Dwa mgnienia wiosny

W marcu jak w garncu – raz słońce, raz chmury. Stirlitzem nie jestem, więc nie wiem, czy doczekam mgnień siedemnastu, ale dwa olśnienia aż biją po oczach.

Pierwsze, owszem, cieszy.

Panika w szeregach rządzących już sięga sufitu, a sufit tak nisko, że ciśnie im głowy. Mam deja vu: tuż przed oddaniem władzy w 89-tym komuchom odbijało w bardzo podobny sposób. Kiedyś Urban napisał, że oni do końca wierzyli, że ich naród kocha i że ich wybierze. To, co ostatnio słyszę z ust zarówno baronów jak i giermków partyjnych aż rzuca o ścianę. Toż to przykład głupoty w najczystszym wydaniu! Nie uwierzę, że Tusk wypuścił Niesioła, żeby mu szczaw posadził na tych jego orlikach, albo by mu Michnik wielbicieli Stalina miał wtykać w grono „fajnych” Polaków dla dobra PO. Oni ledwo dyszą! Gadają od rzeczy, ot, choćby dziś Szejnfeld, który na pytanie o niedożywione dzieci zaczął bredzić o pijakach-bydlakach, którzy własnym dzieciom przepijają obiady. Brawo panie pośle! Wystarczy alkomat, parę izb wytrzeźwień i problem zniknie. Czy nawet najtępszy leming może tego słuchać? A marszałkini Kopacz? Czego nie tknie – niedobrze. Dopuścić Glinskiego do głosu w sejmie – strach. Nie dopuścić – obciach i to obciach podwójny, bo nie dość, że chwyt z regulaminem podszyty tchórzostwem, to jeszcze numer z tabletem kompromituje jej żałosne zabiegi.

Król jest nie tylko nagi, widać, że bez jaj. Oni już mają dość. Oni by tylko chcieli zachować te diety , najchętniej dożywotnio, przejechać się limuzyną, choćby raz na tydzień, i żeby im wszyscy dali wreszcie święty spokój.

Myślę, że da się zrobić, choć za diety i limuzyny głowy bym nie dał, za święty spokój dla niektórych też raczej niechętnie …

Drugie olśnienie trochę niepokoi.

Znów muszę przywołać rok 89. To od tego czasu zaczęło docierać do mnie i do wielu innych, że stół, choćby nie wiem jak okrągły, też może mieć kanty. Coś się zaczyna dziać! Czytałem tu, na przykład, o końcu SP Ziobry. Oby! Liderek kilkuprocentowej partyjki z rozbuchanym ego może najwyżej śmieszyć. Czyżby? Nie o niego chodzi. Chodzi o szczelinę, w którą Zbyś się wciska by przylgnąć do przewodniczącego Dudy z jego związkowym zapleczem. To jest groźne, to próba kopania rowu pomiędzy PIS i Solidarnością. Nagła miłość Zbynia do związkowców, nie wiem jeszcze, czy odwzajemniona, to przecież niechęć do prezesa PIS au rebours, nic więcej! I to niepokoi. PIS i Solidarność nie mogą się rozejść. Są sobie potrzebni ...

Nie wiem, co z tego wyjdzie. Nie wiem, czy Duda zechce holować łódeczkę z banderą SP, ale mam wrażenie, że ktoś może zechcieć rozgrywać małe i duże egoizmy. Jak na dłoni widać, że są próby. A ja nie chcę by po raz kolejny komuś się udało nas zmanipulować.

Już nigdy więcej Okrągłego Stołu!