Co z przeciekiem? Czyli o banałach

Ceterum censeo Carthaginem delendam esse
(Marcus Porcius Cato)

Blogosfera, jak to często bywa, zapełniła się lamentem nad sprzedajnością dziennikarzy i głupotą lemingów. Oto wszyscy ci naiwni ludzie łyknęli pr-owski pokarm przygotowany przez sprawnych propagandzistów premiera.

Może łyknęli, może nie. Nie da się tego stwierdzić w kilka godzin. Bez wątpienia w spokojnym trawieniu narracyjnej papki ugotowanej w Kancelarii Premiera powinni przeszkadzać politycy opozycji. Wszyscy w PiS (SLD niech sobie robi, co chce) muszą wziąć przykład z Jarosława Kaczyńskiego, który zwrócił uwagę na podstawowy problem: co ze sprawą przecieku?

Jak wiemy, najpoważniejszym wątkiem afery jest wyciek informacji o akcji CBA, co spowodowało rejteradę lobbystów. Od kilku dni rząd kazał nam się zajmować wszystkim innym, tylko nie tym. Dziennikarze się temu podporządkowali, ale nie ma powodu, by to samo robili politycy PiS.

Owszem, to banał, ale na takich, stale powtarzanych banałach tworzy się ową osławioną „narrację”. Tusk powtórzył dziś po kilkanaście razy słowa „zaufanie” oraz „uczciwość”. W odpowiedzi trzeba mu stale odpowiadać: „przeciek” oraz „podejrzenia”.

I – najlepiej – tylko to. Chociażby dlatego, by dziennikarze nie mieli wyboru i pokazywali jednoznacznie brzmiące wypowiedzi polityków PiS na ten konkretny temat. Inaczej zawsze znajdzie się coś, co można by wyeksponować zamiast tego. Tak jest np. w przypadku Jarosława Kaczyńskiego. Zamiast cytować jego słowa o wadze sprawy przecieku, obecnie media lansują wypowiedź prezesa PiS na temat „wojny” wywołanej przez Donalda Tuska.

Konieczność stałego powtarzania jednoznacznie brzmiącego przekazu nie jest bynajmniej wynalazkiem żadnego współczesnego pr-owca. Świadczy otwierające mój tekst słynne, stale prze niego powtarzane, zdanie Katona Starszego. On osiągnął swój cel retoryczną konsekwencją. W naszej Rzeczypospolitej też to jest możliwe.