kici, kici..

Sprowadzenie wspomnień o Jacku Kaczmarskim do sporu, że tak to ujmę, rozporkowego, jest kolejnym ważnym osiągnięciem czynnych użytkowników internetowej wolności słowa.

Wspominam o tym, bo w sporze użyto mojego nazwiska, które, jak z tego wnoszę, nie zostanie zapomniane.
Może i dobrze ?
Mam nadzieję, że ewentualni zainteresowani zechcą sięgnąć do zasobów archiwalnych "Niepoprawnych", gdzie gromadzono przez dwa lata moje felietony, pełne już to złotych myśli, już to podłych insynuacji, nim hasło "Tatkowski" nabierze takiego symbolicznego znaczenia, jakie próbowali nadawać mu tej zimy, na tym portalu, anonimowi krytycy rozmaitej proweniencji.
Na symbol się nie nadaję, ale warto, moim zdaniem, poczytać sobie czasem, co myślałem czy insynuowałem, zwłaszcza jeśli chce się pojąć to, co myślę, czy też insynuuję aktualnie.

Dziś na przykład myślę sobie o marcowych kotach - o tym, jak wielkie znaczenie ma darcie kotów dla tego gatunku, niby udomowionego, ale jakże suwerennego.

Insynuuję, że nie bywa dziełem przypadku owa kocia muzyka rozbrzmiewająca wokół dowolnego obiektu drapieżnej uwagi, którym może być nieżywy Jacek Kaczmarski, mogą być żyjący na razie uczestnicy dębnickiej głodówki, a był ledwie żywy niżej podpisany staruszek.

Ilekroć pojawia się szansa na rekonstruowanie jakiegoś małego fragmentu zdruzgotanej polskiej wspólnoty - jakaś piosenka, którą moglibyśmy razem zaśpiewać, jakaś ofiara, którą moglibyśmy szanować, jakiś obyczaj, który nie został zupełnie zapomniany, a nakazuje chwilę ciszy, skądś nagle rozlega się wściekły jazgot, i przemija "chwila dziwnie osobliwa" a zaczyna się łomot, ruja i to na "p".

Nie zawsze na początku jest jazgot. Zdarza się, że słychać
wpierw nabrzmiałe uczuciem, pieściwie wabiące miauknięcie, na które reagujemy uśmiechem i równie odruchowym szeptem : "kici, kici..", zanim zgaśnie nam na ustach.

Profesor Zybertowicz nie myli się, wskazując pożytki z internetu dla utrwalania totalitaryzmu.

AT