Pamięć

 Szłam kontenta. Rzadko zdarza mi się maszerować z taką satysfakcją i poczuciem spełnienia.  I myślałam sobie, jak łatwo można uszczęśliwić człowieka. Wystarczy tylko zadowolić jego pragnienie, choćby jedno, bo ono daje nadzieję, że i te inne doczekają się szczęśliwego finału.

 Jeszcze przed rokiem ubolewałam nad niesprawiedliwym milczeniem, roztoczonym nad cywilnymi ofiarami Powstania Warszawskiego. http://niepoprawni.pl/blog/5734/wola  Jeszcze przed dwoma laty pisałam o braku stosownej pamięci o ludności cywilnej miasta – anonimowych ofiarach rzezi na Woli i w innych częściach Warszawy. http://niepoprawni.pl/blog/5734/nn

  Wczoraj, 5 sierpnia, obchodziliśmy ważną i tragiczną rocznicę. Rocznicę wydarzeń, które nie bez powodu nazwano rzezią.  Tego dnia, siedemdziesiąt jeden lat temu, do warszawskiej dzielnicy Wola weszły hordy najgorszych oprawców, jakich widziała tamta wojna. Wszyscy nosili na sobie mundury niemieckiej armii i działali w imieniu III Rzeszy Niemieckiej. Dobrano ich skrupulatnie, kierując się jednym celem w kompletowaniu tej formacji. Miała być toporem w ręku kata. Narzędziem  bezwzględnym, okrutnym, beznamiętnym i skutecznym. I nie zawiodła się III Rzesza. Utopiła Powstanie Warszawskie w krwi mieszkańców stolicy.

  Poprawność polityczna ostatnich dekad sprawiła, że nawet o Niemcach nie należało mówić źle, nazywając pacyfikatorów Powstańczej Warszawy mianem bezosobowych „hitlerowców”, co nie stanowiło szczególnego dyskomfortu dla sąsiadów zza Odry, ponieważ termin ten obejmował różne grupy narodowościowe. Wiadomo powszechnie, że tam, gdzie anonimowość, tam brak odpowiedzialności.

  Uszom Sowietów także nie były miłe żałobne westchnienia warszawiaków, bo mąciły wyklarowane z tak dużym trudem relacje, w utworzonym po wojnie, socjalistycznym obozie wzajemnego braterstwa.

  Jednak, wbrew wszystkiemu, Warszawa o swoich pomordowanych dzieciach nie zapomniała. Każdego roku, zawsze 5 sierpnia, na wolskich cmentarzach, skwerach, przy tablicach i pomnikach, zbierali się warszawiacy, by uczcić pamięć cywilnych ofiar Powstania Warszawskiego. Robili to spontanicznie, z potrzeby ducha i porywu serca. Czcili ich nie mniej serdecznie niż bohaterskich Powstańców na Powązkach, łącząc ich śmierć w jedną, tę samą, ofiarę z życia, złożoną na Ołtarzu Ojczyzny.

  W tym roku, Muzeum Powstania Warszawskiego zainicjowało chwalebną akcję szczególnego upamiętnienia cywilnych ofiar PW, wśród których znajduje się ogromna ilość osób, dotąd jeszcze bezimiennych.   Wczoraj, po raz pierwszy, zorganizowano obchody rocznicy w sposób, który poraził swoją wymową i doniosłością. Tłumy Warszawiaków uczciły rocznicę,  biorąc udział w bardzo uroczystym Apelu Poległych przy pomniku Ofiar Woli, a następnie , ruszyły w utworzonym kondukcie żałobnym –Marszu Pamięci, postępując za orkiestrą wojskową i reprezentacyjnym oddziałem  Wojska Polskiego.

Uczestnicy nieśli w rękach specjalnie przygotowane przez organizatorów świece, do których dołączone były karty pamięci z nazwiskami i krótkimi informacjami o poszczególnych, pomordowanych cywilach.

 Pochód przemierzał ulice Woli skupiając na sobie uwagę przechodniów , a także kierowców i pasażerów przejeżdżających opodal. Stwarzał niesamowite wrażenie. Z okien domów, z balkonów pozdrawiano maszerujących, śląc w ich stronę serdeczne gesty i wyrazy jedności.

 Po długiej, dość wyczerpującej drodze, na Cmentarzu Powstańców Warszawy, zakończono Marsz Pamięci. Uczestnicy zobaczyli przed sobą szpaler podświetlonych białych słupów, z wypisanymi na nich, ustalonymi dotąd, nazwiskami cywilnych ofiar Powstania. Pod nimi ustawiono świece.

  Kiedy tak patrzyłam na tę „aleję” białych kolumn, przyszedł mi do głowy pomysł. Może warto by było ustawić jeszcze inne kolumny? Czarne słupy z wypisanymi na biało nazwiskami tych, którzy Warszawę pacyfikowali. Wiemy, jak się nazywali. Niemcy byli skrupulatni w dokumentacjach. Są pełne spisy, długie listy tych krwawych oprawców. A to, że już nie żyją? Trudno. Ich ofiar też nie ma już na świecie. Za ich przyczyną. Niech się za nimi pociągnie ten ogon hańby. Niech potomni wiedzą, co to byli za ludzie. I ku przestrodze dla innych, coby wiedzieli, że krew niewinnie przelaną trudno jest zmyć.

  I jeszcze to, tak na marginesie, i aż mi wstyd, że tylko jednym zdaniem. Podczas Marszu szeptałam w ucho córki słowa, które za chwilę usłyszałam też z ust jakiegoś, idącego blisko mnie, mężczyzny:  Marsz Wołyński też powinien tak wyglądać!

Post Scriptum: Pamięć jest jak wiara, góry przenosi...