Znów kłopot ze Skowrońskim

Od razu rozpoczęto zresztą działania, by i z tej funkcji go zdjąć. Cóż, on jeszcze nie przeszedł drogi od weryfikowanego do weryfikującego, jak pani Mokrosińska, która wsławiła się donosem na Jacka Sobalę. Dziś o wiele jaskrawsze zaangażowanie polityczne szefostwa trójki jej nie przeszkadza, a przynajmniej nic mi o tym nie wiadomo. Ale przecież nie o Mokrosińskiej miała być ta notka.

Skowroński zajął się tym, czego nasze władze nie lubią chyba najbardziej, a co przynajmniej jest dla nich na pewno najgroźniejsze. Budowaniem wspólnoty. Najpierw – wokół Radia Wnet (które osiągnęło sukces, który na początku wcale nie był taki pewny), które potrafi zaangażować swoich słuchaczy, dać im poczucie uczestnictwa, a przy tym podejmować rozmaite działania czy to społeczno-ekonomiczne („Uratuj rolnika”, giełdy), czy kulturalne lub edukacyjne – działalność klubu Wnet.
Tym samym zaczęło na dobre zajmować się również SDP pod rządami dawnego szefa Trójki i dzisiejszego szefa Wnet. Ostatnio przez cały maj odbywały się tam spotkania, debaty i koncerty, które cieszyły się bardzo dużym zainteresowaniem. Pałacyk na Foksal stał się miejscem otwartym, zarówno dla inicjatyw w rodzaju Kongresu Mediów Niezależnych, jak Klubu Ronina.

No, trzeba z tym zrobić wreszcie porządek.

„Gazeta Wyborcza” wypuściła materiał, rzekomo uderzający zarówno w Platformę, jak i PiS, pokazujący, dokąd trafiają pieniądze z partyjnych dotacji. Nareszcie rzetelne dziennikarstwo – chciałoby się krzyknąć. Kłopot w tym, że pokazuje się nam mały wycinek rzeczywistości. Bowiem dotacje od partii to kropla w morzu – morzu gwiazdorskich kontraktów czy reklam opłacanych przez Skarb Państwa. A tak się składa, że to liczy się już tylko na konto jednej partii. Ciekawiej jednak zająć się tą drugą.

Czy sprawnie, to zobaczymy – proces z red. Teresą Bochwic wydaje mi się nieunikniony. Tymczasem, co nie zaskakuje, znów wychodzi na to, że jedyną osobą, która może mieć realne nieprzyjemności, będzie Skowroński. Ten dostał bowiem jakieś pieniądze dla Radia Wnet. Sam chętnie dowiem się jakie i na co. Czy jest to powód, by pytać o niezależność Radia Wnet? Zapewne tak. Czy jest to powód, by domagać się odwołania Skowrońskiego ze stanowiska szefa SDP. Nie.

Dopóki nie wprowadzono wymogu, że szef SDP nie może być czynnym zawodowo szefem prywatnego medium, nie widzę tu specjalnie problemu. Radio Wnet jest, w co najmniej równym stopniu, co radio publiczne radiem misyjnym. Ba, w niektórych aspektach działalności (wspieranie krajowego rolnictwa, promowanie Polski lokalnej, działania edukacyjne) wyprzedza wręcz w misyjności inne stacje radiowe. Misja zaś kosztuje, tymczasem nie ma abonamentu, a co najwyżej „bilety Wnet”. Z pieniędzy od PiS Skowroński powinien wytłumaczyć się słuchaczom, jeśli tego sobie zażyczą.

Już to zresztą robi i szczerze mówiąc wątpię, by słuchaczy nie zdołał przekonać. Oczywiście nie wykluczam, że znajdą się i kolejni „oburzeni”, co to właśnie wczoraj dowiedzieli się o istnieniu tego radia i już go nigdy więcej nie włączą, o czym nie omieszkają poinformować całego świata. „Oburzeni” znaleźli się też, oczywiście, w SDP i chcą odwołać przewodniczącego. Zresztą, nie pierwszy raz – już przecież zarzucano Skowrońskiemu zbytnie zaangażowanie się w politykę, gdy poprowadził jedną z debat PiS. Zresztą, cóż, mam wrażenie, że prędzej dałoby się przyczepić do tamtego wydarzenia, niż do kwestii finansowania prywatnego przedsięwzięcia dziennikarza.

Czy słuchacze Radia Wnet zyskali, czy stracili na PiSowskiej dotacji, tego nie wiem. Mam nadzieję, że wkrótce się dowiem. Czy SDP straci na odwołaniu Skowrońskiego, tu odpowiedź jest dla mnie raczej oczywista. Jeśli faktycznie doszłoby do zmiany na stanowisku przewodniczącego, następca będzie zapewne człowiekiem, który umie wyciągać wnioski. Pałacyk na Foksal znów zamknie się przed Warszawiakami, a otworzy przed towarzystwem, które niewłaściwą decyzją wyborczą kolegów zniesmaczyło się tak, że aż musiało założyć sobie nowy, marginalny, ale jakże „elitarny” związek zawodowy. Oby się to tak nie skończyło.