Te dawne mety, wpadki w akademiku i konserwatyzm Niesioła

Studiowałem w latach 1990-1995. Gdy mam dziś chwilę refleksji na temat tego, jaki byłem kiedyś głupi biorąc plewy za ziarno, jak wystarczyła wpadka na studiach by honorowy chłopak się żenił oraz jak trzeba było biegać w nocy po wódkę na metę, to myślę sobie tak:

.
Jakie to życie jest przewrotne.
.
To była zima 1992 r.. Rozprężenie w akademiku po sesji. Właśnie Artur, kolega z pokoju, przyznał się, że musi się żenić i zaprosił na wesele. Kaśka była w ciąży. Sytuacja trochę śmieszna, bo ten rozrywany amant i niesłychanie przystojny pożeracz kobiecych serc wpadł z kobietą, z która zaczął chodzić na złość innej, ładniejszej, niejakiej Anity. Kaśka jednak była zakochana po uszy i owinęła sobie tego cwaniaka wokół palca.
. 
W głowie nam się to nie mieściło: Artur dał się złapać na dziecko? Jeśli nawet On, to do diabła, trzeba teraz uważać. Wygląda na to, że kobiety były zbyt przebiegłe i zbyt bezwzględne w realizacji swoich planów, by zwykły, dosyć porządny gość mógł się przed tym obronić.
.
Tak jak większość chłopców na studiach myślało o zaliczaniu dziewczyn, zabawie i wielkich pieniądzach, jakie potem będzie zarabiać, większość dziewczyn polowało na właściwego kandydata do ołtarza. Zwłaszcza w Łodzi, gdzie studiowało tyle panienek z małych miasteczek i wiosek i żadna, za żadne skarby nie chciała tam wracać. Po co? Lepiej łapać okazję i młodego, mądrego z szansą na mieszkanie w wielkim mieście, niż wracać do swoich nieudaczników, pijaków i kaleczących polszczyznę chłopców z sąsiedztwa. Miernikiem zaradności kobiety była nie tylko jej wiedza, ale umiejętność wydania się za właściwą i obiecującą osobę. Odciążenie rodziny i przysposobienie jej powodów do chwały „Moja córka jest biologiem w mieście Łodzi a jej mąż znanym Radcą Prawnym”.
.
To ludyczne i zaściankowe podejście do życia (bezsprzecznie posiadające dużą dozę racjonalności) jak się wtedy pierwszy raz przekonaliśmy dominowało u naszych koleżanek: z Opoczna, Kalisza, Zduńskiej Woli, Kondrajca Szlacheckiego czy innych Błogich Rządowych. Artur był niewątpliwie bardzo dobrą partią. Wysportowany, abstynent, dowcipny i systematyczny – zapowiadał się na dobrego prawnika. Przy tym chłopak z całkiem zamożnej rodziny, wychowany w tradycji katolickiej. Może bawidamek i ciupciacz (zwłaszcza, gdy laski na jego widok ściągały majtki przez głowę) ale uczciwy i posiadający swoje zasady.
Wiecie – powiedział wtedy – dziś dotarło do mnie, że z Kasią zaczęło się wprawdzie w gówniarski sposób ale... ja chyba ją naprawdę kocham. My się jednak wcale nie ucieszyliśmy.
.
Fakt pozostawał faktem, że traciliśmy kumpla.
.
Gdy Artur poszedł skoczyliśmy we dwóch po flaszki na metę „przy pompie”.
.
Na osiedlu akademickim Lumumbowo były wtedy 3 główne mety (tych nieformalnych, po pokojach, nie ma co liczyć).

„U Bożenki” - to najstarsza i najpewniejsza meta na tyłach „Synapsy” w mieszkaniu byłej portierki. Bożenka, stara żulica, brała trochę drożej, ale dawała gwarancję, że wódka była nie żeniona. Niestety do Bożenki latali wszyscy z osiedla, więc szybko jej się towar kończył lub padała „zmęczona”.

Tańsza była właśnie meta „przy pompie”, która znajdowała się między parkingiem akademickim przed III DeeSem „Pretor”, a zapuszczoną kamienicą zamieszkałą przez pijaczków. Zawsze, któryś z tych pijaczków dyżurował przy pompie znajdującej się na trawniku koło kiosku z warzywami. Podchodziło się do takiego stójkowego, płaciło kasę a ten wyciągał potrzebną ilość butelek ukrytą w oczkach betonowego słupa, zwalonego przed laty na trawnik koło pompy. Było u nich nawet taniej jak „U Bożenki”. Ale był jeden haczyk: niepisana umowa zobowiązywała, by z zakupionej flaszki odpalić żulowi jednego grzdyla.

Niektórzy mieli opory, więc chociaż do pompy było blisko i pewnie (schlana Bożenka czasem po prostu nie otwierała) to, gdy przyszło ciśnienie doleli się udać do „Policjanta”.

„Policjant” był właścicielem garażu w domu jednorodzinnym nieopodal akademika „Olimp”, po przeciwnej stronie trawnika niż „paszarnia”, do której się chodziło na obiady. Swoją ksywkę zawdzięczał swojej przeszłości.
Był kiedyś podobno „milicjantem”, który nie został pozytywnie zweryfikowany po przemianowaniu MO na Policję Państwową. Miał jednak znajomości w środowisku, które pozwalały mu bezpiecznie i ze spokojem handlować na lewo piwem, tanim winem i lewą gorzałą. „Policjant” był teoretycznie, jak dwie pozostałe mety, czynny wieczorami i przez całą noc – odsypiając w dzień, gdy piwo i wódkę można było bez problemu zakupić w okolicznym „Samie” zwanym blaszakiem. Trudno jednak było się czasem do niego dostać, bo chlał i spuszczał psy. „Policjant”, choć tani, nie dawał też żadnej gwarancji jakości i był kołem ostatniego ratunku dla ludzi, których nie odstraszała przepalanka z „Royala” lub innego przemyconego spirytu przemysłowego. Z drugiej strony, jak się trafiło na jego dobry dzień to można było utargować niezły rabacik lub nawet kilka piw za darmo.
.
Gdy więc Artur - abstynent powiedział o swojej wpadce i po godzinie smutnej atmosfery wyszedł do narzeczonej udaliśmy się pod pompę. Dorzucili się sąsiedzi, więc z miejsca kupiliśmy kilka sztuk.
.
Po kilku szklaneczkach – żaden szanujący się student nie pił nigdy z kieliszka – Barry chwycił za gitarę i zaimprowizowaliśmy piosenkę pod melodię „Janka Wiśniewskiego”. Nastrój nie był ciekawy, bo od dzisiaj każdy podryw, kazał nam zwracać uwagę nie tylko na biuścik, buzie i kuperek ale także na to, jaką ta Madzia, Basia, Małgosia czy Beatka będzie ewentualnie żoną. Coś okropnego. Ale chajtać się w tak młodym wieku, bo dziecko w drodze? Czasy ówcześnie były inne, jak wspomniałem panowała opinia, że honorową sprawą mężczyzny jest wypić piwo, które nawarzył. Czasem jednak do tego nie dochodziło, bo strachu przed rodziną kobieta decydowała się na aborcję. W swoich indoktrynowanych umysłach ówcześni młodzi mężczyźni godzili się bez należytej refleksji z tą możliwością.

Była to spuścizna pewnych zwyczajów i poglądów z czasów PRL. Przy tym, już wtedy, w 92 roku, trwała ogólna dyskusja na temat wprowadzenia zakazu przerywania ciąży. Powiem więcej. W tej sprawie wszyscy luzujący się studenci i studentki, którzy urwali się z łańcucha rodziców, mieli wyrobione zdania. Nienawidzili szczerze ortodoksyjnych działaczy ZCHN głoszących delegalizację aborcji i środków antykoncepcyjnych. Kilku z nich było dla braci akademickiej wyjątkowymi „oszołomami”, złem wcielonym i obiektami powszechnych drwin oraz straszydłami politycznymi o smoczych jęzorach.
. 
Niespodziewany ożenek kolegi wyzwolił właśnie tego typu nastroje i skłonił do zaimprowizowania swoistego protestsongu lub epitafium.
.
Po podaniu nakreślonego na szybko tekstu, uczestnicy biesiady zaczęli, więc głośno ryczeć sprośną piosenkę, która potem zyskała na osiedlu studenckim uznanie i popularność:
. 
„Chłopcy z „Pretora”, chłopcy z „Balbiny”
Dzisiaj dziewczyny, zastawiają miny.
Dzielnieśmy stali, w gumach jebali…
Artur Grodecki wpadł!”
. 
Teraz, gdy patrzę w tamte czasy, co minęły, gdy widzę luzacki i postępowy ryj klnącego Niesioła przypomina mi się kolejna zwrotka, tej obrazoburczej pieśni:
. 
„Stef Niesiołowski, to kawał chuja,
Niechaj się w piekle, na jajach buja.
Poczekaj draniu, my Cię dostaniem
Artur Grodecki wpadł”.
. 
Śmieszne i pouczające w dzisiejszych okolicznościach. Śmieszne jak się zmieniły warunki i jak zmieniła się świadomość. Pouczające jak zmienił się mój światopogląd. Manipulacja lewacka miała niejedną twarz. I ja w końcu po paru latach tą twarz odkryłem. Do wszczepiania w młode umysły socjałoliberalnych kanonów jako punktów odniesienia do oceny rzeczywistości, potrzebne było ich upowszechnianie - co znakomicie załatwiały telewizja oraz Gazeta Wyborcza. Trzeba było też zohydzić wartości chrześcijańskie i patriotyczne - to załatwiały media oraz wpływowi agenci. Zadaniowani specjaliści lub marionetki, którzy mieli parcie na szkło, zdominowali dyskusję i publicznie podawali katolicyzm w toporny, nachalny i odstręczający sposób. Wtedy, będąc młodym człowiekiem tego nie rozumiałem. Dziś, gdy wciąż mam tu, przed sobą w TV całą bandę tych samych kabotynów i manipulantów, z Niesiołem w pierwszym rzędzie mam refleksję, jak straszne to jednak jest. Jak straszne, że wciąż cała banda narodu wierzy w utarte kłamstwa i karkołomne wygibasy tych samych ludzi o przenicowanych wartościach. Bo jednak niewielu potrafiło jak ja pójść po rozum do głowy. Jakby się ziścił, chichotem losu, jeden z postulatów studenckiej piosenki.
. 
(nazwisko Artura z piosenki, rzecz jasna, zostało zmienione)