co ja mam w dupie ?

Przepraszam jeśli sprawię zawód komuś z bliżej zainteresowanych tematem i spieszę wyjaśnić, że zastosowany w tytule popularny związek frazeologiczny opisuje wyłącznie stan mojej psychiki - a w rzeczy samej, na szczęście, nic nowego; dziękuję.

Mienie, czy też manie w dupie jest starożytnym sposobem na przeżycie, który "sprawdził się" w wielowiekowej praktyce i okazuje się przydatny również w czasach tak nowożytnych jak obecne (jeszcze bardziej nowożytne trudno mi sobie wyobrazić, ale na szczęście nie odczuwam takiej potrzeby).

Ze względu na okoliczności przyrody, poziom rozwoju środków produkcji oraz stan stosunków społecznych praktyka wyglądać może rozmaicie, bo przyjęcie pozycji lotosu czy wlezienie do wolno leżącej beczki nie jest dziś sprawą prostą, a - z drugiej strony - postęp trwa i jest nieubłagany.

Kontrowersyjny acz lojalny karykaturzysta Mleczko pokazuje w swojej programowo obscenicznej twórczości że starożytnym ideom Epikteta czy Epikura można nie tylko hołdować, ale sprostać w warunkach globalizacji, jeśli ma się odpowiednią pojemność.

Żywych przykładów dostarczają regularnie media w obfitości, pozwalającej żywić graniczące z pewnością przekonanie, iż
taki sposób przeżywania życia dostarcza wielu satysfakcji, i podejrzewać zasadnie, że staje się powszechny.

Niełatwo (skoro byliśmy przy Diogenesie) znaleźć człowieka, o którym można by rzec, że nie ma w dupie niczego/nikogo.

Powszechne staje się natomiast przeświadczenie - a może doświadczenie - odwrotne : każdy potrafi wskazać konkretne osoby, urzędy i instytucje, jego zdaniem mające go w dupie, jeżeli można się tak wyrazić o urzędach i instytucjach, opisywanych pojemnym zaimkiem "ONI".

Osobiście też skłonny jestem przypuszczać, że ONI mają mnie w dupie - wszyscy wobec i każdy z osobna; nie jestem tym specjalnie zdziwiony (choć nie przypominam sobie żebym kiedykolwiek, komukolwiek, gdziekolwiek, a zwłaszcza tam, właził) i znoszę tę swoją sytuację tym pogodniej, że nie jestem sam, ale w bardzo zacnym towarzystwie.

Żeby w tych warunkach przeżyć, stosuję analogiczną metodę;
okazało się, że dupę mam wystarczająco pojemną, by tam pomieścić kilkudziesięciotysięczną partię (która zajęła miejsce innej, czteromilionowej) i pojedynczego trolla, większość gazet oraz czasopism i kilku ich naczelnych redaktorów, prawie całą (integracyjną) klasę polityczną i pana przewodniczącego - stop.

Mógłbym podawać nazwiska, i może to zrobię, ale przy innej okazji, bo - nie chcę kłamać : nie osiągnąłem stoickiej doskonałości.

Nie udzielę schronienia w mojej dupie indywiduom, które trafić powinny pod sąd, usłyszeć wyroki i ponieść kary proporcjonalne do win - a wyrządzone krzywdy naprawić.

Cenię sobie spokój, ale nie za wszelką cenę.

Nie dla nich ten azyl.