Leć Donald, leć

Ale że nie upadał, w końcu zostawiłem to innym, uznając, ze na razie jest to czynność z pogranicza masturbacji i myślenia życzeniowego. Ostatnie wydarzenia i nerwowe reakcje kilku osób każą jednak zadać sobie pytanie „Czy to już?”. I chyba już, choć jeszcze trochę to potrwa.
Małe ma znaczenie, czy sondażowa przewaga PiS to prawda, półprawda czy totalna manipulacja. Rację mają ci, którzy piszą o jakimś przełomie. I nie chodzi nawet o walenie się narracji, a o skutkach psychologicznych. Oto bowiem przeciętny odbiorca traci poczucie, że to jakiś oszołomski margines. Jeśli zaś jest naturą konformistyczną, nagle może uznać, że większość wcale nie idzie już w tym kierunku, w którym dotąd wytrwale za nią biegł. Co więcej – dotychczasowi zwolennicy mogą swoje poparcie zacząć wyrażać głośniej, mniej niż dotąd bojąc się negatywnej reakcji. Jeśli trend sondażowy się utrzyma, jeśli pójdzie za nim jeszcze jakiś transfer lub choćby transferek (a nawet i tylko informacja, ze takowy ruch jest możliwy, vide doniesienia o rozterkach pastora Godsona), to wrócimy do sytuacji, gdy znów wszystko jest możliwe. I choćby Kora zaśpiewała premierowi „Wyspa wciąż jeszcze zielona, moja miłość jest szalona”, to publiczność niespodziewanie może zacząć gwizdać w samej połowie tak dobrze rokującego przedstawienia…

Niezależnie od tego, jak się sprawy potoczą, PiS powinien znaleźć na swoich listach wyborczych miejsce dla Michała Tuska. Od niego bowiem chyba rzecz się zaczęła i właśnie sympatyczny młody człowiek, nazywany pieszczotliwie „premierowiczem”, uruchomił tę lawinę, której jakoś wcześniej nie mógł poruszyć skutecznie ani Smoleńsk, ani kryzys, ani kolejne afery. A tu nagle wszystko zdaje się pękać niczym warszawskie ulice na powitanie drugiej linii metra. Pamiętacie scenę w „Alternatywy 4”, gdy mąż śpiewaczki próbował naprawiać rozsypującą się podłogę? Włożył jedną klepkę, to wypadła inna, na koniec widzimy go w pokoju, w którym w zasadzie żadnej podłogi już nie ma – i w takiej sytuacji zdaje się znajdować w tej chwili Tusk. Bo i z Amber Gold nie udało się zamieść pod dywan, i ze Smoleńskiem tym razem idzie marnie, choć prokuratura dwoi się i troi, ogólnie zaś nędza. Co więcej, wajcha wygląda na przestawioną, bo oto ostatnio w premiera najmocniej uderzały publikacje „Wprost”, nawet nagłośniony skandal z sędzią na telefon przejęły od "GPC" „Wprost” i, ostatnio, TVN 24. Warto pamiętać, że stacja ma nowych właścicieli i cholera wie, na ile jest zaprzyjaźniona i z kim.

Może więc nerwy panów Kuczyńskiego czy Hartmana (a ten czego się boi, to ja nie wiem, skoro to śp. Lech Kaczyński zalegalizował mu lożę, o czym profesor zdaje się nie pamiętać) nie są tak do końca nieuzasadnione? Oczywiście muszą już gdzieś kotłować się pomysły, by bałagan po Tusku przekazać komuś umówionemu w sposób kontrolowany. Czy będzie to Kwaśniewski, czy Gowin, tego nikt jeszcze nie wie, więcej dzieje się po tej niby-prawej stronie, gdzie minister sprawiedliwości nagle zaczyna sprawiać kłopoty (o czym pisałem ostatnio wiele razy), a po Solidarnej Polsce kolejni zaczynają śnić sen o jakimś Nie-PiS. Zresztą pan Ludwik Dorn po okresie w miarę przyzwoitego zachowania wraca do swojego repertuaru sprzed 10 kwietnia, z czasów Polski Plus, gdy to Kaczyński był największym wrogiem. Może więc nagle wszyscy ci panowie odnajdą się w jednej partii i może nawet zgarną swoje 3% na dotację? Po lewej stronie dzieje się mniej, bo choć co chwila słyszymy o powrocie Kwaśniewskiego, to nie widać na poziomie reprezentacji politycznej jego zaplecza. Palikot tymczasem wypadł na margines, choć oczywiście niedługo może wrócić w jakimś nowym ideowym kostiumie. Wszystko to jednak wskazuje, że na ten moment nie ma dla Kaczyńskiego żadnej, ani realnej, ani „farbowanej” alternatywy.

Oczywiście to wszystko może jeszcze potrwać, jednak osoby, które obawiały się, że Tusk rządzić będzie już dożywotnio, mogą chyba odetchnąć z ulgą. I kto by na zastępstwo nie przyszedł, to za nim nie zatęsknimy.