Korzenie

- Ty wiesz co? Oni – wskazała na swoje własne, dorosłe od niedawna, dzieci - mi tu mówią, że ja z Żydów!

Twarz mojej koleżanki wyrażała całą gamę emocji: zaskoczenie, niedowierzanie, zakłopotanie, a nawet protest. Jednym słowem: szok!

- Skoro ty, to i oni, jak to potomstwo – odparłam, wpatrując się wrednie w pełne satysfakcji twarze młodzieży. Spochmurniały natychmiast.

Padło kilka słów wyjaśnień: jakieś odkryte stare dokumenty, zapiski. Nieważne. Temat zszedł na sprawy bieżące, o wiele bardziej przyjemne, zwłaszcza, na czas wakacyjnego popołudnia. Nigdy więcej nie powróciłyśmy do tego tematu.

 Moda na odkrywanie korzeni weszła do Polski wraz ze zmianą ustroju. Polacy nie mieli już powodów, by obawiać się jakichkolwiek szykan z racji pochodzenia. Wręcz przeciwnie. Drzewo genealogiczne było tym cenniejsze, im bardziej szlachetne, a nawet herbowe. Szukano zatem, przerzucając stare księgi metrykalne, co w wielu przypadkach zaowocowało sukcesem, przynosząc potomkom niemało radości.

 Znałam pewnego pasjonata lokalnej historii, który chętnie pomagał poszukiwaczom rodzinnych dziejów, wyręczając ich w wertowaniu starych dokumentów. To od niego, całkiem przypadkiem, dowiedziałam się zaskakujących wieści, o niektórych, znanych mi rodzinach. Jeszcze nie tak dawno, bo na przełomie stuleci, w schyłkowym okresie panowania caratu, ich przodkowie należeli do zwartej społeczność żydowskiej. Dlaczego stali się konwertytami, nie wiem. Przyjęli wiarę chrześcijańską, jedni katolicką, inni protestancką. Co ciekawe, katolicy zostali Polakami i chodzili do kościoła, a protestanci dołączyli do miejscowych Niemców i modlili się w kirche. Bywało, że na jednej ulicy, w bliskim sąsiedztwie zamieszkiwały rodziny o tym samym nazwisku, ale o innej już tożsamości. Mijały dziesięciolecia. Mieszkańcy przywykli.

 Dramatyczny okazał się czas drugiej wojny światowej. Ludzie, o wspólnych przecież korzeniach, znaleźli się po przeciwnych stronach barykady. Czy wiedzieli o sobie nawzajem?

Czy na przykład, niemieccy „M”, próbowali pomagać swoim żydowskim sąsiadom „M”, czy też patrzyli na nich bez współczucia, nie identyfikując się już z nimi zupełnie? Wszystkich żydowskich „M” dosięgła zagłada.

Jedno jednak wiadomo na pewno. Żadna z rodzin katolickich neofitów nie miała powodu do obaw, ponieważ w środowisku funkcjonowały jako rodzinny polskie. To bardzo ważne.To kolejny dowód  dla Grossa, że Polacy nie są krwiożerczymi antysemitami.

Niektóre „niemieckie” rodziny pouciekały wraz z faszystami w 44-tym i pozostały na Zachodzie, inne dołączyły w ramach łączenia rodzin, kiedy BRD nęciła wszelakim bogactwem.

Zawiłe bywają ludzkie losy…

 Mój znajomy ożenił się z Polką narodowości białoruskiej. Małżeństwo nie przetrwało próby. Mają kilkoro, dorosłych już dzieci. Kim one są? Za kogo się uważają? Wiarę wyznają po matce – prawosławie. Podczas katolickich świąt, dyskretnie wykonują codzienne zajęcia i prace. Celebrują natomiast wszystkie tradycje białoruskie, podkreślając wyższą ich rangę.

Czy „połowa” genów wystarczy, żeby stanąć po którejś stronie, w momencie ewentualnego konfliktu narodowościowego? A może zostaną neutralni? Może to dzięki takim ludziom stosunki sąsiedzkie zaowocują zgodą i harmonią?

 Jedna z moich koleżanek ma czarnego wnuka. Stała się wyjątkowo wyczulona na najmniejszy nawet przejaw nietolerancji, że o rasizmie nie wspomnę. W rozmowie z nią trzeba uważać na każde słowo. Kiedyś  chłopczyk rozpłakał się wyznając, że nie chce mieć czarnej skóry. Chce być taki jak wszyscy w domu. Dodam, że ojca prawie nie zna.

Z racji urodzenia i zamieszkiwania w Niemczech, chłopiec jest obywatelem tego kraju, a po matce, posiadaczce podwójnego obywatelstwa, jest zarówno Niemcem, jak i Polakiem. Mówi w obu językach. Kochany dzieciak. Będzie piłkarzem. Teraz kibicuje drużynom polskim i niemieckim. Jednakowo kocha Niemcy i Polskę. Przyjeżdża tu na każde wakacje.

Operacja „Wisła” rozsiała po Polsce setki tysięcy Ukraińców. Przemieszane społeczeństwo, tak bardzo niechętne sobie wzajemnie, przez kilkadziesiąt lat, na nowo, nauczyło się pokojowego współistnienia. To duży sukces.

 Dowiedziałam się ostatnio, że nasza premier ma wnuka i zagranicznego zięcia Coś mi się wydaje, że i ten fakt zaznaczy się dobitnie w kształtowaniu nowoczesnego, tolerancyjnego społeczeństwa.

]]>http://www.se.pl/wydarzenia/politycy/marek-kopacz-byly-maz-prokurator-zi...]]>

 Jak wiemy, Para Prezydencka, swój udział w tym procesie dawno już ugruntowała.

 Dobrze, że faszyzm to już przeszłość. Oby ta hydra nigdy nie odżyła. Odpukuję, na wszelki wypadek…