Monterzy okien

Zaczęło się banalnie i typowo dla większości zdarzeń mających miejsce w blokowym mieszkaniu: od dzwonka do drzwi.
- Dzień dobry szanownej pani - odezwał się uprzejmy głos z korytarza. - Czy pani zamawiała wymianę okna?
- Tak, w kuchni - odpowiedziała lekko zdetonowana mama Łukaszka. Do mieszkania weszło dwóch panów w kombinezonach. Uprzejmie się przedstawili po czym przystąpili do demontażu starego okna oraz montażu nowego. Takiej okazji Łukaszek nie mógł oczywiście przepuścić. Na początku tylko siedział z boku i patrzył, ale po jakimś czasie śmiało rozmawiał z panami monterami, podawał narzędzia a nawet przeszedł podstawowy kurs obsługi wiertarki.
- Łukasz! Na pewno panom przeszkadzasz! - zepsuła idyllę mama Łukaszka.
- Ależ nie, szanowna pani, wcale nam nie przeszkadza - zaprotestowali uprzejmie panowie monterzy.
- Ale on się musi uczyć! - powiedziała mama Łukaszka i panowie monterzy uprzejmie jej przytaknęli. Mamie Łukaszka wydało się to podejrzane i zapytała dlaczego oni są tacy uprzejmi.
- Monterzy zazwyczaj są uprzejmi inaczej - przyznała.
- A, bo my nie jesteśmy prawdziwymi monterami. To kolega doktor, a to kolega docent.
- Kto to jest docent? - zapytał Łukaszek.
- To ktoś, kto się dużo uczy - wyjaśnił jeden z monterów.
- No dobrze, ale dlaczego panowie montują okna??? - zapytała zdumiona mama Łukaszka.
- Z przyczyn finansowych szanowna pani. Zarobki na uczelni... - i obaj panowie uderzyli w żałobny ton. - Ten kapitalizm, proszę pani... Pieniądz rządzi światem... Wszyscy tylko patrzą jak zarobić...
- Jest kapitalizm, a pieniądze są potrzebne. Niemniej jednak... - mama przerwała bo zauważyła, że syn siedzi nadal w kuchni i bawi się wiertarką. Ponownie więc kazała mu iść do pokoju uczyć się.
- Po co? - zapytał zwięźle wezwany. - Uczyć się, a potem montować okna? Nie prościej się nie uczyć i od razu montować okna?
- Łukasz! - krzyknęła mama. - Oddaj panom wiertarkę i do nauki!
Rozwijającą się awanturę przerwał kolejny dzwonek do drzwi. Do mieszkania wkroczył szef panów monterów.
- Kurna! Co to jest kurna?!
- To taki typ chaty - próbował uprzejmie wyjaśnić jeden z monterów.
- Kurna! Ty kurna nie filozuj! Co wy się tak kurna pieścicie z tym oknem! Kurna! Skończyliście?
- Tak.
- Kurna! No to na co kurna czekacie! Idziemy kurna dalej! Kurna!
I poszli. Po chwili rozległ się gong dzwonka. U drzwi stał szef monterów.
- Wiertarka! - zażądał krótko.
- Chcę dychę - zareplikował Łukaszek.
- No wiesz co, Łukasz - obruszyła się mama. - Jak możesz tak do pana... Proszę, niech pan zabierze swoją pilarkę...
- Jest pitekalizm - oświadczył Łukaszek.
- Kapitalizm - poprawiła go mama.
- Wiertarka kurna!! - rozdarł się szef monterów.
- Proszę... Tak... Do widzenia. No i widzisz - kontynuowała mama gdy za szefem monterów zamknęły się drzwi. - Co sobie pomyśli ten pan? Że tu mieszkają mili i inteligentni ludzie. A ty prezentujesz postawę roszczeniową!
- Im wcześniej zacznę zarabiać tym więcej zarobię i tym szybciej będę mógł przestać się uczyć - dowodził Łukaszek. Mama jednak nie zgodziła się z jego argumentacją i po raz kolejny kazała mu zająć się odrabianiem lekcji.
Kiedy zadzwonił dzwonek najbliżej drzwi był Łukaszek. Otworzył je, a za nimi stał trzęsący się z wściekłości szef monterów.
- Ty, mały... Kurna... - mówił z nienawiścią. - Klucz do wiertarki! Kurna, oddawaj!
- Chcę dychę - powiedział Łukaszek z pełnym spokojem i dla podkreślenia wagi swoich słów dodał:
- Kurna.