groch

"O świętym Rochu - strzelaj bez prochu."

Wczoraj mieliśmy podwójne święto, ale w związku z tym, że "jeden z Kościołów", coraz bardziej oddzielony od państwa, zaniechał chwilowo prześladowań księdza Lemańskiego, media mogły się skoncentrować na uroczystościach świeckich, bo na nich nasz pan prezydent czuje się bardziej komfortowo i - zwłaszcza na tle zafrasowanego premiera - coraz lepiej wygląda.

O wniebowzięciu nie było mowy, ale nie ma z tym pośpiechu, zwłaszcza że wojna ma być podobno dopiero na jesieni - a do tej pory, ho ho, diabli wiedzą, kogo diabli wezmą, bo biorą przecież niejednego, nawet na "Niepoprawnych", gdzie panuje miłość wzajemna i głęboka kultura osobista właściwa ludziom szlachetnym i prawym patriotom, choć - jak wszędzie - zdarzają się też, niestety, wyjątki.

Aby nie było wątpliwości, wyjaśniam, że to ja jestem takim wyjątkiem : w związku z niedostatkiem ewangelicznych cnót nie jestem chroniony pancerzem cnoty, i od czasu do czasu diabli mnie biorą, jak swego.

Co gorsza, jest w tym raju paru takich archaniołów, którzy mnie stąd (też od czasu do czasu) wypędzają, zaglądając mi pod figowy listek i pokrzykując ze wstrętem, grożąc rózgą złocistą albo gołą pięścią, a kiedy ich doszczętnie olśni własna światłość, zdarza się nawet że biorą mnie za węża.

Jak dotąd czynią to dość delikatnie i ostrożnie (pewnie ze strachu), ale zdarza się to coraz częściej, a w związku z tym zmuszony jestem zwrócić się do Najwyższego tutejszego Autorytetu z prośbą o ochronę moich dóbr osobistych - może niezbyt cennych, ale jedynych, jakie posiadam.

Z diabłami będę próbował sobie radzić sam.

***

Rozumiem, że wartość portalu rośnie, gdy wzrasta wolumen odwiedzających - na co ożywczy wpływ wywierają awantury.

Nie kwestionuję sensu tego rodzaju wysiłków marketingowych kierownictwa czy też aktywu, bo ufam, że - jeśli w ogóle mają miejsce - jest to taktyka, a nie strategia.

Poza tym - nie moja sprawa, czyja jest ta strzelnica gdzie chciałem sobie legalnie postrzelać.

Ale groch, którym strzelałem do grubszego zwierza, trochę za często odbija się tutaj od ściany, zawsze rykoszetując we mnie, a zdarzają się rykoszety, choć nie strzelam.

Co z tym począć ?

Mógłbym sobie ugotować na świętego Rocha grochówkę, którą bardzo lubię - i poczęstować potem kanonadą tę dziwaczną "społeczność", której członkowie obrażali mnie w trakcie mojej paroletniej, wiernej służby tak, jak potrafili, nie przebierając w epitetach i insynuacjach, za to bezkarnie.

Chyba tego jednak nie zrobię; smrodu i tak jest dość.

Zanim ktoś go wreszcie wywietrzy, warto próbować wsadzić w tę czy inną doniczkę choćby ziarnko groszku; może okaże się pachnący.

"O świętym Rochu
siej groch po trochu."