Koło historii: Od Gierka do Tuska i z powrotem

Nasza nadal postępowa SLD, wyrosła z jeszcze bardziej postępowej PZPR postanowiła ogłosić 2013 rok rokiem towarzysza Gierka. Czyli takie właśnie koło zatoczyliśmy od rzekomego upadku PZPR, zakończonego w dniach 27–30 stycznia 1990 roku XI Zjazdem PZPR. Wtedy doszło do wyprowadzenia sztandaru PZPR i niemal natychmiastowego wprowadzenia sztandaru SdRP i co oczywiste – uwłaszczenia się nomenklatury PZPR na majątku państwowym. Tak w skrócie wyglądają chlubne początki III RP, które musiały się zakończyć ogłoszeniem 2013 roku rokiem tow. Gierka. Dodajmy, ogłoszeniem legalnie wybranej partii, zakorzenionej jeszcze w czasach tow. Gierka, gdy jej obecny przewodniczący Leszek Miller zaczynał partyjną karierę, jako sekretarz komitetu zakładowego PZPR w Zakładach Przemysłu Lniarskiego w Żyrardowie.

Jedno co może tylko dziwić to  to, że partia dowodzona przez byłego sekretarza KZ PZPR  - który wspiął się na szczyty władzy PRL-u w okresie tow. gen. Jaruzelskiego – nie ogłosiła 2013 roku, rokiem generała?  Przypomnę, że w lipcu 1986r.  tow. Leszek Miller został wybrany I sekretarzem Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Skierniewicach, by w grudniu 1988 roku awansować na stanowisko sekretarza Komitetu Centralnego PZPR. Bo po 25 latach, dowodzona przez Tuska III RP i pod światłym przewodem Platformy Obywatelskiej  i sojuszniczego stronnictwa - właśnie powróciła do poziomu życia z 1988 roku  - zgodnie  z rankingiem "The World in 2013"  tygodnika "The Economist".

Ranking ten wskazuje na poziom życia w 80 krajach świata, w którym to rankingu zajęliśmy zaszczytne 33 miejsce  z notą 6,66 pkt na 10 możliwych. Jest to lokata niemal niezmieniona w porównaniu z 1988 rokiem (6,7), gdy Polska była wtedy nawet na  23 miejscu w świecie, ale na 50 państw uwzględnionych w zestawieniu. Możemy więc złotymi ustami Jego Ekscelencji powiedzieć, że przez 25 lat gwałtownego postępu, powróciliśmy do sprawdzonego punktu wyjścia, czyli na z góry wyznaczone pozycje. Za sprawą rozumnej polityki partii i rządu, oraz zapowiedzianego już w 2007 roku cudu gospodarczego.

Gwoli ścisłości dodam, że w rankingu uwzględniono 11 kryteriów, zarówno obiektywnych, jak i subiektywnych, ocenianych w skali 0-10. Są to m.in.: czynniki demograficzne, geograficzne, społeczne, kulturowe, PKB na głowę mieszkańca, inflacja, koszty życia, przestrzeganie praw człowieka, średnia oczekiwana długość życia, analfabetyzm, odsetek ludności w szkołach wyższych itp. Uwzględniono też długofalowe prognozy makroekonomiczne na 2030 r., gdy noworodki urodzone w bieżącym roku osiągną pełnoletniość.  Nie ulega więc żadnej wątpliwości, że perspektywy urodzonych za Tuska noworodków,  będą dokładnie takie same, jakie perspektywy mają  obecni 25 latkowie, którzy urodzili się za Jaruzela. Patrząc więc realnie – nie mają żadnych perspektyw...

Dlatego już dwa miliony Polaków, nie czekając na noworoczne orędzie Jego Ekscelencji, która zwróciła się do Rodaków, w pełnych otuchy słowach: Uwierzmy więc proszę Państwa, we własne siły, we własną pracowitość i w szansę na własne szczęście – znalazło  już swoje szczęście na wyspach brytyjskich, w Norwegii, w Niemczech i w Holandii , wierząc nie tylko we własne siły, ale i w to, że dzięki własnej pracowitości nie staną się nędzarzami po 40 latach pracy w III RP. Wystarczy przecież, że  trzecie pokolenie skazane jest na ten sam peerelowski raj, co za Jaruzela -  by uwierzyć we własne siły i uciec jak najdalej od władzy Donalda i Jego Ekscelencji.

Ogłoszenie roku 2013 przez aparatczyków nadal żywej PZPR – rokiem tow. Gierka  a nie generała można więc tłumaczyć jedynie tym, że tow. Gierek przez 10 lat swoich rządów zadłużył Polskę dwukrotnie mniej, niż zdołał to uczynić Donald Tusk w okresie o połowę krótszym. Tow. Gierek był więc obiektywnie cztery razy lepszy od obecnego wodza partii i rządu, który nie doczeka się ogłoszenia któregoś roku, rokiem swojego imienia. Chyba, że wespół z gen. Jaruzelskim, za którego końcówki, perspektywy Polski były dokładnie takie same, jakie są dzisiaj...

Te perspektywy opisuje brytyjski "The Sun" w obszernym reportażu z Łodzi, zamieszczonym w niedzielnym wydaniu gazety, odmalowując obraz wyludnionego i podupadającego miasta, ilustrując go zdjęciami opustoszałych ulic, handlowych bud pokrytych graffiti i pijakach przed irlandzkim pubem. „Takich scen nie widziano od końca II wojny światowej: opuszczone budynki, zamurowane sklepy, kruszejące tynki, biedacy i starcy stojący w kolejce za chlebem" - zaczyna swój łódzki reportaż Graeme Culliford, fotografując się na tle wymarłej ulicy i  dalej pisząc: „Piotrkowska, o długości ponad 4 km, jedna z najdłuższych ulic w świecie - arteria pokryta kostką wymarła nawet w środku dnia. Na każdym rogu lichwiarze i lombardy, pijacy trzymają się razem, kierowcy rikszy odważnie stawiają czoło mroźnej temperaturze i deszczowi z wiatrem w nadziei na zarobienie paru złotych”. 

Wyobrażacie sobie Łódź za 10 lat ? Albo inne polskie, wymierające miasteczka ? To przejedźcie się choćby do wymierającego województwa warmińsko – mazurskiego, gdzie tamtejsze władze chcą wysyłać polskich bezrobotnych do... rosyjskiego obwodu kaliningradzkiego. Londyn, Oslo czy Kaliningrad ? Oto jest pytanie na miarę III RP po 25 latach dynamicznego rozwoju !