Pogawędka z Mędrcem nad Mędrcami

Nie chcę, ale muszę. Przepraszam i obiecuję, że więcej nie będę, lecz dziś, wyjątkowo, parę słów na wstępie napiszę o sobie. Mój nick – Mohair Charamassa – wybrałem świadomie. „Imię” - wiadomo: gdy Tusk z mównicy sejmowej rzucał beretami, jeden spadł mi na głowę i tkwi tam do dzisiaj na przekór prostakom, którym drwić się zachciało z wiary własnych matek. „Nazwisko” - Charamassa – też trochę z przekory wobec opinii elit, którym Everyman wyłącznie z ciemną masą zaczął się kojarzyć.

To rzekłszy, śpieszę donieść, że ani przez chwilę nie zgrzeszyłem pychą by uznać, że mam prawo kogoś reprezentować. Przeciwnie, wciąż sam nie mogę przestać się dziwić, że pod sposobem myślenia aż tak wielu mógłbym się podpisać. Tym bardziej mnie razi, gdy wylewa się pomyje na ludzi, których poglądy uznaję za swoje, a samozwańczy mędrcy próbują nas pouczać.

Jeden z nich, Lech Wałęsa, mędrzec nad mędrcami, raczył nas ostatnio upchnąć do jednego wora i zanim zaczął ten wór kopniakami traktować, wetknął weń chorągiewkę: formacja pisowsko-toruńska. Zaraz potem dodał,że wspomniana formacja sieje nienawiść i że trzeba z tym skończyć, bo dojdzie do nieszczęścia. Następnie nakreślił scenariusz katastrofy, a jej dramaturgię wzmocnił cytatami z „wrogich” wpisów z sieci. Jeden z nich szczególnie zapadł mi w pamięć, lecz – sorry, Legendo – zamiast przerazić, rozśmieszył:

„Podpalajmy jedynie wozy transmisyjne reżimowych mediów. Przynajmniej do chwili, gdy nasi siepacze nie opanują gmachu telewizji”

Boże drogi, litości! Jeśli już mam tkwić w tym pisowsko-toruńskim worze, trudno, potkwię czas jakiś, ale dlaczego każesz mi słuchać takich bredni? Nasi siepacze! Kto by coś takiego o sobie napisał? Nie ma innej opcji: albo się Mędrzec wsparł wpisem idioty, albo niech natychmiast zwolni ghost writera, który mu takie coś podrzucił.

Równie przekonujący jest fragment oryginalnego tekstu Noblisty: „zapytam więc: w jakim świecie żyją ci ludzie i gdzie byli, kiedy obalaliśmy komunizm?”

Dobre pytanie: w jakim świecie żyją? W drugiej Japonii? W irlandzkim raju, który dla tak wielu zamienił się w piekło? Na zielonej wyspie, nieuchronnie czerwieniejącej jesienią? A z tym obalaniem, choć to stara śpiewka, radziłbym nie fałszować: gdzie byli? Aż tak trudno dostrzec 10 milionów? Bez nich można było obalić najwyżej ... pół litra.

Zacząłem i skończę prywatnym tonem: znam gościa, który lata całe żyje z tego, że jego ojciec zbudował dom i teraz ten dom wynajmuje. Ich sprawa, nic bym nie mówił, gdybym nie usłyszał, że koleś ma za złe ojcu, że psuje mu koncepcje.

Nie brzmi znajomo? Czyż Wielki Konstruktor też ciągle nie narzeka, że mu wszyscy wokół koncepcje psują?

W końcu ustalmy role: kto ojcem, a kto synem?

To my, zwykli ludzie, przez lata nosimy cegły i dzięki naszej pracy ten dom się nie zawalił. Czy to nie ważniejsze niż pieprzyć o koncepcjach?

I na koniec: nikt nie chce pożaru we własnym domu, ale ma święte prawo protestować, gdy mu dom chcą zmienić w burdel.