Wartość potencjalna

eguły gry na całym świecie są dość proste – jesteś tym, ile jesteś wart.

Chcę mieć nowy statek. Nie z drugiej ręki, ale nówkę prosto ze stoczni. Wypasioną, nowoczesną nówkę. Z wszystkimi niezbędnymi bajerami.
Nie za małą, nie za dużą. Taką łajbę w okolicach 100 000 DWT. Aha – myślę oczywiście o tankowcu do ropy naftowej.
To będzie... zaraz... coś pomiędzy 80 a 150 milionów dolarów.
A teraz bomba – ja takiej forsy nie mam i nigdy nie miałem, a mimo to, nie fantazjuję o niebieskich migdałach i taki statek wkrótce będę miał.

Prowadzę już negocjacje z poważną hiszpańską stocznią na atlantyckim wybrzeżu. Trochę im nie idzie, portfel cieniutki, więc nie dziwota, że są poważnie napaleni.
Nie przeraża ich to, że ja, to raczej facet z ulicy, mało im znany i nie z branży. Przyjdzie czas, to mnie dokładnie sprawdzą i oszacują.
I nie tylko oni... nie tylko oni.
Stocznia, co jest standardem na całym świecie, oczywiście również nie ma forsy na moje zamówienie. A musi przecież zdobyć wszystkie te blachy, rury, kable, maszyny i urządzenia. Nawet młynek do kawy i obieraczkę do ziemniaków. Jednakże wcale się nie przejmuje.
Podpiszemy umowę, to forsa się znajdzie. I dla mnie i dla stoczni. Również dla wszystkich innych zamieszanych w ten projekt.

Cóż takiego czyni realnym, że taki gołodupiec, jak ja, może się porwać na budowę niezmiernie drogiego i wyrafinowanego statku za grubą setkę milionów dolarów?
Tu właśnie dochodzimy do mojej wartości potencjalnej.
Gdyż ja, niby człowiek z ulicy, bez pałaców, posiadłości i bryk klasy premium, mam bardzo, bardzo wiarygodny papier, gwarantujący mi tak zwany czarter, czyli przyrzeczenie stałego zatrudnienia, powiedzmy na pięć lat, z opcją przedłużenia na kolejne pięć lat, regularnego przewozu, załadunku i wyładunku ropy naftowej pomiędzy terminalem w porcie X na Zatoce Perskiej, a Europą – do wyboru – Rotterdam, Holandia, Le Havre, Francja, lub Wilhelmshaven, Niemcy.

To nie jest ważne, jak taki papier zdobyłem. Może powiedzmy, uratowałem syna szejka przed atakiem rekina, albo jeszcze coś innego.
Ważne jest to, że stając się posiadaczem niby takiego świstka odpowiednio skomponowanej masy celulozowej, zwanej papierem, z zapisem paru ważnych słów i wiarygodnym podpisem, uzyskałem wysoką wartość potencjalną. Co najmniej 150 milionów dolarów, a jak przewiduję, to znacznie więcej.

Ten jeden papier, promesa czarteru, obietnica zatrudnienia i dużych zysków praktycznie otwiera większość bankowych skarbców, skłonnych z ochotą zainwestować swoje pieniądze w pewną i zyskowną inwestycję.

Po paru tygodniach, może nawet dwóch, trzech miesiącach, gdy setki ludzi będzie wszystko sprawdzać potwierdzać i koordynować – mnóstwo pracy dla prawników, księgowych i finansistów – Bank, zostańmy w Hiszpanii, więc jeden z dziesięciu największych banków świata, otworzy mi linię kredytową, otworzy też stoczni, a także komu tam jeszcze będzie trzeba.

I robota ruszy.

Taki tankowiec swobodnie buduje się, oczywiście po zatwierdzeniu projektu, dwa lata. A jego żywot w dobrym zdrowiu szacuje się na dwadzieścia – trzydzieści lat. Tyle też lat może zarabiać dla mnie, albo, jak zdecyduję, dla innych.

Nie ma takiej siły, by fakt, że mam poważną promesę czarteru, czyli robienia pieniędzy, pozostał długo w tajemnicy. Wtedy właśnie najbardziej ujawnia się moja wartość potencjalna. Setki propozycji, zaproszeń na imprezy, ekskluzywne kolacje i cały ten fałszywy szpan, podobny do tańca os wokół pozostawionego pączka na talerzyku.

Od momentu złożenia podpisów i uściśnięcia dłoni prezesa banku S. staję się zadłużonym kredytobiorcą. Moja żona, na przykład, bardzo się kredytów boi. Staram się ją przekonywać, że jeśli nie jest się spadkobiercą rodzinnej fortuny, to współcześnie nie da się żyć bez brania kredytów. Nawet na najniższym poziomie ubóstwa. A w wysokim biznesie kredyty to taka codzienność, jak poranna kawa i siusiu po nocy.
W tym sektorze branży żeglugowej ze spłatami rat kredytowych będę się męczył przez średnio osiem lat. W tym okresie to bank, lub też inwestorzy, których bank zmobilizował, są faktycznymi właścicielami mojego statku.
Lecz gdy to się wreszcie skończy pozytywnie (ponowny uścisk prezesa), staję się jedynym właścicielem tankowca. Mogę go na przykład natychmiast sprzedać za około 50 milionów dolarów, co będzie moją premią po zakończeniu projektu.
Ryzyka są i wcale niemałe. Jednakże gdyby były naprawdę duże, to żaden bank na świecie łatwo by mi kredytu nie udzielił. Mogę statek już w pierwszym rejsie wpakować na skały, doprowadzić do poważnej kolizji w Kanale Sueskim, a nawet zostać porwany przez somalijskich piratów. Mogę też, co byłoby dosyć przykre, po pięciu latach czarteru, nie uzyskać opcji przedłużenia współpracy i denerwować się bez przerwy tzw. rynkiem spotowym, czyli kontraktami tylko na jeden rejs.

To już są momenty, gdy wartość potencjalna całkowicie uległa przemianie w wartość rzeczywistą.


Mała dygresja: wszystko co napisałem mówi o działaniu stuprocentowo legalnym. Obwarowanym międzynarodowymi przepisami i kontrolowanym przez surowe instytucje i władze. Nie ma tu miejsca na lipę i ściemę.
I wiemy wszyscy dobrze, że więcej i szybciej można zarobić, gdy tylko zechce się działać w obszarze kryminalnym, lub choćby o naruszenie prawa ocierającym się. Wystarczy choćby zorganizować karuzelę VATowską, albo mieć dobrych i hojnych kumpli wśród sprawujących władzę. Jak śp. doktor Kulczyk na przykład.
Lecz my nie chcemy kraść i oszukiwać. Mamy swoją godność i dumę.


***



Polska, nasza wspólna Rzeczypospolita ma wielką wartość potencjalną.
Lecz niestety jest to naszym przekleństwem. Bo próbują od wieków dobrać się do tego ludzie, w tym niestety najbliżsi sąsiedzi, ludzie silni, potężni, bezwzględni i zdolni do najgorszych rzeczy.

Co się na tak wielką potencjalną wartość RP składa? Pokrótce – parę bardzo ważnych rzeczy:

• Położenie. W tym niesławnym, czarnym średniowieczu, gdy gdzieś było ważne skrzyżowanie dróg, to natychmiast sprytny Żyd stawiał karczmę i zarabiał na tym solidne pieniądze. Polska leży w centrum Europy. Konkretnie na skrzyżowaniu takich dróg. Wschód – zachód. Paryż, czy nawet Lizbona – Moskwa. Północ – południe. Skandynawia – Grecja, Włochy. A na dodatek mamy dostęp do morza! A jakie to ważne wiedzieli dobrze nasi mądrzy ojcowie z II RP, m.in. budując od podstaw Gdynię. Ten walor Polski wielokrotnie usiłowano nam zniszczyć. Przy pomocy ferajny Tuska ostentacyjnie odwracano się od morza. Zlikwidowano najnowocześniejsze na Bałtyku stocznie! Wprawdzie, głównie propagandowo, zaczęto budować autostrady, ale zaczynały się one w Szczerym Polu Dużym, a kończyły w Szczerym Polu Małym. Albo budowano je tylko po to, by dać kolesiom zarobić grubą kasę, jak nieszczęsna A2 łącząca Berlin z Warszawą (to też wieloznaczne). Wrzask sie podnosi, jak zaczynamy nawet wstępnie rozmyślać o Jedwabnym Szlaku, by Chiny w Polsce zbudowały sobie centrum logistyczne na Europę. A ten wrzask to nic w porównaniu z wyciem, jakie się rozległo, gdy postanowiliśmy między Warszawą i Łodzią, w idealnym punkcie, zbudować Lotniczy Port Centralny "Solidarność". – Po co?! – piszczy Lubnauer i Schetyna. – Przecież Berlin jest blisko! – odpowiada Trzaskowski. No właśnie... Europejskie metropolie i ich polscy najemnicy, wszystkimi siłami starają się nie dopuścić, by atut ważnego skrzyżowania szlaków, mógł Polsce przynosić należne i naturalne korzyści.
• Polacy – Moje trzydzieści lat pracy za granicą dobitnie udowodniło mi, jak wysoko Polacy są cenieni jako pracownicy. Jacy są zdolni, pracowici, twórczy i solidni. Niestety też – relikt komunistycznego zniewolenia – tani. I jak im stworzyć propagandowo motywację, choć nie tylko propagandowo, na przykład hamując wzrost wynagrodzeń i możliwości awansu, to miliony, nie tylko młodych, ale też starszych, tych najlepszych, z wiedzą i doświadczeniem, wyjedzie tam, gdzie będzie im lepiej. Oto właśnie sukces Balcerowicza i ferajny Tuska. Kolejna fala emigracji. I co w tym najgorsze dla kraju – wyjeżdżali najlepsi, najzdolniejsi i najbardziej kreatywni. Ludzie dążący do sukcesu. Chocby tylko dla siebie, jak nie mogli dla kraju. Tacy ludzie wciąż są w Polsce. Mnóstwo takich Polaków. Czekają tylko na ofertę. I nawet, jak ta krajowa będzie nieco gorsza, to zostaną. Lecz, jak będą zmuszeni pracować dla złodzieja, ze słomą w butach, który na dodatek będzie nimi gardził, to wyjadą. Mamy jeszcze na dodatek poważny problem systemowy z młodymi ludźmi, dzieciakami i młodzieżą, z powodu, że te Kudryckie i Hallowe z ferajny Tuska, dostały zadanie zrobić z młodych durną, ciemną tłuszczę, niedouczoną, tanią siłę roboczą. A wysokie standardy, etykę i mądrość zastępowały wpajane przez lata, przez agenta wpływu Owsiaka: - "Róbta, co chceta". Powoli, wg. mnie za wolno, zaczynamy ten paradygmat zmieniać. Otwieramy ponownie szkoły zawodowe. Liczę też na poważną reformę szkolnictwa wyższego. Dlaczego w takiej Norwegii każdy student pokazujący dobre wyniki może uzyskać od państwa solidny kredyt finansowy, pozwalający na założenie rodziny, zakup mieszkania i urządzenie się, który to kredyt – uwaga – podlega częściowemu umożeniu, jeżeli człowiek po studiach podejmie pracę w kraju. Wyjedzie, albo się będzie bujał na socjalu, to niestety będzie musiał państwu za studia zwrócić. Uważam, iż to dobra umowa na start.
• Zasoby naturalne. Nikomu jeszcze nie chciało się precyzyjnie policzyć, lub policzono, tylko trudno o publiczny dostęp, ile na prawdę my – Polska jesteśmy warci, licząc tylko to, co jest na naszych polskich ziemiach, oraz to, co jeszcze pod tą ziemią jest ukryte. Gdy prowadziliśmy akcję "Ratujmy lasy", bo durnota i spolegliwość, Komorowskiego i Tuska, chciała lasy sprywatyzować (30% powierzchni RP), a potem je posprzedawać za grosze, by zapłacić sztucznie wykreowaną należną zapłatę za holocaust w wysokości 68 miliardów USD, bodajże Amerykańskiemu Kongresowi Żydów, doszedłem do, nomen omen, niemieckich źródeł wyceniających globalną wartość naszych lasów na prawie bilion euro ( 1000 miliardów !!!). A ziemie rolne? A uprawy, sady, infrastruktura, zasoby kulturowe i turystyczne, przedsiębiorstwa, instytuty badawcze i biura projektowe, itd, itp. To przecież nie stepy Ukrainy, czy mongolskie piaski Pustyni Gobi. To co jest pod ziemią schowane, to jeszcze więcej, niż widzimy na powierzchni. Węgiel, siarka, miedź, to eksploatowane zasoby ze światowej czołówki. Także sól. Jesteśmy największym w Europie wytwórcą srebra. Nie tykamy jeszcze naszych wspaniałych zasobów metali rzadkich. W tym jakże ważnego tytanu. Władcy ropy i gazu nie zezwolili nam jeszcze na eksploatację naszych potężnych złóż gazu łupkowego. A i tak mamy złoża klasyczne – krośnieńskie i wielkopolskie. Fakt – nie mamy złota i diamentów. Tylko to taki dowcip. Bo na przykład walizka koltanu – rudy tantalu i niobu, pierwiastków, bez których nie działa cała nasza elektronika jest więcej warta niż niejeden brylant, czy poważny kawał złota. Mamy na prawdę dużo minerałów, lecz wiedza o tym, nie wiadomo dlaczego, jest nadal skrzętnie ukrywana. Tylko o złożach suwalskich było nieco szumu.
• Polska kultura i tradycja. Tego dokładnie nie da się na pieniądze przeliczyć. Lecz już dzisiaj wielu uważa (w tym również George Friedman), że to główny zaczyn, drożdże, które wkrótce pozwolą odbudować naszą tradycyjną cywilizację łacińską w całej Europie, z wszystkimi wartościami i zasadami.

Najprawdopodobniej wymieniłem tylko część polskiego potencjału i wielu z was mogło by jeszcze wiele dorzucić.
Natomiast to, co budzi mój niepokój, to to, że na świecie są potężne pracownie analityczne, które wiedzą znacznie więcej o bogactwie potencjalnym Polski i cały czas dokładnie je monitorują. I jak się dobry klient pojawi, na przykład pan Soros, to jemu się część wiedzy sprzedaje, by sobie mógł swobodnie manipulować.
Bo generalnie światowe pijawki, czy to kapitalizmu, czy lewactwa, spadkobiercy kolonializmu i komuny, potrafią tylko wysysać, jak wszystkie pasożyty, słabe organizmy.
Dlatego aby obronić swoje bogactwo, które na nas czeka, musimy stać się silni, tak silni, by byle skośnooki, lub czosnkowy kleszcz, także z sierpem, młotem i swastyką, nie mógł nas bezkarnie pokąsać.

Na koniec taka refleksja: - jaki jest prawdziwy potencjał kraju, jeżeli złodzieje i oszuści w ciągu minionych 8 lat rządów gangu Tuska, zdołali ukraść niemalże pół biliona złotych ( 500 mld PLN), a my właściwie prawie tego nie odczuliśmy, zaślepieni grillem, piwem, czyli sławetną ciepła wodą w kranie?


.