Los Grecji jest przesądzony – czekamy na pchnięcie mizerykordią i 2 biliony euro.

Grecja już zbankrutowała. Wiedzą to wszyscy, którzy powinni wiedzieć czyli bankierzy, którzy pośrednio za ten stan odpowiadają gdyż pożyczali Grecji miliardy wiedząc z góry, że ta nie będzie ich w stanie oddać

i politycy, którzy w imię ratowania Grecji i projektu politycznego zwanego „strefą euro” szlamują setki milionów obywateli UE drukując miliardy euro bez pokrycia w ramach tzw. „pomocy” i „pakietów ratunkowo-stabilizacyjnych” oraz ukrywają przed szeroko rozumianą „opinią publiczną” faktyczny bezsens swoich działań i związany z tym koszt dla podatników. 

Bankierzy (głównie francuscy i niemieccy - w stos. 60/40) chcą nim oficjalnie upadnie Grecja przede wszystkim znaleźć „jelenia”, który odkupi od nich śmieciowe greckie obligacje – takim jeleniem mógł by być Europejski Bank Centralny (EBC) lub jakiś inny powołany specjalnie w tym celu „bank śmieciowy”. Jeśli „jeleń” nie weźmie tych papierów bezpośrednio to może banki „opchną” te kwity własnym rządom strasząc je swoim upadkiem i konsekwencjami tego zdarzenia (analogicznie jak stało się to w USA), które w zamian dadzą bankom realne „dutki” na poczet przyszłych zobowiązań podatkowych swoich własnych obywateli. Gdyby tak przykładowo rząd Niemiec wszedł w posiadanie tych papierów mógł by wystąpić z roszczeniem do Grecji i sfinalizować je w postaci licytacji greckich wysp co swego czasu zaproponował niemiecki brukowiec „Bild” (starszy krewny „naszego ?” „Faktu”). Z pewnością teutońscy synowie i ich córy nie mieli by nic przeciwko jakiemuś Korfu czy Krecie, nad którym powiewała by niemiecka flaga. W przypadku ewentualnych protestów tubylców zawsze można powrócić do sprawdzonych wzorców choćby z roku 1941 (osławiona operacja powietrzno desantowa na Krecie pod dowództwem Kurta Studenta).

Jedyna kwestia, która pozostaje aktualna do rozstrzygnięcia to jak wykonać kontrolowany upadek Grecji i ile trzeba będzie do tego interesu dołożyć by się dodatkowo nie zachlapać rozbryzgującym się guanem. By ogłosić upadłość pełną lub częściową (z restrukturyzacją zadłużenia) i nie pociągnąć za sobą całej euro-zony Grecja musi opuścić strefę euro i powrócić do swojej drachmy. Kłopot w tym, że taka operacja „wyrzucenia” Grecji z euro-zny będzie bardzo kosztowana. Według szacunków analityków z ośrodka badawczego Stratfor (LINK) potrzebne będą extra 2 biliony Euro by pozbyć się „greckiego syfilisu”. 400 miliardów to koszt odseparowania Grecji od euro-zony. Kolejne 800 miliardów jest potrzebne by dokapitalizować bankowy sektor większości członków „elitarnego klubu bankrutów” PIIGS i dodatkowo naszej kochanej Francji. Kolejne 800 miliardów będą potrzebne awaryjnie na kroplówkę dla Włochów w przeciągu 3 lat pozbycia się Grecji z euro-zony. Summa-summarum powstaje okrągła kwota 2 bilionów euro. Czy ktoś ma tyle w zapasie czy trzeba puścić wpierw w ruch drukarki w EBC?

Inną ciekawą kwestią jest analiza przyczyn wspomnianego bankructwa Grecji. Jest rzeczą oczywistą, że dawanie pieniędzy (niby pożyczanie na procent) „lumpowi” i „niebieskiemu ptakowi” spowoduje, że będzie on jeszcze więcej pił i leniuchował skoro nie musi sam zarobić na te przyjemności. Problem w tym ze ów „lump” poza „darowanymi” mu dopłatami z budżetu unijnego sam dodatkowo pogrążył się biorąc dodatkowe kredyty. Większość tzw. celowej „pomocy unijnej” musi być ściśle rozliczona według pierwotnych założeń. O skutkach nie rozliczenia się z przyobiecanych pieniędzy w terminie z i zgodnie z obowiązującą unijną procedurą można przeczytać na przypadku naszego nieszczęśliwego kraju – chodzi o osławiony numer rządu Tuska „przeniesienia” środków z budowy kolei na drogi w wysokości 1,2 miliarda EUR które teraz trzeba oddać do Unii - LINK.

W większości przypadków pieniądze na wszelkie programy unijne stanowią tylko część (trzeba przyznać, że czasami nawet i znaczą) rzeczywistego kosztu inwestycji. Brakujące pieniądze musi „zorganizować” państwo czy władze lokalne, które starają się o „unijną dotacje”. Jeśli w kasie państwa/miejskiej nie ma pieniędzy to pojawia się naturalna pokusa by „pożyczyć na mieście” brakujące pieniądze. Skoro dają np. 50% albo i 70% na „inwestycje” to grzech by było nie wziąć – trzeba tylko skombinować brakujące 50% czy 30% kasy. Niektóre bardzo kosztowne projekty są dokapitalizowane przez UE tylko w 30% a resztę trzeba zdobyć samemu – przy kwotach liczonych w setki milionów są to już duże pieniądze. Te brakujące sumy pożycza się oczywiście na procent od komercyjnych banków i tak narasta spirala zadłużenia nad którą nikt nie zamierza nawet panować. Nikogo nie interesuje, że brakuje już kasy na spłatę zaciągniętych długów (kapitału i odsetek). Trzeba zaciągać nowy dług bo się „unijne dotacje” zmarnują i co wtedy ludzie powiedzą?

Podsumowując – więcej projektów i dotacji z budżetu Unii Europejskiej = większe zadłużenie beneficjenta, który nie ma dość własnych środków by dołożyć do „unijnej” inwestycji a jednocześnie nie potrafi „odmówić” kolejnej „unijnej pomocy” (typowe zachowanie uzależnionego narkomana od tzw. „działki” trzymanej w rękach przez dilera).

Więcej o mechanizmie bankructwa Grecji i jej przyczynach można przeczytać w bardzo dobrym artykule Tomasz Cukiernika zamieszczonym swego czasu w Naszym Dzienniku (LINK)

P.S.

Opisywana tu „grecka tragedia” była przedmiotem rozważań we wpisie p.t. „Jaka piękna katastrofa!” zawołał kiedyś Zorba

P.P.S.

Od chwili przygotowania w/w materiału (jeszcze przed publikacją) upłynęło kilkadziesiąt godzina a już pojawiło sie publiczne potwierdzenie w/w tez co do wysokości kosztów „greckiej tragedii” i to z ust „samego autoryteta” tj. Nouriela Roubini’ego. Facet czyta chyba w moich myślach LINK