Prawdziwe oblicze Szpilmana(???)

Krzysztof J. Wojtas

Trudny temat. Te ukierunkowania rozważałem w kontekście polskości. W porównaniu.

Bo oceniając polskość musimy rozważać i takie przypadki. To, że się zdarzały w czasach trudnych - to fakty. I to i po żydowskiej, i po polskiej stronie.

Różni nas co innego.
Takie zdarzenia są przez Polaków oceniane jednoznacznie - jako podłe. Z prawem wybaczania winowajcy w imię chrześcijańskiego miłosierdzia dla ułomności ludzkiej natury.
Tymczasem Żydzi idą w "zaparte" - to nie oni. A jak się udowodni - wina wszystkich, ale nie ich. No bo przecież nic wielkiego się nie stało.
Ta sama postawa wobec Morela, Wolińskiej, czy S. Michnika. Oni robili tylko to, co w tamtych okolicznościach musieli. I to w ich ujęciu jest wystarczającym usprawiedliwieniem.

Ta moja ostatnia notka ma głęboki podtekst - ale kto chce sie w to włączać ? Bardziej klarowne są pyskówki - i to tam też widać.
Pozdrawiam

  -A kiedy będzie druga część?

-Jak to-druga część?!!O czym?

-O tym co ten pozowany na jedynego pokrzywdzonego  w 2WŚ robił po wojnie,jakie pochwalne pieśni pisał i komu...i kogo z PR wyrzucał w imię jedynej słusznej sprawy...

marta
Nie mogę zgodzić się z komentarzem, że najważniejsze, iż po twórcy zostały piękne utwory i tylko to sie liczy, nie ważne lub mało ważne jakich haniebnych czynów sie dopuścili. Nie wiemy, jak piękne rzeczy mogliby stworzyć, jakich wielkich dział dokonać ofiary, którym nie dane było dożyć albo ci co przeżyli ale nie dne im było pracować w ulubionych zawodach etc właśnie wskutek konkretnych zachowań tych artystów, którzy przeżyli, usuwając ze swojej drogi innych.
Zawsze to robili wyłącznie dla swego dobra , dla siebie.Wyrządzając krzywdę innym są za nią, odpowiedzialni.Doceniam talent i artyzm utworów, ale potępiam zło, którego dokonali.
Jestem zawsze po stronie ofiar, bo tylko w ten sposób mozna im choć w części zadośćuczynić, chociażby poprzez pamięć o nich, jeżeli nie im, to ich bliskim.
Tak jak życie gnębiących było jednyne niepowtarzalne tak samo ich ofiar.

to plagiat z Schumanna "Kinderszenen"

A nie przyszlo wam do glowy, ze padliscie ofiara prowokacji skonstruowanej przez Tuszynska (tez obywatelke pochodzenia zydowskiego), by sprzedac swoja ksiazke?
Znalazlem to w archiwum. Chyba dobrze udokumentowane.
Tuszynska zyjaca w Kanadzie opiera sie jedynie na zeznaniu biednej, oskarzanej agentki gestapo - Wiery Gran. W wywiadzie dla tolk.fm mowila, ze nikt jej tego wszystkiego nie potwierdzil. A zydzi amerykanscy juz dawno chcieli zdyskredytowac "Pianiste" - byl zbyt propolski i pokazywal brutalnosc policji zydowskiej w getcie. A tu tekst historyka, ktory zlapal Demjaniuka i wielu innych hitlerowcow!

Jacek E. Wilczur "Prawo i Zycie" 13/1977
Glowny Komitet Badania Zbrodni Hitlerowskich

Jonas Turkow opublikował w roku 1949 w Buenos Aires książkę w języku jidysz, zatytułowaną "W walce o życie" (Dna Lucha por la vida). Wydała ją instytucja pod nazwą Unioh Esraelita Polaca.
W książce tej Turkow opisał działalność malej liczebnie, ale bardzo groźnej grupy zdrajcow i kolabotantów spośrod ludności żydowskiej w getcie warszawskim, Wymienił po imieniu i nazwisku funkcyjnych agentów (nie mylić .. ze szpiclami!) warszawskiego gestapo, m. in. Wierę Gran-Jezierską; Leona Skosowskiego, Adama Żurawina, Marka Rozenberga, Franciszkę Manównę, Koenigela, Wlodarskiego.
W roku 1969 ukazała się druga ksiązka Turkowa, tym razem w języku hebrajskim, pod tytulem "Była kiedyś żydowska Warszawa" (Haja hajta Warsza Jehudit), w której autor powtórzył jeszcze raz swoje oskarżenia pod adresem żydowskich agentów gestapo zawarte w poprzedniej publikacji.

Niewielu już zostało przy życiu współrodaków Wiery Gran, którzy pamiętają jej pierwszą rozprawę z tytułu zbrodniczej działalności w okupowanej Warszawie. Otóż na samym początku 1943 roku Sąd Obywatelski przy Centralnym Komitecie Żydów w Polsce rozpatrywał jej sprawę o zdradę narodów żydowskiego i polskiego przez współpracę z okupantem hitlerowskim.

Swiadkowie, byli uczestnicy antyhitlerowsldego ruchu oporu w dzielnicy żydowskiej, potwierdzili wówczas, że ich organizacja miala informacje co do tego, ze Wiera Gran utrzymuje kontakty z funkcjonariuszami gestapo.
W owym czasie Wiera Gran pracowala w lokalu "Sztuka", ktorego wspolwlascicielem byl gestapowiec Milek, skazany pozniej za swoja dzialalnosc na smierc i zlikwidowany przez polskie podziemie antyhitlerowskie.

Służba wywiadu ustaliła w owym czasie, że Wiera Gran utrzymywała m. in. kontakty ż żydowskimi agentami gestapo: Hellerem, Andersem (znany przed wojną bokser "Makabi"), Kohnem i agentką Franciszką Mann. Miejscem tych spotkań była często cukiernia Węgierkiewicza w Warszawie.
Zeznający w procesie oficer służby wywiadu obszaru warszawskiego, płk Holman-Zieliński potwierdził, że organizacja orientowała się z napływających meldunków w tym, iż Wiera Gran utrzymuje przestępcze kontakty z gestapo. Tenże sam świadek potwierdził wszystkie zarzuty pod adresem współpracowników Wiery Gran - Milka, Andersa, Kohna.
inny świadek, Zyd, Tadeusz Plucer-Sarna, były właściciel pensjonatu "Sródborowianka" zeznał, że w czasie okupacji był na terenie ówczesnego getta przewodniczącym Komitetu Domowego przy ul. Leszno 13. W tym właśnie domu mieścił się sztab filii gestapo, tzw. 13-tki Abrama Gancwajcha. Od Niemca, funkcjonariusza gestapo, który wystawiał w owym czasie przepustki poza obręb getta, świadek wiedział o powiązaniach Wiery Gran i tancerki Franciszki Mannówny z centralą gestapo w Alei Szucha. Również pracownik Urzędu Miejskiego w Warszawie, z którym Plucer-Sarna utrzymywał służbowe kontakty, ostrzegal go przed Wierą Gran.
Już w owym procesie przed Sądem Obywatelskim Jonas Turkow zeznawał o działalności okupacyjnej Wiery Gran, a świadek Gadejski, sprawujący w 1948 roku funkcję dyrektora Centralnego Biura Koncertowego, potwierdził, że Turkow jeszcze w czasie okupacji ostrzegał ludzi ze środowiska aktorskiego przed kolaborantką Wierą Gran.
Sąd Obywatelski CKŻ uniewinnił jednakże Wierę Gran "z braku dostatecznych dowodów winy". W 1950 roku pieśniarka kabaretowa odpowiedzialna za zbrodnię zdrady wobec. swego własnego narodu i za zbrodnię kolaboracji, wyjechała do Paryża. Można się domyślać, że ułatwiła jej to życzliwość mocnych protektorów.

Służba wywiadowcza Żydowskiego Związku Wojskowego, organizacji związanej z KB Tarnawy-Petrykowskiego i działającej pod komendą kpt. Apfelbauma ("Kowala") od jesieni 1939, ustalila, że w roku 1942 i w przededniu likwidacji getta warszawskiego Wiera Gran współpracowała z osławioną gestapowską grupą Gancwajcha-Sternfelda-Mandela-Szymonowicza, która określana jest w literaturze dokumentalnej terminem ,,13-tka".

Po podjęciu przez Niemców decyzji o tzw. wielkim wysiedleniu (do obozu zagłady w Treblince) aparat gestapowskiej "trzynastki"· przestal im być potrzebny. Większość tych agentów gestapowcy rozstrzelali w getcie w nocy z 24/25 kwietnia 1942. Gancwajch uniknął wtedy śmierci, a Wiera Gran związała się z Lolkiem Skosowskim i jęgo ludźmi, którzy Później (w 1943 r.) zorganizują pułapkę na bogatych Żydów .

Wszyscy agenci grupy Skosowskiego, w tym rownież Wiera Gran, zaopatrzeni byli przez gestapo w przydziałowe, slużbowe pistolety typu Walter, kaliber 7,65 i legitymacje policyjne. Fakt ten potwierdza zachowana w GKBZH w Polsce dokumentacja hitlerowska dotycząca grupy Dawida Gertlera.

Prawidłowe były zatem ustalenia slużby wywiadu AK Skosowski był w ówczesnym warszawskjm gestapo "wybitną figurą" (AKC 'PZPR, 200 II, t. 36. K. 38 DeI. RP na Kraj Dep. Spraw Wewnętrznych, Raporty Specjalne Gl. Insp PKB). '

W roku 1943 - już po likwidacji getta Skosowski ze swoją grupą Urzędował w hotelu "Royal" przy ul Chmielnej w Warszawie, kierujac akcją rejestracji ukrywających się u Polaków bogatych Żydów, którym obiecywano wyjazd do neutralnych krajów - Hiszpanii, Szwajcarii, w zamian za obywateli niemieckich,. którzy znaleźli się na terytorium państw uczestniczących w wojnie z III Rzeszą. Współpracowali ze Skosowskim Adam Żurawin, Wiera Gran i grupa innych.

Skosowski uczestniczył czynnie wspólnie z Wierą Gran i Adamem Żurawinem w akcji sprzedaży tzw. Ausforderungspapiere, to znaczy sprzedaży Żydom dokumentów na "wyjazd" do krajów neutralnych, glów,n,[e do Ameryki Południowej. Akcja ta miała na celu nie tylko wyłapanie Żydów ukrywających się w polskich domach. Jednocześnie bowiem Niemcom - zleceniodawcom Wiery Gran i Skosowskiego - szło o ustalenie Polaków, którzy tej pomocy udzielili, w celu ich likwidacji.

Służba wywiadu KG AK ustalila, że Żurawin otrzymał w roku 1943 pozwolenie od swoich mocodawców z warszawskiego gestapo na wyjazd do Berlina, gdzie za cenę 25 tys. dolarów uzyskał akceptację wladz policyjnych na dalsze organizowanie owych transportów rzekomo do krajów neutralnych.
O sprawach tych świadczą zachowane do dziś oryginalne dokumenty Delegatury Rządu na Kraj.

Inny agent gestapo z grupy Skosowskiego - Leon Koenigel uczestniczył czynnie w nakładaniu kontrybucji na swoich majętnych wspołrodaków, współdziałał w organizowaniu transportów formalnie do krajow neutralnych, a faktycznie na miejsca straceń w Treblince i w lasach podwarszawskich oraz do obozów zagłady w Oświęcimiu i Bergen Belsen. Nazwisko L. Koenigela znalazło się na alianckiej liście zbrodniarzy wojennych (the Central Registry of War Criminals and Security Suspects Final Consolidated. Wanted List, Part 1 VI 48) przekazane przez United Nation War Crime Commission. W sprawie jego osądzenia zainteresowana była w okresie powojennym Polska (AGKBZHwP - BD-4746).

W akcji oszukiwania, ograbiania i mordowania Żydów uczestniczył wspólnie z gestapowcami i grupą Skosowskiego również niejaki Marek Rozenberg, przed wojną właściciel firmy "Arnado".

Służba wywiadu KG AK ustaliła również współpracę Wlery Gran-Jezierskiej ze znanym agentem gestapo Gancwajchem (vel Piotr Chomicz), który na polecenie warszawskiej Sicherheitsdienst, zorganizował dywersyjną organizację poo nazwą Polska Organizacja Bojowa. Gancwajch - jak zostało to ustalone przez Oddział II. KG AK - miał m. in. za zadanie prowokowanie ludności żydowskiej do przedwczesnych wystąpień przeciw Niemcom, co miało z kolei usprawiedliwić wobec opinii pubiicznej krwawe represje przeciw mieszkańcom getta. W czasie powstania w getcie w kwietniu 1943 r. reszta jego ludzi wywabiła Żydów z zakonspirowanych bunkrów, aby ułatwić Niemcom ich likwidację: (Meldunek służbowy wywiadu AK nr 246 z 3 V 1943, meldunek nr 534 z 15 IX 1943. AKC PZPR).

Kontrwywiad Komendy Glównej AK stosunkowo późno zainteresował się osobą Wiery Gran, a złożyło się na to kilka różnych przyczyn: jedną z nich było i to, że po drugiej stronie muru getta działały organizacje żydowskiego ruchu oporu, które we własnym zakresie realizowały m. in. funkcje wywiadu i kontrwywiadu. Wreszcie należy przyznać, że śpiewaczka kabaretowa Wiera Gran w początkowym okresie swej działalnosci maskowała się w sposób doskonały. .

Jednakże do stycznia 1943 roku służba kontrwywiadowcza KG AK ustalila już z całą pewnością, że Wiera Gran pozostaje na usługach gestapo warszawskiego i na polecenie tej instytucji wykonuje określońe zadania. Odwiedzała mianowicie kawiarnie po obydwu stronach murów getta, nawiązywała kontakty, które pomogły jej w ustaleniu miejsc ukrycia w polskich rodzinach zamoznych Żydów.

Skosowski i Żurawin za zbrodnię zdrady i kolaborację wstali skazani na śmierć jednocześnie po obydwu stronach muru getta - przez Żydowską Organizację Bojową i przez AK. Wyrok na Skosowskim zostal wykonany przez żołnierzy AK 21 lutego 1943 r. Żurawinowi udało się zbiec. Przeżył wojnę, mimo że poszukiwały go w celu wykonania na nim wyroku służby likwidacyjne żydowskiej i polskiej organizacji antyfaszystowskiej.

Z informacji, jakimi dysponowała służba wywiadowcza AK wynikało, że zwierzchnik Wiery Gran i Adama Żurawina, wysoki oficer Sicherheitsdienst dr Stabenow, sprawujący nadzór nad gospodarczą eksploatacją getta, opuszczając Warszawę, zabrał ze sobą do Karlsbadu A. Żurawina, najwierniejszego ze swoich współpracowników., Nawiasem mówiąc, dr Stabenow za zasługi położone w służbie bezpieczeństwa (SD) w Warszawie w eksterminacii ludności żydowskiej i polskiej, został awansowany do stopnia SS Hauptsturmfiihrera i mianowany przez samego Himmlera przedstaWicielem SS und Polizei przy sztabie znanego ludobójcy,
gen. Pi.. Własowa w Karlsbadzie.

Zurawin, podobnie jak i pewna grupa agentów gestapo z terytoriów okupowanych, państw europejskich, będąc doskonale wyposażony. w złoto i kosztowności. zrabowane jego wspołrodakom oraz ludności polskiej, wylądował po wojnie w Stanach Zjednoczonych,
mieszka w Nowym Jorku, jest bogaczem, mówią o nim, że jest milionerem i wezwany jako świadek na proces szefs gestapo warszawskiego Hahna. i to z Hamburga, nie stawił się. Oświadczyl że "boi się o swe życie".

Po zlikwidowaniu Skosowskiego Wiera Gran ukrywala sie pod przybranym nazwiskiem Jezierska w Babicach, tuz za Bornerowem na terenie powiatu pruszkowskiego. Sladow zbrodniczej przeszlosci nie mogla jednak zatrzec. Zachowaly sie w dokumentach i opracowaniach historykow.

Oto gdzie znajduja sie dowody na potwierdzenie zarzutow postawionych Wierze Gran-Jezierskiej, a odnoszacych sie do jej wspolpracy z gestapo i do wspoludzialu w tragedii ludnosci warszawskiego getta.

1. Meldunek służby wywiadu KG AK - zespól dokumęntów II Oddziału Komendy Głównej - Archiwum KC PZPR, sygnatura 203 (III. 129, str. 14 i 17).

.2. Meldunek służby wywiadu Armii Krajowej nr 534 z 15 IX 1943 r. raport . "Wacława", na podstawie meldunku "Jurka" - Dokumenty Delegatury Rządu (emigracyjnego) na Kraj. Archiwum KC PZPR III, Warszawa.

·3. Bernard Mark, "Walka i zagłada warszawskiego getta", Warszawa 1959, Wydanie II MON, str. 206-214. Autor tej pracy, profesor historii, był dyrektorem Żydowskiego Instytutu Historycznego w Warszawie.

4. Archiwum Wojskowego Instytutu Historycznego w Warszawie Zespół 146 AK Kedyw, sygnat. III(29) 7.

5. Archiwum GKBZHwP ZespólBD, 379, tom I, K, 196.

6. Dokumenty Delegatury Rządu (londynskiego) na Kraj Archiwum KC PZPR, sygnatura 202 (XV; t. 2, S. 344-345 sygn 203 (III) t. 127,K 19) wazne dokumenty na temat dzialalnosci grupy Adama Zurawina i Wiery Gran!

7. Dokumenty Delegatury Rzadu na Kraj - odnoszace sie do dzialalnosci Leona Skosowskiego - "Lolka" w okresie, kiedy Wiera Gran byla czlonkiem jego grupy, a znajdujace sie w Archiwum KC PZPR.
Delegatura Rzadu RP na Kraj Sygnatura 202/XV, t. 2 s 344-345.

KG AK Kedyw, sygnatura III 7 V 43

Delegatura Rządu RP, Depart. Spraw Wewnętrznych, Raporty Specjalne Gl. Insp. PKB sygnatura 202{II) t. 36, K 38

8. Społeczny Komitet Antykomunistyczny, sygnatura 228(6), K. 33.

9. The Central Regjstry of war Criminals and Security Suspects, Final Consolidated Wanted List, Part l Vr48, lista wedlug UNWCC-65/334.

Jacek E. Wilczur