Wuje i wujki

Spotkałem się z opinią, że spośród reform Buzka tylko jedna – samorządowa – zakończyła się sukcesem. O ile pamiętam, ją właśnie wprowadzono najwcześniej, a potem na jej cześć śpiewano peany, tym wznioślejsze im bardziej pozostałe reformy okazywały się być zwyczajną fuszerką.

Już tyle razy – także na tych łamach – zastrzegałem się, że nie mam ambicji mieć we wszystkim racji, ale tym razem nie odpuszczę: nie myliłem się, niestety, w ówczesnych prognozach. Pamiętam swoją reakcję na zapowiedzi - jak o tym wówczas pisano - „uaktywnienia energii lokalnych społeczności”.

- O matko, oni wszystko rozkradną! - tak, w skrócie, wtedy o tym myślałem.

Afera Rywina, potem inne afery, z jednej strony uwrażliwiły nas na zjawisko korupcji na szczytach władzy, a z drugiej – skutecznie rozmyły wrażliwość na skalę lokalnych przekrętów dokonywanych codziennie na naszych oczach. Komu by się chciało kruszyć zbroje o kilkadziesiąt tysięcy wyrwanych z naszych podatków przez miejscowych wujków, gdy tam, na górze, niejaki Rywin przyszedł po 17 milionów!

Podobno Milton Friedman, guru liberalizmu, spytany tuż przed śmiercią, czy zmieniłby coś w doktrynie, za którą dostał Nobla, powiedział coś takiego: - W zasadzie – nie, choć z jednym zastrzeżeniem: mocniejszy akcent postawiłbym na zapewnienie równego startu i równych szans.

Niewiele nagród udało mi się w życiu zakosić, ale „nobelka” sam sobie przyznaję, przyglądając się jak to u nas było i jest do dzisiaj.

Często słyszałem, że jestem naiwny, że mam „nieżyciowe” poglądy. Może i jestem i może mam, ale nie mam zamiaru własnym dzieciom mówić, że pierwszy milon należy ukraść. I źle się czuję słysząc, że wśród doradców premiera są ludzie, którym się przypisuje takie właśnie dictum. Ceniony przez wszystkich Kisiel, mocno mi podpadł, przyznając w 1991 nagrodę własnego imienia Bagsikowi i J.K. Bieleckiemu. Brawo! To tak jakby „laissez-faire” przetłumaczyć: śmierć frajerom !

Nie mam złudzeń. Niezależnie od politycznych opcji zawsze się znajdzie jakiś Wuj czy wujek, dla których publiczny grosz jest groszem do wzięcia, ale sam sędzia Tuleya przyznał niedawno, że jego wypowiedź przyczyniła się do zakrzyczenia meritum sprawy – udowodnionej korupcji.

W związku z powyższym: czy bardzo się mylę, sądząc, że naszym obowiązkiem jest wskazywanie palcem tych, którzy krzyczą najgłośniej?

OK – jestem naiwny. Do jeszcze kilku intelektualnych felerów jestem gotów się przyznać za szczerą odpowiedź na proste pytanie: dlaczego oni tak krzyczą?

Mam dylemat: jako fan Niepoprawnych czuję, że gdyby tak stworzyć na portalu zakładkę z raportem przekrętów miejscowych wujków, które w każdej gminie dzieją się na co dzień i wycenić straty, „klikalność” NP pobiłaby Onet.

Z drugiej strony, nie wiem, czy Wujom nie byłoby to na rękę, bo przecież dla nich – jak dla posła Kalisza – jakieś 17 tysięcy to przecież pikuś ..