bojownicy

Polacy, naród znany z dzielności i waleczności, a do niedawna także z męstwa, uchwalili sobie czterystu pięcioma głosami nowe święto, które jutro będzie obchodzone po raz pierwszy; obejdzie je w każdym razie Pan Prezydent, który był łaskaw powiadomić o tym Naród z miesięcznym wyprzedzeniem.

Z pewnością nie będzie obchodził go sam, i - pomimo spowodowanej pilnym wyjazdem służbowym nieobecności Drugiej Osoby w państwie - zapewni obchodom oprawę, nadającą im właściwy, historyczny wymiar.

Znaczenie obchodów Dnia Wolności i Praw Obywatelskich dla dalszego umacniania tych pożytecznych więzi, które już nas wiążą, oraz dla nawiązywania jeszcze pożyteczniejszych, które pomogą rozwiązywać nabrzmiałe polskie problemy, jest zapewne niemałe, lecz nie jest dla mnie jasne.

Nie rozumiem, dlaczego mają to być obchody radosne (może dlatego że nie jestem do takich przyzwyczajony) ale, co więcej, do manifestowania radości nie widzę powodów, bo bardzo martwi mnie i ta wolność (to, co się z nią dzieje), i te prawa obywatelskie, przez które więcej mam trosk niż satysfakcji.

Ot, sam prawdzie już nie tańczę, ale nie mam nic przeciwko tancerzom, więc powinienem się radować oglądając wdzięczne pląsy promiennie uśmiechniętego prezydenta z młodzieżą, zgromadzoną na lednickim modlitewnym spotkaniu.

Jednakże - może od tych pląsów - pan Bronisław Komorowski dostał takiego zawrotu głowy, iż sam jął zawracać mi głowę indyferentną katechezą, mimochodem kompromitując zarówno piastowany urząd (który nie jest nauczycielski) jak samego siebie, tedy żadnych powodów do radości nie mam.

Wolność wolnością, ale co wolno Kotlinowskiemu, Urbanowi, Millerowi czy Palikotowi, to nie prezydentowi.

A co do praw obywatelskich - bardzo cenię sobie prawo do informacji i trudno mi się radować z tego, że większość konstytucyjnych organów Rzeczypospolitej informuje mnie o tym, co u nich słychać, wyłącznie za pośrednictwem mediów zaprzyjaźnionych z panem Dworakiem albo z panem Grasiem, albo z kimś jeszcze ważniejszym.

Z "wrogich rozgłośni" zotało już tylko Radio Maryja, a to trochę za mało dla obywatela spragnionego szerszej wiedzy o stanie państwa czy głębszej o jego postępującej erozji.

Nie spodziewam się cudów - na przykład ujawnienia, jaki jest koszt utrzymywania funkcjonariuszy opiekujących się takimi portalami jak "Niepoprawni" (choć radbym wiedzieć ile dostają za czytanie, a ile za pisanie), albo wskazania miejsca, gdzie przechowywany jest tekst Drugiego Aneksu do tzw. Raportu Komisji Macierewicza w/s likwidacji WSI.

Może jednak uda mi się doczekać odpowiedzi na niektóre proste pytania - na przykład o powód pominięcia w tekście uchwały sejmowej, ustalającej iż Czwarty Czerwca ma być w Polsce "Dniem Wolności i Praw Obywatelskich", określenia precyzującego, jaka to "władza" posyłała czołgi przeciwko "Solidarności", albo -z innej beczki- o źródło osobistego przekonania pana prezydenta Bronisława Komorowskiego, iż "nie ma jednego prawa Bożego".

Byłoby miło, choć za mało, że by się radować.

***

Przypuszczam, że jutrzejsze święto przeznaczone jest przede wszystkim dla bojowników, bo to kategoria ważna, bardzo uprzywilejowana - a jeszcze bardziej pojemna.

W związku z tym, że polskie męstwo wyraźnie ustępuje przed ŻEŃSTWEM, przewagę liczebną mogą tam mieć bojowniczki oraz samcy nominalni, seksualnie zdezorientowani, którym nie brak ostatnio wojowniczości.

Dzień Bojowników to nazwa, która mi się podoba i wydaje się adekwatna, bo niezależnie od tego, co jest przedmiotem ich ataków - Antysemityzm, Ciemnogród, Faszyzm, Historia, Homofobia, IPN, Kościół, Małżeństwo, Nietolerancja, Patriotyzm, PiS, Seksizm, Tradycja - wszyscy oni i one bez wątpienia i bez wyjątku coraz bardziej się b o j ą.

To, owszem - może stanowić powód do radości.

Z mojego punktu widzenia