o śmierdzących jajach ksiąg dwoje

I.

"Śmierdzącym jajem" nazywano w dawnych czasach dziecię albo osobę dorosłą których nie należało dotykać, albowiem dotknięcie takie groziło narażeniem się na jakowyś "smród".

W przypadku dziecka mógł to być rozdzierający ryk protestu przeciw odebraniu bawidełka : noża kuchennego, strzykawki czy martwego pająka; reakcje dotkniętych dorosłych bywały bardziej skomplikowane, że wspomnę wynalazek dra Guillotin czy dorobek dramatopisarski Strindberga.

Postęp cywilizacji niesłychanie wzbogacił możliwości tych, którzy lubią dotykać, a i wzrost świadomości dotykanych lub mogących być dotkniętymi następuje szybko, wspierany przez rozwój nauki ("gender studies") i upowszechnienie kultury akustyczno-ikonicznej.

Niestety, przemiany języka okazały się równie bezlitosne, i idiom "śmierdzące jajo" zniknął z polszczyzny jakby na przekór wzrostowi liczby desygnatów; być może przekroczona została jakaś bariera bezpieczeństwa ?

"Śmierdzących jaj" bowiem przybywa nieustannie, a są wśród nich takie olbrzymy jak Wałęsa czy Michnik, którym nie da się przywrócić drugiej świeżości, są jaja kukułcze i są wronie, są pawie i papuzie, jest też niejedno jajo węża z charakterystycznym wężykiem, i jest zepsuta ikra, udająca kawior, czarny, albo czerwony - a wszystko to nietykalne, nie tylko organoleptycznie; nie ma już na co liczyć, więc trzeba się liczyć ze słowami (próbują i "Niepoprawni").

"Smród" owych "jaj" bywa dziś głównie audiowizualny, tak jak na ten przykład pan Stefan Niesiołowski, przy którym mało kto odważa się wymówić imię Jarosław, w obawie przed opryskaniem. (Czy tę jego wrażliwość uwzględniono przy wyborze prezesa sojuszniczego stronnictwa nie wiem, ale nieobecność posła Kalinowskiego w mediach nie wydaje się aż tak przypadkowa, jak obecność posła Gowina w rządzie.) Jakie ów Niesiołowski wydziela wonie, gdy zionie i pryska, poza najdzielniejszą z polskich dziennikarek nie wie otóż prawdopodobnie nikt.

Pryskanie nie jest na razie transmitowalne i podobnie jak zapachy towarzyszące pojawianiu się na wizji np. artysty Hołdysa czy profesorki Środy dostępne pozostaje wyłącznie zmysłom wybrańców oraz obsługi technicznej, która nie jest powołana do węszenia, składa się z ludzi zahartowanych, i nie rozpowiada, kto gdzie przemókł albo czym skąd pachnie; tutaj skazani jesteśmy na wyobraźnię, co może i lepiej.

Mam chroniczny katar i słabą wyobraźnię, nie śmiem tedy orzekać, czy likwidacja idiomu "śmierdzące jajo" - oraz prowadzona konsekwentnie dyskryminacja palaczy tytoniu - sprawiła, iż nad Narodem i całym prawie Państwem, prócz studiów telewizyjnych, unosi się przyjemny zapach cnoty.

Wiem, że choć jaja są coraz droższe, to i tak śmierdną.

II.

Przetoczyły się na NPPL ze dwie bardzo poważne debaty o tym, kto co komu może, co by chciał, ale nie może, no i co z tego wynika.

Powierzchowne spojrzenie (na powierzchnię)pozwala zauważyć że to, co tam powypływało, nie jest pierwszej świeżości, a niektórych skorupek z widoczną siateczką ceku obawiałbym się dotknąć, nawet najbardziej pieszczotliwie.

Z mojej wiedzy o świecie i ludziach, a także i o jajach, wynika, że świeżość z czasem nieodwołalnie przemija (jeśli oczywiście zdąży), natomiast zepsucie może się zaczynać bardzo wcześnie, jeśli temu sprzyjają warunki zewnętrzne.

Jaja zanurzone na pewien czas we wrzątku także tracą potem stopniowo świeżość, ale niekoniecznie ulegają zepsuciu - i nadają się jeszcze przez jakiś czas do konsumpcji, więc może z nich być pożytek.

Z tych, które zawierają żywe białko, a może nawet zarodek,
jeśli zaczynają się psuć i podśmierdywać, konsumpcyjnego pożytku już nie będzie, ale mogą być użyteczne do celów ważniejszych, niż konsumpcja.

Mam nadzieję, że mimo nietransmitowalności smrodu, jaki towarzyszy rozbiciu śmierdzącego jaja, efekty wizualne takiego zjawiska nie ujdą uwadze najbardziej walecznych obywateli, a stopniowe przenoszenie się debaty publicznej do warunków plenerowych sprzyjać będzie odbudowaniu starej tradycji wykorzystywania niejadalnego już nabiału do walki politycznej - bezkrwawej, ale i bezkompromisowej, aż do wyczerpania zapasów amunicji.

Przechowywanie śmierdzących jaj, gromadzonych do czasu, gdy będą mogły zostać użyte pro publico bono - w teatrze, w audytorium, w sądzie, w kawiarni, czy na ulicy, uważam za dowód obywatelskiej dojrzałości.

W sytuacjach naglących można śmierdzące jaja zastępować ugotowanymi na twardo, ale wyroki będą wówczas wyższe, a efekt wizualny znacznie mniejszy, zatem - periculum in mora; obywatele, do jaj !!

W razie przeszukania należy uprzedzić funkcjonariuszy o ryzyku, jakie wiąże się z ewentualnym testowaniem stanu przydatności bojowej tego, co zgromadziliśmy skrzętnie, warstwa po warstwie, w dużym kamiennym garnku po prababci.

***

Pisał kiedyś poeta z Łodzi :

"Pięknie ta młodzież się uzbraja,
wierę, na zazdrość innym zbirom..
Pytasz, skąd wzięli zgniłe jaja ?
Wyrwali je swym prowodyrom !"

Dziś nie jest potrzebny taki wysiłek, ani poświęcenie.

Wystarczy, przezwyciężywszy wstręt, pozbierać te jaja, które robią sobie z obywateli zarządcy polskiej masy upadłościowej.

A stukać się nimi, nawet dla zabawy, nie warto; smród jest już i bez tego nie do zniesienia.

Nawet dla wiecznie zakatarzonego staruszka.