Coś jest nie tak

Coś jest nie tak

Zauważyli to mainstreamowi dziennikarze, dostrzegłam i ja.

Dzisiejsza rocznica przebiegła inaczej niż poprzednie. Mniej było ludzi i inny, niż niegdyś, nastrój panował na Krakowskim Przedmieściu.

Prorządowi redaktorzy wieszczą zanik spiskowego zainteresowania katastrofą smoleńską i wskazując pustawą, w ciągu dnia, ulicę, z triumfem odnotowują schyłek kariery Antoniego Macierewicza.

 Nie cieszy się Pan Antoni sympatią „redachtorów”. Z jaką skwapliwością dbają o poprawność wymowy jego nazwiska, z zacięciem przedszkolaka akcentując samogłoskę

„ a” w  Maciarewicz.

 Chociaż dzisiaj, odniosłam wrażenie, że ten i ów ubolewał nad pochopnym, onegdaj, zanegowaniem pomysłu na pomnik poświęcony Lechowi Kaczyńskiemu i pozostałym ofiarom katastrofy, na Krakowskim Przedmieściu. Właściwie, dlaczego by nie? Projekt ze światłami był całkiem do rzeczy! No i ten Krzyż Smoleński! Chyba zbyt gorliwie i radykalnie zadecydowano o formie jego przeniesienia, i to wbrew woli żałobników. Przypomnieli nawet o sprzątaczach Waltzowej walczących ze zniczami niczym z jakimś paskudztwem zaśmiecającym warszawskie trotuary.

 No proszę. Poszli po rozum do głowy. Rychło w czas!

 Teraz, niestety, jest już za późno. Nie odkręci się tego, co zamotane, bo zapiekło się i zeskorupiało. Takie są skutki nienawiści.

 Świadczą o tym hasła na transparentach, które pojawiły się podczas dzisiejszej manifestacji. Chociaż stały skromnie pod ścianą, to jednak , nie sposób było nie zauważyć  treści, jakie prezentowały.

 Pochopne są nadzieje tych, którzy licząc głowy uczestników rocznicowych uroczystości, z ulgą odsuwają niepokoje. To tylko pozory…

 Głównym organizatorem Marszów Pamięci, czy to rocznicowych, czy miesięcznych, jest środowisko Gazety Polskiej. Jego wpływ na wizerunek manifestacji był wyraźnie zauważalny od samego początku.

 Na przestrzeni tych czterech lat wiele się zmieniło. Charakter Pochodów ulegał przeobrażeniu z miesiąca na miesiąc. Ubywało uczestników o najbardziej radykalnym nastawieniu do sprawy Katastrofy Smoleńskiej. Znikały ostre w treści transparenty i coraz bardziej łagodniał ton tych demonstracji. W Marszach Pamięci zabrakło Narodowców. Wyraźnie wzrosła średnia wieku uczestników.

 Łagodne oblicza manifestacji nie wzbudzają większych emocji u tych, przeciw komu są organizowane.  Pogardliwe lekceważenie jest odpowiedzią na takie formy protestu.

 Nie bez znaczenia jest także rola, jaką pełni środowisko GP w polityce zagranicznej Polski. Mocne zaangażowanie się w przemiany na Ukrainie spotkało się z silnym, nie zawsze pozytywnym oddźwiękiem wśród zwolenników Gazety Polskiej.

 Mam silne poczucie pewności, że dzisiejsza frekwencja była wynikiem dezaprobaty dla tego, w jaki sposób środowisko tej gazety prowadzi politykę pojednania pomiędzy narodami polskim i ukraińskim.

 Idee Giedroycia, którymi kierował się Prezydent Lech Kaczyński zyskiwały względny aplauz tylko dlatego, że  polskie społeczeństwo, w dużej swej części, nie miało dostatecznej wiedzy na temat tego, co działo się na Kresach podczas ostatniej wojny.

 Ostatnie lata, a zwłaszcza rok 2013, wraz z okrągłą rocznicą tamtych dramatycznych wydarzeń, przyniósł nie tylko porażającą wiedzę historyczną, rozpowszechnioną szeroko przez internet, ale ujawnił haniebne fakty o kultywowaniu na Ukrainie tradycji nazistowskich i gloryfikowaniu zbrodniarzy wojennych.

 Ukraińscy siepacze spod znaku Bandery mają na sumieniu setki tysięcy naszych rodaków.

 Gazeta Polska, w interesie Ukraińców, którzy pragną poprawić swój byt w oparciu o współpracę z Unią Europejską, wyraźnie wspiera środowiska rewolucyjne bez względu na przynależność poszczególnych frakcji do nacjonalistycznych i faszystowskich bojówek.

 Relacje z Ukrainy nie są bezstronne, a wyraźny trend do manipulowania polską opinią publiczną, przez idealizowanie ukraińskich faszystów, stał się powodem irytacji u wielu czytelników i sympatyków Gazety Polskiej.

  Nie można wykluczyć, że gdyby nie ta sympatia do czerwono-czarnych Ukraińców, inaczej wyglądałoby dzisiaj Krakowskie Przedmieście.

 Ukraina poradzi sobie i bez nas. To, co dzieje się tam teraz, dowodzi jednego. Pokazuje, że w walce o władzę i najwznioślejsze ideały bywają warte funta kłaków:

]]>http://wiadomosci.gazeta.pl/wiadomosci/1,114871,15779181,Demonstranci_zabici_przez_snajperow_Berkutu__Reportaz.html?lokale=warszawa#BoxWiadTxt]]>

 Przeczytałam dziś, że Julia Tymoszenko, poproszona przez Poroszenkę o odstąpienie od kandydowania, dla dobra kraju, który w pilnej jest przecież potrzebie, odparła, że nawet nie ma zamiaru, bo kiedy ona siedziała w więzieniu, Poroszenko pracował w rządzie Janukowycza!

 Tak więc, skupmy się na swoich sprawach we własnym domu, zamiast na obczyźnie oswajać drapieżnika, który i tak,  zawsze pójdzie za głosem swojej natury.