A co, jeśli Ukraina się rozpadnie?

Janukowycz stanowczo zapowiada, że nie ma zamiaru ustąpić ze stanowiska. Jego pozycja wzmacniana potęgą Moskwy wydaje się być mocno ugruntowana.

 Podpalane na wschodzie kraju biura opozycji mają być symbolem poparcia dla jego prezydentury o tak samo silnej wymowie, jak barykady z płonących opon, stawiane na Majdanie rękami  przeciwników.

 Obawiam się, że zdani na jednostronne relacje i medialne komentarze, tracimy z pola widzenia cały rzeczywisty obraz ogarniętej konfliktem Ukrainy.

 Przebijają się, co prawda, jakieś pojedyncze komunikaty o aktywistach działających na wschodzie kraju, ale najwidoczniej, ich obraz nie jest szczególnie imponujący, skoro dotąd nie zdobi czołówek polskich gazet.

 W Odessie próbowano powstrzymać wyjeżdżające do Kijowa kolumny czołgów, ale nie dano rady.

 To pewnie te pojazdy mają wzmocnić  nielekką już i tak rękę Janukowycza.

 Śledząc bacznie rozwój wydarzeń mam nieodparte wrażenie, że sprawy na Ukrainie wcale nie wymknęły się  spod kontroli, ale rozwijają się zgodnie z pewnym projektem, który docelowo ma za zadanie przesunąć granice na zachód.

 Bo co się stanie, kiedy Ukraina pęknie na pół?

 Każdy wróci do siebie. A potem?

 Czy rozbudzeni nacjonalistycznie zachodni Ukraińcy zadowolą się tym, co im przypadnie w udziale  i nie zechcą sięgnąć za miedzę?

 Widziałam dzisiaj fragment uroczystości w polskiej Szkole Ukraińskiej. Zwróciłam uwagę tym chętniej, że w nocy INFO nadało krótki wywiad z dyrektorką tej szkoły. Ciekawy materiał.

 Dowiedziałam się, że do szkoły uczęszcza ponad dwustu uczniów, z których większość jest miejscowa, ale uczy się też w niej młodzież z Ukrainy.

 Wszyscy bardzo przeżywają to, co dzieje się teraz na Majdanie, a z inicjatywy rodziców zorganizowana zostanie specjalna uroczystość z tej okazji.

 I widzę, a raczej słyszę pięknie śpiewany przez uczennicę hymn Polski i spoglądam na twarze zgromadzonej na sali młodzieży. Moją uwagę przykuła postać chłopaka z zaciśniętymi ustami, pochmurnie spoglądającego przed siebie. Jego „zasznurowane” wargi były niezwykle wymowne. Kiedy nagle, po chwili  rozległ się hymn Ukrainy, znieruchomiałam z wrażenia.

  Ten hymn zaczęła śpiewać cała sala. Aż huknęło!  I nagle koniec. Miałam odczucie, że bardzo gwałtownie ucięto tę relację…

  „19 powiatów” za miedzą. Ciekawe, czy w słowach, składanej przez neobanderowców przysięgi jest deklaracja o sięgnięciu po te ziemie?

 Nieraz warto zawczasu pochuchać i podmuchać, by znowu się nie oparzyć, bo jak widać na Majdanie, nie tylko krew mają gorącą Ukraińcy, ale i głowy.

 I jeszcze dygresja.

  Parę nocy temu, w TVP widziałam reportaż z 2013 roku o naszych, co za Odrę poszli na osiedlenie.

 Wyludnione tereny byłej NRD łakną każdej żywej duszy, gotowej zainwestować, osiąść i podtrzymać rozpadającą się gospodarkę przygranicznych gmin.

 Operatywni młodzi Polacy pokupowali sobie za niewielkie pieniądze stare domy od Niemców, a po remoncie zamieszkali w nich wygodnie z rodzinami.

 Ceny tych nieruchomości są znacznie niższe niż w Polsce, a od granicy zaledwie przysłowiowy „rzut beretem”. Doskonałe połączenia komunikacyjne zapewniają łatwy kontakt z Polską, czy to w związku z zatrudnieniem, czy innymi potrzebami.

 Ludzie ci bardzo sobie chwalą taki stan rzeczy i z zapałem zapuszczają korzenie w niemieckiej ziemi.

 Rzeczywista granica porosła chwastami, a resztki celniczych baraków i bramek  niszczeją w zapomnieniu.

 - Doczekamy się tu jeszcze polskiego burmistrza! –zapowiada roześmiany osadnik, wskazując na niemieckie miasteczko.

 Tyle dygresja.

A może to wcale nie jest dygresja?

]]>http://www.dw.de/polscy-osadnicy-w-niemczech-czujemy-si%C4%99-wy%C5%9Bmi...]]>