Dymiąca zapałka, część 1

Na osiedle, na którym mieszkali Hiobowscy padł bardzo blady strach. Jakiś nieznany sprawca krążył po blokach i podpalał. A to windę, a to drzwi do piwnicy.
- Coś strasznego - gorączkowali się Hiobowscy czytając w prasie lokalnej o kolejnym wyczynie podpalacza.
- Ogień, hm... - zaczął się zastanawiać Łukaszek z dziwnym błyskiem w oku.
- A pamiętasz jak kiedyś poparzyłeś sobie rękę nad kuchenką? - przypomniał mu tata. Łukaszek zbladł i temat ognia wygasł sam w sobie.
Niemniej podpalacz grasował dalej i kto wie co by się jeszcze mogło stać, gdyby nie pewne dziwne zdarzenie, które miało miejsce w sobotni poranek. Wtedy to właśnie mama Łukaszka i Łukaszek wyszli po zakupy i zobaczyli kogoś pędzącego przez parking.
- To chyba dozorczyni, pani Sitko - zauważył Łukaszek.
- Coś ty, pani Sitko nie rozwija takich prędkości...
- Ale to naprawdę pani Sitko. Coś się musiało stać, że tak zasuwa...
- Może w markecie jest kiełbasa po jeden euro?
Pani Sitko (bo to faktycznie była ona) już dopadła podestu przed blokiem.
- Jest!! - sapała wściekle. - Złapali go!!
- Kogo?!
- No jak to kogo?! Tego podpalacza!!
I pani Sitko wyjaśniła, że w sąsiednim bloku, w piwnicy, ktoś przydybał tajemniczego podpalacza!
- Nie może być! - zachłysnęła się mama Łukaszka.
- Jak nie jak tak! Złapali go, pani kochana, jak podkładał ogień!! - ekscytowała się pani Sitko. - Jeszcze mu zapałka dymiła w ręcach!!
- Nie mówi się w ręcach tylko w rękach - poprawił ją Łukaszek.
- Milcz gówniarzu - poprosiła go uprzejmie dozorczyni.
- Idziemy to zobaczyć! - zdecydowała mama, chwyciła Łukaszka za rękę i zapominając o zakupach pociągnęła go w stronę sąsiedniego bloku. Kłębił się już tam niewielki tłum oraz paru strażaków i policjantów.
- Musimy zabezpieczyć teren, wpuśćcie nas - wściekali się strażacy.
- Mowy nie ma. my prowadzimy śledztwo - odpowiadali policjanci. - A poprowadzimy je dokładnie, zgodnie z procedurami i tak dalej. Po prostu super.
I zaczęli się krzątać po piwnicy, a leżały tam szmaty, bańki z benzyną, sterty pudełek z zapałkami...
- O - zauważyła mama Łukaszka jedną postać w tłumie. - Przewodniczący Rady Osiedlowej!
- Witam państwa w tych jakże smutnych okolicznościach - oblicze przewodniczącego promieniało radością i zadowoleniem. - Będziemy uczestniczyć w śledztwie policyjnym! O wszystkim będziemy państwa informować. Niech żyje prawda!
- Niech żyje! - zakrzyknęli uradowani mieszkańcy.
- Kiedy go złapali? - zapytał Łukaszek. Dosłyszał go jeden z policjantów i powiedział:
- O ósmej pięćdziesiąt sześć.
- Ale o tym, że go złapaliście, to mi powiedziała znajoma o ósmej czterdzieści dziewięć! - odezwał się ktoś z tłumu.
- A ja widziałem straż pożarną pod blokiem o ósmej czterdzieści jeden!
- A ja poczułem swąd spalenizny o ósmej trzydzieści dziewięć!
- Proszę państwa, proszę państwa - mitygował zgromadzonych przewodniczący Rady Osiedla. - Zawsze narzekaliście na policję, a teraz, kiedy ona chce nam pomóc to jak wy się zachowujecie? Nie można stosować takiej postawy roszczeniowej! Ja wierzę w policję i wierzę, że ona rzetelnie przeprowadzi śledztwo i wszystkiego się dowiemy. Cierpliwości! Pozwólmy im pracować!
Tu przewodniczący przerwał i się rozejrzał, a potem zapytał z głupią miną:
- A gdzie są policjanci?
- Poszli na pizzę do kiosku pod marketem...
- No i widzą państwo?! - na oblicze przewodniczącego powrócił uśmiech. - Jak tylko wrócą, to na pewno podejmą śledztwo!!