Jak ćmy lecące do światła

Dlaczego? Pytają rodzice pochyleni nad trumną nastolatka – samobójcy.

Gdzie tkwi problem? Zastanawiają się psychologowie i psychiatrzy.

Co się stało? Zadają pytania pedagodzy.

Niby wszystko było w porządku. Dom, chociaż często skromny, to jednak daje ciepło i poczucie bezpieczeństwa. Rodzice wiecznie w pogoni za pracą, w walce o każdy grosz, w trosce o byt rodziny. Dla nich przecież – dla dzieci.

Warunki, które tworzą rodzice dla swojego potomstwa są ściśle powiązane ze stanem gospodarki kraju, w którym żyją.

Kiedy niedomaga system, kolejno sypią się powiązane z nim struktury. Opieka socjalna nie jest w stanie podołać zapotrzebowaniu społecznemu na interwencyjne formy wsparcia.

Rodziny zagrożone ubóstwem są dysfunkcyjne. Priorytetem stają się wtedy wartości podstawowe, związane z egzystencją. Na dalszy plan schodzą te pozostałe i chociaż uznawane dotąd za istotne , to jednak w obliczu zachwiania fundamentalnych podstaw bytu, zanikają.

Co dzieje się z nastolatkiem, który obserwuje szamoczących się w bezsilności rodziców? Co myśli, kiedy widzi ruinę tego, czym niegdyś był jego dom?

Tu można znaleźć odpowiedź na jedno z pytań.

Inny obrazek. Dom zasobny, pieczołowicie wymuskany i zadbany. Rodzice szczęśliwi, dzieci syte i otoczone zbytkiem. Wszystko tu jest na swoim miejscu, ale czy na pewno?

Rodzice, chociaż nieba latorośli gotowi przychylić, nie są w mocy zapewnić swoim dzieciom popularności w środowiskach, do których przynależą w wyniku edukacji szkolnej, działalności sportowej, czy kulturalnej.

Odrzucenie przez rówieśników ma różne oblicza, rozmaite wymiary i wiele form, gdzie jedna boleśniejsza od drugiej i bardziej niszcząca delikatną psychikę młodego człowieka.

Bywa też, że rodzina jaśniejąca w panteonie wzorców do naśladowania, skrywa głęboko ciemną stronę i niczym Księżyc ukazuje tylko to, co można wyjawić.

Tajemnice alkowy to tabu, które choć przełamywane coraz częściej, to jednak pozostaje w świadomości społecznej jako nieprawdopodobny przejaw incydentalnego wynaturzenia.

Tu również doszukamy się odpowiedzi na dręczące pytania.

Miejscem, które bywa sceną różnorodnych zachowań o wydźwięku rzutującym na ostateczne decyzje, jest bez wątpienia szkoła.

Instytucja, do której trafia każde dziecko, nie zawsze okazuje się być azylem, „drugim domem” i bezpieczną przystanią.

Zdarza się, że już maluchy poddawane zostają regułom, które przyprawiają rodziców o rozstrój nerwowy, a walka z ugruntowanymi przez dziesięciolecia normami, przypomina tę o której pisał Miguel de Cervantes.

Brać nauczycielska jest ciałem mocno opancerzonym, a nierzadko, poprzez powiązania z lokalnymi decydentami, pozostaje w bezkarności i pobłażaniu dla swoich działań, lub zaniechań.

Jak wygląda sprawność pedagogów szkolnych niech przykładem będą niezdarne tłumaczenia niektórych, na temat sytuacji kończących się dramatycznym finałem. Bezradność tych osób, skierowanych do środowisk młodzieżowych celem zadziałania złu, jest sygnałem, że forma ich interwencji, winna ulec radykalnej zmianie.

Szkoła nie ma czasu na wychowanie! Takie głosy rozlegają się zawsze, ilekroć dochodzi do tragedii.

Warto zauważyć, że niewielu rodziców oczekuje od szkoły ingerencji w kształtowanie osobowości swoich milusińskich , ale żąda stanowczego przeciwstawiania się szykanom, mobbingowi i agresji, które spotykają ich dzieci na szkolnych korytarzach, czy boiskach.

Wielu nauczycieli ogranicza się do zapewnienia sobie komfortu bezstresowego prowadzenia lekcji kosztem pobłażliwego przymykania oczu na działania młodocianych dręczycieli, rozzuchwalonych taką formą „akceptacji”.
Inni nie reagują ze strachu przed zemstą bezwzględnych nastolatków.
Niewielu ma odwagę powstrzymać narastający w ich otoczeniu terror, bo przy obecnym prawie karnym w odniesieniu do nieletnich, niewielkie tylko wsparcie daje rządowy program resocjalizacyjny.

Konflikty wprost ze szkoły przenoszą się na ulicę, a poprzez portale społecznościowe także w wirtualny świat, gdzie trudno jest powstrzymać wezbrany potok agresji.

Łatwość zachowania anonimowości, ułatwia rozległe działania, których skutkiem staje się oszczerstwo, zniesławienie, szantaż i cały szereg podobnych, coraz wymyślniejszych szykan.

Zaszczuty młody człowiek nie zawsze zwraca się o pomoc do bliskich. Zazwyczaj walczy w samotności, pogrążając się coraz bardziej w depresyjnym półmroku otaczającej go rzeczywistości.

Kiedy mrok bezradności stanie się już nie do zniesienia, co wrażliwsi z nich, niczym ćmy „ulatują” ku światłu, bo jawi się im ono jako wyjście z tunelu beznadziei.

„Moje życie sens już dawno straciło.
Wszystko, co było dobre, tylko mi się śniło…
Wyjdę z siebie, obok stanę,
Bóg jeden wie, co dalej się stanie.
Rzucę się z mostu prosto do wody.
Nikomu nie wyrządzę tym żadnej szkody.
Nikt nie zauważy mojej śmierci.
Nikt nie pozostawi mnie w swojej pamięci.
Odejdę cicho, bez żadnego szumu,
Choćby wśród moich „przyjaciół” tłumu…”