Nasza Klasa

Słomiana strzecha spłonęła, jednak ściany trzymają się mocno. Póki co…

Kiedy powstawał, z tygodnia na tydzień, przybywało entuzjastów. Użytkowników liczono w milionach. O ile dobrze pamiętam, rachuby mówiły o trzynastu milionach. Tak było w dwa lata po otwarciu portalu.

Stała się bowiem rzecz niebywała w polskiej przestrzeni publicznej. Oto, z łatwością, można było odnaleźć zagubionych znajomych i krewnych, a także odnowić stosunki towarzyskie, które przez dziesięciolecia rozpadły się i pozamierały.

Chociaż administracja portalu, zgodnie z ideą, kładła nacisk na odbudowanie około szkolnych relacji, użytkownicy skupili się jednak na prywatnych, nie powiązanych ze swoją edukacją, formach wykorzystania technicznych możliwości Naszej Klasy.

Czego tam nie było? Od fanklubów, po profile fikcyjne wielbicieli menażerii i „kolekcjonerów pięknych Polek”, od całej masy „domorosłych poetów” i serii zakamuflowanych reklamodawców, po wywiadowców służb rozmaitych i sprytnych windykatorskich węszycieli a także, niebezpiecznych, zamaskowanych pedofilskich zboczeńców.

Potworzyły się "agencje towarzyskie" i inne miejsca o podobnym wydźwięku,siejąc zgorszenie i dezaprobatę reszty użytkowników.

Administracja portalu dwoiła się i troiła, by podołać wyzwaniom niesionym przez życie, a te stawały się coraz bardziej niepokojące, bo ochrona danych osobowych i bezpieczeństwo użytkowników narażone były na działania rozmaitych destruktorów.

Powstały „czarne listy”, blokady, utrudniono dostęp do kont członków Naszej Klasy. Fikcyjne profile weryfikowano i usuwano bez ceregieli. Niestety, mnożyły się akty terroru i bezwzględnego cybermobbingu. Przepłoszeni ryzykiem, Bogu ducha winni, lojalni względem regulaminu, Naszoklasiści w panice opuszczali portal.

Znacząco zmalała ilość użytkowników.

Zasiedziali w Naszej Klasie członkowie, zastrzegli galerie, utajnili dane, obwarowali swoje profile, ustawiając wysokie płoty, przez które nawet wprawni podglądacze nie mogli niczego dojrzeć.

Tak, w przeciągu kilku lat, z wielomilionowej rzeszy użytkowników, pozostała stosunkowo niewielka garstka. Cóż to jest, tych marnych 8 milionów? :)

Kiedy wchodzę na strony Naszej Klasy, uderza mnie postępująca martwota. Ubywa „znajomych”, z rzadka tylko pojawiają się nowe zdjęcia w galeriach, a komentarzy pod fotografiami tyle, co na lekarstwo.

Czy to dobrze, czy źle? Myślę, że właśnie teraz jest normalnie. Te „puste miliony” były słomianym ogniem. Wiechciem, który przeleciał, płonąc ponad głowami normalnych użytkowników, takich, co to szansę od losu potrafili wykorzystać.

Od wojny, kiedy Polskę przemeblowano, przesunięto ściany nośne, a ludność przesiedlono według moskiewskich schematów i wyznaczników, Polacy nie mieli równie dobrej okazji, by się odnaleźć, rozpoznać i zacieśnić więzi.

Wszyscy ci, którzy jeszcze trwają na portalu, nie zrezygnują z niego łatwo, bo nauczeni doświadczeniem wiedzą, co znaczy zerwany kontakt.

Obserwuję też pewien znamienny ryt, który wyraźnie widać na Naszej Klasie. Po pierwszych, pełnych entuzjazmu latach, kiedy kolumny serdecznych opinii wypełniały miejsce pod każdą wklejaną fotografią, nastąpiły lata „chude”, gdzie nie tylko o komentarz trudno, ale i osoba odwiedzająca, choć z gruntu znajoma, utajniona jest , bo korzystając z „czapki niewidki”, jedynie ilością ”odsłon” demaskuje swoją obecność.

Bierze się to z typowej polskiej cechy – wstrzemięźliwości w opiniach. Oczywiście, mam na myśli pozytywne oceny, bo krytyka, jak wiadomo, ma się w Polsce wyśmienicie:).

Krytyczne opinie nie mają jednak racji bytu na portalu Nasza Klasa, bo nie wypada marudzić u znajomym, więc wybrano najlepszą opcję z możliwych. Incognito i "niewidka".

Znakomity to sposób na dyskretne poruszanie się po profilach i w żadnej mierze nie zobowiązujący do pochwalenia czegokolwiek, jak się to zwykło robić przy oficjalnych wizytach.

Należąc do "lojalnych do końca", raz zdeklarowana względem znajomych, trwam w Naszej Klasie wiernie i mocno. Dopóki mam dla kogo.