Medalik

Patrzę na srebrny szkaplerzyk połyskujący na jej dekolcie. Chociaż mały i niepozorny, jednak zwraca uwagę. Skupia wzrok.

 Młoda dziewczyna nosi go z jakąś przedziwną determinacją, wyróżniając się pośród rówieśników, demonstrujących zgoła inne upodobania. Dominuje zresztą prostota, całkowity brak jakichkolwiek elementów ozdobnych, z pominięciem, rzecz jasna, najprzeróżniejszych form tatuażu. Moda na takie zdobnictwo wzięła się ni stąd ni zowąd, a popularność na nią szerzy się z roku na rok coraz bardziej intensywnie. Tatuaż stał się tak pospolity, że nie zwraca już szczególnej uwagi. Spowszechniał.

 Co innego taki medalik. Dyskretne spojrzenia kierowane na ten znak więzi z kościołem świadczą o jego wyjątkowości. Zapewne mniejszą uwagę przyciągałby widok jakiejś leciwej starszej pani z różańcem na szyi, niż obraz młodziutkiej dziewczyny, ubranej z fantazją i polotem stosownym do wieku, a jednak wyróżnionej tym szczególnym znakiem przynależności.

 Pomimo rozpasanej w Polsce tolerancji dla lewackich wynaturzeń, a co za tym idzie, także wstrzemięźliwość w reagowaniu na prowokacyjne zachowania przedstawicieli krzewiących tęczową kulturę, dziewczyna z medalikiem nigdy i nigdzie nie doznała żadnych oznak negacji.

 Po wyzwoleniu Polski z rąk niemieckiego okupanta, w naszym kraju nastały czasy przełomu kulturowego. Zniknęły krzyże ze ścian w szkolnych klasach, odsunięto kościół od obywatela na odległość zapewniającą rozwój społeczeństwa w ramach wizji świeckiej przyszłości. To miała być świetlana przyszłość, jej świętością ideową stały się doktryny napisane przez Marksa, Engelsa i Lenina. Miejsca dla Boga w niej nie było!

 A właśnie wtedy, w latach sześćdziesiątych, które doskonale pamiętam, wszystkie dzieci w mojej klasie nosiły medaliki. Zdejmowano je tylko na lekcje wu-f-u , ze względów bezpieczeństwa, podczas wykonywania ćwiczeń gimnastycznych. Nie przypominam sobie, by ktokolwiek z zaangażowanych nawet, partyjnie, wychowawców, zakazywał nam tego. Było nas więcej niż ich!

  Z czasem medaliki znikały z naszych piersi, nie na skutek szykan i gróźb, a pod wpływem własnych decyzji i modowych aspiracji oraz oczywistości nie wymagającej specjalnego oznakowania. Demonstracje masowej przynależności do osób wierzących, nie były potrzebne, ponieważ wraz z wzrastaniem pozycji Kościoła w Polsce, stało się to faktem oczywistym i bezspornym.

 Nikt nawet nie przewidział jednak, że przyjdzie czas, kiedy medalik, albo krzyżyk zawieszony na szyi stanie się symbolem odwagi i wolności, a jego wizerunek ściągnie zagrożenie dla noszącego go chrześcijanina. Gdy człowiek posiadający ten znak, stanie się celem nienawiści i agresji.

 Polska, która od wieków okazywała niezwykłą tolerancję dla innowierców, stanie się wkrótce przystanią dla wielu tysięcy imigrantów z krajów muzułmańskich, którzy wnikną w naszą społeczność na prawach szeroko pojętego azylu. Zajmą miejsca obok nas, stając się naszymi sąsiadami, współpracownikami, współuczestnikami ruchu ulicznego i towarzyszami podróży w środkach masowej komunikacji.

 Wiara, oddanie i determinacja w krzewieniu Islamu, to powszechnie znane cechy muzułmanów. Szczycą się kultywowaniem odwiecznych tradycji, sięgających najmroczniejszych kart historii. Kontrowersyjne interpretacje ich świętej księgi stanowią dziś przyczynę spięć i konfliktów w tych krajach europejskich, które przed laty otworzyły gościnnie swoje drzwi przed islamskimi imigrantami.

 W tych państwach, dochodzi do brutalnych ataków na osoby, które demonstrują swoje chrześcijańskie wyznanie w sposób zewnętrzny, zwłaszcza, poprzez noszenie na piersi znaku krzyża.  W krajach Europy Zachodniej, zlaicyzowanych i  przesiąkniętych lewackimi ideologiami, a często po prostu zastraszonych antychrześcijańską nagonką,  widok medalika czy krzyżyka jest rzadkością, stąd przejawy agresji przeciw nim nie są częste.

 Polska jest państwem, którego społeczeństwo do lękliwych nie należy. Zawsze w historii bywało tak, że każda presja wywierana na obywateli odnosiła przeciwny skutek, a im dokuczliwszy stawał się terror, tym gwałtowniej wzrastał opór narodu.

 Wkrótce nadejdą zmiany, jakich z niepokojem oczekujemy. Staniemy twarzą w twarz z wyzwaniem, co do którego mamy tak wiele obaw.

 Czy dziewczyna z medalikiem powinna ustąpić zawczasu, zdejmując z szyi łańcuszek i nie prowokować jego widokiem „wrażliwych” zmysłów islamskich przybyszów? Nie narażać siebie i otoczenia na nieprzewidywalną reakcję radykalnych wyznawców Islamu?

A może to otoczenie powinno sprawić, że dziewczyna nie będzie rzucającym się w oczy wyjątkiem, bo wszyscy rodacy wokół niej też będą mieli medaliki i krzyżyki na swoich piersiach? Może to jedyny sposób na uświadomienie muzułmańskim gościom, że w naszym kraju, są i będą w mniejszości. Może i prymitywna jest manifestacja siły, przewagi nad przeciwnikiem, ale zawsze skuteczna. Tak to działa.

 Ja od dzisiaj zaczynam nosić krzyżyk na szyi. A Wy?