Nie mówić! Słuchać! Ruki po szwam!

Znów odzywają się głosy aby nie mówić o Smoleńsku. Wiadomo czyje. To ja też dam głos: mówić! Dlaczego? Bo ja chcę słuchać i zrozumieć. Tak się zdarzyło, że jeden z większych dramatów w historii Polski wydarzył się za mojego życia. I nie chcę by na prawdę o Smoleńsku, czekać tak długo jak czekałem na prawdę o Katyniu.

Zresztą, co to znaczy - nie mówić? Jeśli by mój brat zginął w katastrofie, a jakiś śmondak zabroniłby mi dociekać dlaczego, dostałby w ryj. I dostałby jeszcze raz, mocniej, gdyby mi powiedział, że chcę dociekać prawdy z jakichś koniunkturalnych powodów.

Lech Kaczyński był moim prezydentem. Był naszym prezydentem.

Dlaczego więc znajdują się wśród Polaków pokorne trusie, którym dało się wmówić, że mówić to grzech? No, dobrze – jeśli nawet przyjąć, że najpierw słuchać, a potem mówić - to kogo słuchać? Anodiny? Millera? Kopacz?

Czy jest w tym kraju ktoś, kto nie dostrzega sekwencji zdarzeń: przed – przemysł pogardy, kłamstwa, 10.04.2012 – biała plama, po – tchórzostwo, kłamstwa …?

Więc co? Ja mam uwierzyć, że ci co kłamali przed i po, już biegną by objawić prawdę o tym, co wydarzyło się WTEDY?

Nie ma mowy. Będziemy mówić. Jak ktoś spróbuje przeszkodzić – jak wyżej. Jeśli postąpimy inaczej, to naszym dzieciom wmówią, że nie było zaborów, nie było powstań, a sierpień 80 był piknikiem nad morzem i promocją zwycięzcy wyścigów motorówek.

Wiem, że mój głos za słaby, ale jaki by nie był, nie ździerżę by ktoś mi rozkazał: ruki po szwam! Musi to na Rusi, a w Polsce – jak kto chce.

Nie, źle mówię: jak my chcemy.