze, musi się zreformować (przegrupować), jak każda armia przed bitwą. To nieodzowny manewr strategiczny. I teraz proszę spojrzeć na niżej zamieszczony filmik (patrz od 22 min.), link:

]]>https://www.youtube.com/watch?v=sXUQ9Tl_j98]]>

Trzech najwyżsi rangą decydenci PiS. Jeden z nich wygłasza przemówienie tak oczywiste i tak wyraziste, że zdawałoby się, iż następnego dnia rząd Tuska powinien zostać zniesiony krytyką UE, dla której demokracja jest najwyższym dobrem, i zdecydowanym stanowiskiem polskiego społeczeństwa. A tu, konferencja się kończy i nie dzieje się nic. Nic.

Trzeba więc postawić pytanie – dlaczego tak się dzieje i dlaczego nikt nie reaguje? Odpowiedź jest stosunkowo prosta: po pierwsze, bo społeczne uszy i poczucie odpowiedzialności zostały zabetonowane a słowa prawdy straciły swoją moc; po drugie społeczeństwo przez ostatnie 20 lat jest prowadzone na haju sensacji i strachu; po trzecie, robią to obydwie strony. I co? Decybele rosną a lud nie reaguje. No, skoro nie reaguje, to co pozostało politykom? Pozostało podkręcać próg hałasu medialnego dotąd, aż wszyscy zwariują i rozprawią się z jednymi i drugimi – ale tego już politycy nie przewidują lub na tę okazję mają rozpisane scenariusze. Do kogo więc mówili trzej panowie?

Ale to nie koniec, bo skoro podkręcanie bębenka nic nie daje, to obydwa mury, które kiedyś stały i które „kiedyś runęły”, dziś ponownie stoją na swoich miejscach. Postawione zostały nie rękami nowych Pstrowskich, nie uwarunkowaniami geopolitycznymi, lecz działalnością polityków. Stanęły naprzeciwko gotowe runąć na siebie z całym impetem swojej masy. Runąć nie po to, aby na ich gruzach mogło powstać coś nowego, lecz po to, aby mogły pozostać ruiną. Co je spaja, co trzyma? Trzyma zacietrzewienie, a więc bardzo licha a jednocześnie bardzo toksyczna spoina. Żeby było bardziej głupio, to mury trzymają się wbrew sobie i wbrew zdrowemu rozsądkowi. „Wbrew sobie” dlatego, że obydwa mury tylko pozornie są sobie wrogie. Ich dawka wrogości stanowi zaledwie cząstkę masy, reszta, to albo ludzie jednego dnia, albo ślepcy, którzy nie widzą skutków swojego działania. Jest aż tak głupio, że mury nie stanowią żadnej obrony z zewnątrz, lecz barykadują to wszystko, co dzieje wewnątrz, ograniczają dopływ tlenu i prawdziwej informacji. I nie ma odwrotu, bo gdyby społeczeństwo jakimś cudem doszło do porozumienia, to i tak, zwłaszcza Niemcy, oskarżą nas o brak demokracji. I wówczas znajdziemy się na froncie z całą Europą. Dlatego przestańmy gadać o jakiejś obronie demokracji, lecz zacznijmy rozumować w kategoriach obrony Polski.

I teraz najważniejsze: co, czy nie wolno mówić prawdy, siedzieć cicho? Oczywiście, że nie, ale trzeba to do cholery robić w sposób inteligentny i odpowiedzialny. Bo z jednej strony, wygłasza się takie mowy, a z drugiej podpisuje ustawę, która pracownikom polskiej dyplomacji pozwala mieć podwójne obywatelstwo. To pełzająca utrata suwerenności i poważne osłabienie wyborów. Coś takiego cichcem przechodzi przez Sejm i prezydenckie sito. Jak to możliwe, że o niczym nie wiedzieli dziennikarze? Musimy wreszcie zdecydować czy budujemy państwo, czy je rozwalamy? Walczymy o państwo, czy o stołki? A oto stosowny link na ten temat:

 ]]>https://www.youtube.com/watch?v=invNHLck8wc]]>

Teoria spiskowa i samo życia podpowiadają, że w niedługim czasie, w polskiej dyplomacji może pozostać niewielu Polaków i tylko takich, którym wszystko jedno. Bycie pomiędzy Niemcami a Rosją wymaga stałej bacznej uwagi i kontrolowania wszystkich. I ta czynność należy do świadomego społeczeństwa. Jeżeli go nie ma, nie ma też państwa.

Nieodżałowany radny miejski z Zielonej Góry, mec. Jerzy Podbielski jeszcze w 2000 roku proponował powołanie takiego ponadpartyjnego i ponadparlamentarnego gremium zaufanych osób, które miałyby mandat do opiniowania poczynań każdego rządu i wszystkich posłów. Sam pomysł wywodził się z historycznego doświadczenia polskiej demokracji i poczucia odpowiedzialności za państwo, naród i kulturę.