Krzyżyk na drogę! Niech Was Bóg prowadzi!

   Z pięciu Polaków, aż czterech, zapowiada chęć wyjazdu. Już nie tylko bezrobotna młodzież ale i ludzie dojrzali, z dochodami z pracy zawodowej, przekraczającymi średnią krajową decydują się na zagranicę.

 Poza niżem demograficznym przyszło Polsce zmierzyć się z masową emigracja zarobkową. Co gorsza, mało kto, z już obecnych na Zachodzie, deklaruje powrót do kraju.

 Zachód kusi wygodnym, ustabilizowanym życiem i spełnieniem wytyczonych sobie celów.

 Trzy czwarte moich kuzynów wyemigrowało. Jedni wcześniej, inni później. Wszyscy układają sobie życie na obczyźnie, chwaląc sobie dostatek.

 Przeniosły się też na Zachód moje najlepsze przyjaciółki. Jedna jest w Anglii, druga w Niemczech.

 Straciłyśmy kontakt. Już nie potrafimy się porozumieć. Nadajemy na innych falach…

 Córka tej z Niemiec, trafiła tam w wieku jedenastu lat. Dzisiaj ma trzydzieści i chociaż mówi po polsku, to przyznała, że książki woli czytać po niemiecku. Lepiej rozumie ich treść!

 Podczas wakacyjnego spotkania, mąż tej z Anglii, chwaląc sobie tamtejsze życie, zamilkł, kiedy przerwałam wywód pytaniem: A tak naprawdę? Tak szczerze?

Po chwili, wyrzucił z siebie pełen rozpaczy monolog:

To niebo w Polsce! Ja tęsknię za tym niebem, za jego barwą, za obłokami na nim! Polska pachnie! Polska jest… największym skarbem. Nie wyobrażam sobie, bym został tam, w tej Anglii na zawsze.

Wrócę! Wrócę na starość.

Jakiś czas temu opisałam historię Reniusia. Wyemigrował do Francji ze względów politycznych. Był jednym z Wyklętych. Mieszkał wygodnie i dostatnio w Paryżu, otoczony liczną rodziną.

Jego największym marzeniem był mały domek pod lasem. W wolnej Polsce. Nie doczekał. Zmarł przedwcześnie. Na serce. Był grudzień 1981 roku.

http://niepoprawni.pl/blog/5734/renius

 Szkocja, Anglia, Irlandia, a nawet Islandia. Tam zapuszcza korzenie młodzież z mojej rodziny. Cieszą się. Kupują samochody, urządzają mieszkania, zakładają rodziny. Ich dzieci chodzą do angielskich szkół. Barwnymi fotkami zasypują facebook, radując się z lajków i pełnych uznania komentarzy znajomych z Polski.

 Wszystko co robią ma specyficzny charakter. Mam wrażenie, że pokazówki, mają za cel zagłuszenie głosu serca. Te popisy w internecie mają zabić tęsknotę za krajem. Skonfrontować ich aktualną pozycję materialną z tym, czym dysponują ci, którzy pozostali w Polsce z wyboru. To rodzaj zadośćuczynienia.

Czasem tylko, któreś z nich rzuci znienacka słowa o chandrze. Liczą wtedy miesiące do urlopu. Urlop, to wyjazd do Polski. Parę tygodni na podładowanie akumulatorów. Do następnego lata.

Pewien znajomy, ojciec trojga młodych ludzi, z zadowoleniem patrzy na exodus.-  Niech jadą! Będzie więcej pracy dla moich dzieci!

 Życie za granicą nie jest i dla mnie obce. Przez kilka ładnych lat mieszkaliśmy z mężem w NRD. Nasz los przeplatał się z losem Niemców, a codzienne kontakty sprawiały, że człowiek wtapiał się w ten obcy sobie świat i z miesiąca na miesiąc coraz bardziej utożsamiał się z tubylcami.

 Prowadziliśmy bogate życie towarzyskie, a pasja siatkarska mojego małżonka, zaprowadziła go pomiędzy miejscowych sportowców. Mieliśmy kilkoro sprawdzonych przyjaciół.

 Jedno  tylko było inne. Wtedy, mieliśmy określony terminem plan działania. Od pierwszego dnia pobytu, liczyliśmy czas do powrotu. Polska na nas czekała! Mieliśmy tego świadomość i to dodawało nam pewności siebie. Pewności jutra.

 Obecni emigranci pozbawieni są tego fenomenu. Nikt na nich nie czeka. Zdarza się coraz częściej, że za dziećmi podążają starzy rodzice. Zajmują się wnukami. Troszczą o dom. Znam kilka takich przypadków wśród znajomych. Ze smutkiem spoglądam na opuszczone przez nich, puste, ponure domostwa.

 Moje dzieci nie myślą o emigracji. Średnia, ostatni weekend spędziła w Paryżu. Korzystając z przywileju bycia studentką, z zapałem zaliczała kolejne muzea nie płacąc za to ani euro centa.

 Pośród Francuzów wyróżniała się pozytywnie. Ściągała spojrzenia przechodniów. Wyglądała bardziej europejsko niż niejedna z miejscowych dziewczyn. Ona nie ma kompleksów. Jest dumną Polką.

 Nie wyobraża sobie jednak zamieszkania na stałe w którymś z zachodnich krajów. Nade wszystko przedkłada życie u siebie. Pośród swoich. Kocha Polskę i chce ją doskonalić w miarę swoich możliwości i według własnych wyobrażeń. Pożyjemy, zobaczymy.

Najmłodsza, regularnie odwiedza europejskie stolice. Już jako dziesięciolatka, wraz ze swoją szkolną orkiestrą, zasiadała na scenach Bratysławy, Pragi, Wiednia, a potem Brukseli czy Lwowa. Lodówka oklejona pamiątkowymi magnesami przypomina o jej wojażach. Muzyka nie zna granic. Mała czuje się dobrze w każdym miejscu.

 Czy wybierze Polskę? Nie wiem. Teraz marzy o Japonii i podziwia Mangę.

Najstarszej, nawet dźwigiem nie ruszy. Jest wczepiona w ojczyznę zębami i pazurami.

  Lubię ludzi. Uwielbiam poznawać inne kultury, obyczaje. Nie pragnę jednak stać się ich częścią. Wystarczy, że przyjrzę się im z bliska. Ostatecznie i tak szybko znajduję jakiś powód, by zaznaczyć jeśli nie wyższość, to przynajmniej porównywalność poszczególnych detali.

Taki Luwr, na przykład: i cóż że wspaniały w  każdym calu, skoro nawet kanalizacji w nim nie było, podczas kiedy nasz Wawel posiadał już eleganckie toalety.

Córka nazwała mnie ksenofobką. Pewnie ma rację.

Ktoś przecież musi pilnować Polski, kiedy już większość obywateli wyemigruje.