Sztandar wprowadzić!

Pierwsze co przyszło mi na myśl, gdy Grzegorz Schetyna apelował o powstanie tworu pod nazwą „Koalicja Europejska”, to słowa, które onegdaj wypowiedział Charles-Maurice de Talleyrand: „Ważną sztuką polityków jest wynajdowanie nowych nazw dla instytucji, które pod starymi nazwami stały się dla opinii publicznej odrażające”. Przy tej okazji miałem też możliwość przypomnienia sobie twarzy nieco już zapomnianych i mocno zużytych towarzyszy, takich jak Cimoszewicz czy Miller, a i sposobność odświeżyć w swojej pamięci facjatę moralnego i politycznego bankruta — Kazimierza Marcinkiewicza. Gdy do tego projektu dołączył Sojusz Lewicy Demokratycznej, a nieco później również Polskie Stronnictwo Ludowe, sprawa stała się jasna. Nie liczą się różnice programowe, rozbieżności ideowe, czy odmienne wizje, to wszystko przestało mieć znaczenie. Cel jest jeden — zwycięstwo za wszelką cenę w jesiennych wyborach i powrót do koryta, a wybory majowe, to tylko przystanek w drodze do głównego celu. Cała ta układanka do złudzenia przypomina mi tę z 4 czerwca 1992 r.

I tak ramię w ramię, z jednej listy do eurowyborów idą liberałowie — wyznawcy tego, który wyżej wspomnianej czerwcowej nocy liczył głosy potrzebne do odwołania rządu śp. Jana Olszewskiego, SLD — spadkobiercy Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej i PSL — sukcesorzy ZSL-u, którzy za kilka stołków i parę synekur ochoczo opuszczają spodnie przed każdym, kto im takowe stanowiska obieca. Jest oczywiście jeszcze Nowoczesna i Zieloni, ale planktonu nie liczę. Jaki to jest format ludzi, mogliśmy się przekonać przy okazji pogrzebu śp. premiera Jana Olszewskiego. Podczas ceremonii zabrakło byłych prezydentów, premierów, marszałków Sejmu. Zabrakło tych samych, którzy ze wszystkimi honorami i w wielkiej zadumie żegnali Wojciecha Jaruzelskiego. Z drugiej jednak strony — cóż mieli tam szukać? Podczas uroczystości pogrzebowych padały takie słowa jak: honor, uczciwość, dobro ojczyzny. Dla tych ludzi to są pojęcia absolutnie niezrozumiałe, określenia kompletnie im obce, oni zupełnie nie pojmują tych wartości. Może więc dobrze się stało, że nie byli obecni?

Za to wielu z nich przybyło na pogrzeb tragicznie zmarłego śp. Pawła Adamowicza. Tego samego, od którego dawno się odcięli i odizolowali, przeciwko któremu wystawili własnego kandydata w wyborach samorządowych. Skąd więc ta nagła zmiana frontu? Z prostej przyczyny — poczuli krew. Dla nich Paweł Adamowicz na powrót stał się dobrym kolegą, bliskim przyjacielem i wspaniałym prezydentem miasta, gdy zmarł. Liczyli, że może coś politycznie ugrają na jego trumnie. Ci ludzie pozbawieni są skrupułów, są cyniczni i mali, co kolejny raz udowodnili podczas głosowania nad uchwałą upamiętniającą śp. premiera Olszewskiego. Bardzo się cieszę, że PO, SLD i PSL pójdą do wyborów pod wspólnym sztandarem, bo tak będzie po prostu uczciwiej. Między nimi nie ma wielkich różnic w wyznawanych wartościach, a jak się pojawią, to dla korzyści partyjnej czy osobistej wyrzekną się ich bez mrugnięcia okiem. Trzymam mocno kciuki, żeby ta koalicja przetrwała do jesiennych wyborów, bo jeśli przetrwa, to dla wielu wyborców ta mieszanka chłopa, komucha i liberała będzie nie do przetrawienia.